Het consultatiebureau.

Kwart voor negen ’s ochtends moesten we bij het consultatiebureau zijn en voor het uit- en aankleedritueel ook nog een paar minuutjes eerder.

Ik ben daar toch niet meer zo goed in, opschieten zo vroeg in de morgen, daarbij lijkt het wel als je haast hebt dat kinderen je altijd gaan tegen werken. Gevolg ik kwam ietsjes te laat het consultatiebureau binnen hollen met Julie op mijn armen die een heerlijk fles thee met melk in haar handen had. De vrouw achter de weegschaal die de allereerste keer zo vriendelijk leek, was nu angstaanjagend. Boos keek ze op de klok van de muur en vervolgens controleerde ze met die zelfde boze blik ook nog even haar horloge. Kleed je dochter maar snel uit en geen goedemorgen of iets kreeg ik te horen. Opeens moest ook alles anders, omdat Julie nu kan lopen mocht ze niet meer zitten op de weegschaal en liggend meten. Nee, ze moest in een eng hoekje op de weegschaal gaan staan en vervolgens werd ze door de boze mevrouw tegen de muur gedrukt waar de meetlat hing. Geen troostende woordjes tegen mijn lieve van angst trillende dochter. Ik had het gedaan ik was te laat en kreeg weer dat, ik ben een slechte moeder, gevoel over me.

Met een huilende Julie ga ik terug naar ons krappe aankleedhoekje en vertel haar dat het niks erg is dat ze moet huilen, dat we thuis wel samen met papa gaan oefenen om op de weegschaal te staan en tegen een muurtje. Een vader komt vrolijk met zijn pasgeboren baby binnenstormen en gelukkig krijgt hij nu de uitbranders van te laat zijn en blijft de boze blik op hem gericht. Zijn vrolijke bui is meteen weg en met zweet op zijn voorhoofd begint hij aan het uitkleedritueel. Ik bedank hem voor het te laat komen en gooi er nog een flauw grapje achteraan, waar hij gelukkig weer een beetje vrolijkheid mee terug krijgt en ik nu een lotgenootje heb.
Nou zou je zo denken dat ik meteen aan de beurt was; de eerste afspraak, maar ietsjes te laat. Niks van dat alles is waar. Uit een ander kamertje (het kippenhok) komt een hoop geklets. Het hele weekend word besproken en wij kunnen er rustig van mee genieten. Ik kijk eens op de klok en zie de wijzer al op 09.15 staan en langzaam stroomt het consultatiebureau vol met huilende baby’s. De boze mevrouw krijgt een blik van schaamte en durft zelf niet meer op de klok te kijken. Pas om 09.25 mogen we als eerste naar binnen.
Een nieuw gezicht, een jong meisje. Ze kletst honderd uit en het bezoekje heeft nog nooit zo lang geduurd. Nee, ik doe niet alles goed. De fles waarmee ik binnen kom lopen is echt verboden. Water erin mag nog net, maar melk, dat is zo slecht voor de tanden. Ook mijn tandenpoetsritueel is niet voldoende. Het moet zeker 3 minuten duren. Nou zie dat maar eens voor elkaar te krijgen bij een kind. Alles wat ik vertel over Julie gaat bij de vrouw het ene oor in en het andere oor weer uit. Ze is bezig met me de les te leren en ik moet Julie ook iets meer laten eten, want ze zit onder de gemiddelde groeicurve. Ze weegt nu 10,4 kilo en is 81,2 centimeter lang. Nog 1 keer van de zomer en dan voorlopig de laatste prik en een hele lange tijd geen leuke bezoekjes. Wat een opluchting!