Rollebollen

Vandaag was de dag dat ik voor nacontrole moest komen bij de arts-assistent gynaecologie. Na 6 weken de vrouw onder ogen komen, die je van je slechtste kant heeft gezien. Uit eigen ervaring weet ik dat het leuk is als je je kindje meeneemt, dus ik zat braaf met Julie in de draagzak in de wachtruimte te wachten. Al snel werd ik eraan herinnerd waarom ik ziekenhuis bezoekjes probeer te vermijden, namelijk die extreem lange wachttijden! Om de tijd te doden pakte ik een tijdschrift van de stapel naast me, de Flair. Ik sla het blad open en het eerste wat ik lees is een artikel over schaamlippen correctie. Ik keek op de klok en zag dat er alweer een uur voorbij was. Inmiddels hoorde ik geluidjes uit de draagzak komen, dus dat betekende lopen voordat Julie echt wakker werd. Ik loop richting de verpleging om een beetje bij te kletsen, maar eigenlijk om op een subtiele manier te vragen hoe lang het nog gaat duren. Terwijl ik dit vraag zie ik in de gang mijn gynaecoloog lopen. Hij die me duidelijk herkent lacht naar me, maar het was geen lach van hallo, maar meer een lach van ik zie heel de bevalling van je weer voor me en ik beantwoord zijn lach met een lach van sorry, normaal ben ik echt niet zo. Eindelijk hoor ik mijn naam en stap vol goede moed de kamer binnen. Achter het bureau zit niet de arts-assistent die bij mijn bevalling aanwezig was, zou zij ook al voor me zijn gevlucht. De arts-assistent zegt tegen mij: “Sorry maar ik heb vandaag de dienst van mijn collega overgenomen. We hebben geruild, maar je komt voor nacontrole hè. Hoe is het met je en hoe is het met Julie, slaapt ze al een beetje door?”. Ik hoor mezelf zeggen: ”Ik heb nog wel last van mijn hechtingen en ik kan niet zo goed lang stilzitten. Ook ben ik erg moe en duizelig en ook mijn rug en bekken doen pijn, maar het gaat goed met me hoor en met Julie gaat alles prima, maar nee ze slaapt nog niet door.” Twee minuten later sta ik weer buiten de deur. Na zo’n lange tijd wachten is in twee minuten tijd mijn dossier afgesloten met mevrouw voelt zich prima heeft geen klachten. Buiten aangekomen krijgen Julie en ik allebei een klap in onze gezicht van de warmte en samen besluiten we maar te gaan afkoelen in het park.

In het park geef ik de huilende Julie een schone luier. Julie die het blijkbaar heerlijk vind om met de billen bloot te liggen, begint gierend van plezier te rollebollen in het gras en nu ik haar zo bezig zie snap ik waarom alles goed gaat.!! Wat zit het leven toch raar inelkaar.

Vlinders in de buik

Vandaag was eindelijk de zomer begonnen of was het gewoon een mooie dag?!
In ieder geval scheen de zon en aangezien mijn huidskleur nog nooit zo wit is geweest, stond ik te popelen om een beetje zon op te vangen . Zo gezegd zo gedaan en daar gingen we met zijn drieën naar het park. De Julie-mobiel zat zo propvol met al Julie haar spullen, dat helaas mijn trouwe viervoeter weer eens op het huis moest blijven passen.
Julie had net gegeten, viel in slaap in de auto en werd weer wakker toen ze bij het park in haar wagen werd gelegd. Keek slaperig rond tot het moment dat de vader van Julie en ik op een terrasje bij vrienden aanschoven om eens lekker te gaan eten. Onze terras vrienden hadden hun zoon Ayrton bij zich en Julie, duidelijk geschrokken van zijn stoere mannelijke aanwezigheid, begon meteen te huilen. Toen Ayrton ook nog eens allerlei taferelen ging uithalen om de aandacht van mijn dochter te krijgen. Verlieten wij het rustige terras en verplaatsten wij ons naar het grasveld voor een actief potje voetbal. Julie werd al snel hongerig van al dat voetballen en ging aan de borst. Even was ik bang dat ik twee kinderen aan de borst zou krijgen, maar dit had ik bij het verkeerde eind, want Ayrton had alleen maar oog voor Julie en gooide al snel al zijn charmes in de strijd. Na een hoop gespeel, geflirt, gekus,…… verlieten wij het park voldaan.

Thuis aangekomen legde ik Julie in bed en dacht ik: "dit wordt vast eindelijk een nacht waarin ik kan doorslapen." Echter na een kwartier hoorde ik Julie alweer huilen. Het was niet haar honger huiltje, ook niet een pijn in de buik huiltje en ook niet ik ben moe huiltje en ik kan niet in slaap vallen huiltje, maar het was wel een huiltje wat heel de nacht door ging. Was het dan misschien een vlinders in de buik huiltje????

Bibi

Ruim een jaar geleden zaten de moeder van Bibi en ik op een terrasje te genieten van een glaasje rosé of misschien beter gezegd een fles! We hadden ons toen vast niet kunnen voorstellen dat we nu vandaag de dag samen op de bank onze dochters zitten te voeden. Zoals we toen zaten te genieten van de geluiden en praatjes van het uitgaansleven. Zo zaten we nu te genieten van de geluidjes van onze drinkende dochters en te praten over onze baringsverhalen.
Bibi is inmiddels gezellig naast Julie gekropen op de bank (neergezet). Julie die gek is op Bibi valt meteen haar handje aan en Bibi, de rustigheid zichzelf, blijft ontspannen naast haar zitten. Als Bibi weer terug in moeders armen ligt volgt zij met grote ogen de huilende Julie die weer eens moe is maar niet kan slapen zonder haar draagzak.
Weer thuis aangekomen leg ik Julie, die na al dat spelen met haar vriendinnetje doodmoe is geworden, in haar eigen bedje. Kennelijk had ze iets afgekeken van haar vriendinnetje, want wonder boven wonder sliep ze in haar eigen bed tot aan haar volgende voeding.

Inbakeren

Aangezien ik nog steeds geen antwoord had op de vraag van de arts van het consultatie- bureau, ("Kent Julie het verschil tussen wakker zijn en slapen wel?"), ging ik verder opzoek naar het antwoord. Een tip van de arts was dus inbakeren.
Inbakeren: je baby stevig in doeken wikkelen. Het heeft een kalmerend effect, omdat de baby zichzelf niet meer waker ‘schrikt’ door haar eigen aangeboren schrikreflexen en haar maaiende armpjes. Hierdoor slaapt zij sneller en dieper in en slaapt je baby ook langer door. Vooral baby’s die veel huilen en zich moeilijk aan de slaap kunnen overgeven hebben baat bij inbakeren.
Volgens de theorie dus een ideale oplossing voor Julie. Echter hadden wij al een ervaring met inbakeren opgedaan in het ziekenhuis en deze was niet bepaald goed bevallen. Een grote stevige zuster had toen Julie stevig in de doeken gewikkeld en haar in haar glazen ziekenhuisbedje teruggelegd met de opdracht voor moeders: "Laat haar liggen, hoe hard ze ook huilt". Nou dat was al snel geen huilen meer, maar gillen. De vader van Julie en ik kregen er gewoon tranen in onze ogen van, waarop de vader van Julie na een kwartier zei: “Die zuster heeft niet gezegd dat ik haar niet mocht oppakken”. Je raadt het al: een paar seconde later lag Julie in haar vaders armen na te snikken. Dit verhaal vertelde ik dus ook meteen aan de arts van het consultatiebureau. Toch nadat heel veel mensen tegen mij zeiden: "Probeer dat inbakeren nou! Ook al leer je het haar maar aan, dus eerst 2 minuten en dan weer eens 5 minuten, net zolang totdat ze eraan is gewend". Oké dacht ik, ik probeer het nog 1 keer. Het inpakken vond Julie een heerlijk gevoel, maar eenmaal ingepakt weggelegd, stelde ze meteen haar stembanden inwerking. Ruim 5 minuten lang en toen kon ik het niet meer aanhoren. Ontroostbaar was ze en mijn hart brak in 100.000 stukjes. Wat had ik mijn dochter nu weer aangedaan!? Ik beloofde haar plechtig dat ik het nooit meer bij haar zou doen en al wiegend in mijn armen viel Julie daarna in een diepe slaap.
Inbakeren is dus helaas voor ons geen goede oplossing.

De Julie-mobiel

Dit verhaal speelde zich eigelijk al af in de periode toen ik voor de tweede keer opgenomen lag in het ziekenhuis. De vader van Julie die mij tijdens de bevalling nog voor geen paar tellen alleen had gelaten liet mij, nu ik voor de tweede keer was opgenomen, wederom geen seconde alleen. Dit keer hoefde hij alleen niet zo hard te werken (meepuffen, zuchten, persen, drinken aangeven, washandjes verzorgen, etc). Nee dit keer kon hij zelfs een beetje genieten liggend naast me op een ziekenhuisbed een beetje zappen op de tv, spelen met de afstandsbediening van het bed en genieten van alle aandacht die hij kreeg van de verpleegstertjes.
De tweede dag in het ziekenhuis lag hij wederom naast mij en vroeg mij opeens wat mijn ringmaat was. Ik drukte al bijna op de rode alarmknop, omdat ik dacht dat de koorts naar mijn hoofd was gestegen. Met een bezweet gezicht keek ik opzij en dacht: dit is wel een erg vreemde manier om een aanzoek te doen.
De vader van Julie zapte rustig door terwijl hij uitlegde dat hij me graag iets wilde geven omdat ik negen maanden zijn kind had gedragen en haar op de wereld had gebracht. Ik voelde me toen meteen stukken beter en zat weer lachend naast hem en zo zuinig als ik ben zei ik: "Ik draag geen sieraden, bewaar dat geld maar voor pampers". Een redelijk domper voor de vader van Julie die zo graag iets liefs wilde doen. Einde verhaal. Althans dat dacht ik…….

Inmiddels weer thuis moest ik met Julie naar een trouwerij. Aangezien ik geen auto heb moest ik die hele rit met de metro doen met een baby van 5 weken oud. Het was toen dat ik besefte dat het best lastig vervoeren is zonder auto en vrouw zijnde dat ik ben moest ik dat duidelijk thuis laten merken!

Een paar dagen later staat de vader van Julie voor me en zegt: "Kom eens mee naar buiten, ik heb een cadeautje voor je".
En daar stond hij dan: mijn autootje: een Renault 5. Ik dacht meteen aan vroeger hoe mijn moeder mij en mijn zus vervoerde in haar Renault 5. Een beter cadeau had hij mij niet kunnen geven. Mijn eigen Renault 5, waarmee ik mijn dochter overal naar toe kan nemen. Mijn eigen Julie-mobiel. Wat een lieve vader heeft Julie toch.

Een lekker plekje.

Zo'n mooi plaatje, heeft geen tekst nodig.

Babymassage

Aangezien ik toch iets moest doen met het advies van de arts van het consultatie- bureau, ben ik in mijn studeerkamer gaan zitten met om me heen alle babyboeken die ik in mijn bezit heb. Nu moest ik alleen nog een keuze maken welk boek ik als eerste zou gaan lezen. Die keuze was snel gemaakt . Ik pakte het dunste boekje ertussen uit, dit vanwege mijn enorme concentratievermogen. Genaamd: Babymassage, communiceren met je handen. 85 bladzijdes, grote letters en plaatjes, ideaal dus. Het boekje was zo gelezen. Nu moest ik alleen nog een geschikt moment zien te vinden om de Shantala massage toe te passen.

Masseren op de Shantala wijze, is een ritmische manier van aanraken waarbij er nauwelijks sprake is van duwen of drukken. Het gewicht van de eigen ledematen is voldoende. Het mag echter niet kriebelen. Het is belangrijk dat de ouder steeds contact houdt met het kindje. Zowel lichamelijk als geestelijk. Dat betekent dat er altijd een hand op het lichaam van het kind is en er constant oogcontact plaatsvindt als dat mogelijk is. Een volledige babymassage neemt ongeveer 20 minuten in beslag.

Aangezien Julie toch al wakker was en absoluut geen honger kon hebben, ging ik me voorbereiden. Celstofmatje voor het geval dat er geplast of gepoept word, baby massage olie, schone luier, klassieke muziek van Nigel Kennedy. ( de cd van het concert waar we hoogzwanger naar toe zijn gegaan.) en natuurlijk het boekje met de handgrepen erin.

Met volle moed begonnen we aan de massage, hopende dat ik maar iets geërfd had van de vrouw met de magische handen. In het begin van de massage begonnen Julie haar beentjes behoorlijk te trappelen. Het getrappel ging langzaam over in rustig uitstrekken met haar handjes die langzaam open vielen en al snel kwam het gapen. Na 10 minuten lag Julie in coma. Rust was bereikt, Ritme met de cd (vandaar geen reinheid) en regelmaat, dat moeten we morgen maar weer zien, maar volgens mij was de massage geslaagd.

Het consultatiebureau.

Voor de eerste keer naar het consultatiebureau.

Met zijn drieën stonden we er helemaal klaarvoor. De luiertas was inpakt en wel drie keer extra nagekeken: omslagdoek, billendoekjes, luiers, schoon rompertje, spuugdoekje, zoogkompressen, boekje van het consultatiebureau, fototoestel en voor het geval dat toch nog de draagzak. Julie had gegeten en lag (jawel hoor) in de bugabo en zo gingen we helemaal bepakt en beladen naar het consultatiebureau, dat drie deuren verderop is!! Binnen gekomen mocht Julie meteen uit de kleren, zodat ze gewogen en gemeten kon worden. Ik als jonge onervaren moeder, pak mijn dochter uit de wagen (waar ze net een paar seconde vredig in lag te slapen) leg haar helemaal verkeerd op het aankleedkussen (voor een linkshandige, terwijl ik rechtshandig ben) en begin haar dus heel onhandig uit te kleden. Naast mij staat een moeder heel ervaren haar huilende zoon die net een prikje heeft gekregen aan te kleden en te troosten.
Inmiddels is Julie (boos en geïrriteerd) haar stembanden ook maar gaan trainen en ze laat iedereen even weten dat zij harder kan gillen dan haar buurman. Terwijl ik door al het gegil nog onhandiger werd, nam gelukkig haar koelbloedige vader het van mij over. Je raadt het vast wel; de rust was meteen wedergekeerd.
Meten, wegen en toen hoorde we een man haar naam alweer oproepen. Dat ging snel, ging het bij alle artsen maar zo snel. Na een vluchtige kennismaking. Begint de man Julie na te kijken: prima zei hij een goeie sterke alerte baby die goed groeit. Gewicht: 4540 gram, lengte: 55,3 cm en hoofdomtrek: 37,7. en daarna vroeg hij ons: “Hadden jullie nog vragen of problemen”?
Wij allebei tegelijk: “Nou volgens ons heeft ze moeite met in slaap vallen”. Als antwoord hierop kregen we te horen: rust, ritme en regelmaat en de volgende vraag: “Weet ze eigenlijk het verschil tussen slapen en wakker zijn wel”? Ik keek met grote vragende ogen naar de vader van Julie en dacht wat bedoelt die man daarmee en hoe kom ik achter het antwoord van zijn vraag. Even vragen aan Julie zat er niet in. Mijn vragende blik werd beantwoord door een vragende blik van haar vader. We bedanken de arts vriendelijk en geven hem een hand en met een gillende Julie in mijn armen verlaten we de kamer van de man. Inmiddels is er bij het aankleedkussen een nieuwe buurvrouw met haar rustige dochter gearriveerd. Zij zegt tegen mij: “Zeker haar eerste prikje”. Een flauwe glimlach verschijnt er op mijn gezicht en ik zeg: “Nee geen prikje, maar mijn eerste keer hier.”

1 maand

Julie is vandaag 1 maand oud !

Vandaag was de dag dat heel Rotterdam trilde, dat Julie nog steeds niet wist wat slapen was, dat de vader van Julie verlangde naar wat ontspanning en dat mijn lichaam gebroken aanvoelde. Dit vereiste een aanpak aangezien we alledrie op instorten stonden. Het volgende plan is toen gemaakt : de vader van Julie werd de stad ingestuurd om de rijdende, erotische vrachtwagens te bewonderen, die de vibratie en de geluidsveranderingen in Rotterdam veroorzaakte. Zo kwam vaders tenminste weer eens aan zijn trekken?! Nou alleen Julie en ik nog. Aangezien Julie alleen maar in slaap valt in de draagzak, moest ik wel naar de vrouw met de magische handen die mijn gebroken lichaam weer zou herstellen. Zo zouden we aan het eind van de dag allemaal aan ons trekken zijn gekomen. De dag liep bijna zoals gepland de vader van Julie ging de stad in en genoot. Ik kreeg mijn massage alleen niet op de behandelstoel, maar op bed en dit omdat mijn dochter had uitgevonden dat haar Oma's plekje in bed een heerlijk plekje is om in een diepe ontspannen slaap te vallen.
Het was een genot om een massage te krijgen liggend naast mijn dochter, die eindelijk had uitgevonden wat slapen was.

De gehoortest

Julie moest vandaag voor een gehoortest bij het consultatiebureau. De bedoeling is dus dat de baby's tijdens de test slapen. Tja daar hadden we dus al een groot probleem, want slapen is iets wat Julie liever niet doet zeker niet als je dat wilt. In de brief van de gehoortest stond dat we een half uur eerder aanwezig moesten zijn, zodat we haar voeding en een schone luier konden geven, want dan waren ze lekker rustig. Nog een probleem want als Julie aan de borst is of is geweest dan is zij een behoorlijke driftkikker. Gelukkig is voor alles een oplossing en dat was voor ons de handige draagzak, die Julie van haar gekke tante heeft gekregen. Jawel ze sliep op de heenreis en ook nog steeds bij aankomst. We liepen naar binnen en meldden ons netjes aan, waarop we de volgende reactie kregen; "mevrouw de test is niet voor u, maar voor uw dochter die had u mee moeten nemen". Carlos en ik lachend wijzend naar de draagzak. Nou dat was meteen 1 grote attractie van zit ze daar in en bent u net bevallen en kan u haar zo dragen en wat ligt ze lief. Meteen kwam mijn moederinstict (waarvan ik had gedacht dat ik die nooit zou bezitten) weer naar boven. "ja nu ligt ze lief dus genoeg gekeken, want ze moet dadelijk nog wel slapen anders kan ik die test alsnog niet doen". Haha. Geen voeding, geen schone luier, Julie sliep prima door en jawel hoor ze is geslaagd haar gehoor is prima in orde. Een heerlijk gevoel geslaagd voor een test.