Gelukkig Nieuwjaar!

Lieve familie, vrienden, kennissen en collega’s door de drukte en het hectische bestaan van mijn nieuwe leventje zijn de kaartjes dit jaar er bij in geschoten.

We hopen dat iedereen een fijne kerst heeft gehad en we wensen iedereen en natuurlijk ook de lezers van de weblog een gelukkig en gezond 2008 toe.

Doorslapen.

Fit zou ik moeten zijn, heerlijk uitgeslapen, maar dat is alles behalve waar.

Het is 23.00 uur Julie heeft een nachtmerrie. Om 00.00 uur komt de nachtmerrie weer voorbij galopperen. Om 03.00 uur heeft Julietje dorst. Het is 06.00 uur ; “Mama, Julie is wakker”.
Het is 07.30 uur. Ik zit met borsten die op ontploffen staan, wallen tot aan mijn knieën op het randje van mijn bed te kijken naar Lili, die heerlijk uitgeslapen zich aan het uitrekken is.

Lili-Rose heeft haar eerste nacht doorgeslapen. Wat is het leven soms krom.

Ziek.

Mijn grootste angst in mijn kraambed was dat een van ons ziek zou worden. Hoe zou ik me dan moeten redden. Mijn grootste angst werd echter toch werkelijkheid. Ik had alleen nooit gedacht aan het feit dat ook het jongste familielid wel eens ziek kon worden.
Wat is ze rustig en stil zegt de vrouw met de magische handen die voor de zoveelste keer bij me thuis is om me te helpen bij mijn moedertaken. Ja, dat kan ook niet anders na een hele nacht alleen maar poepen. Gelukkig is dat eruit, want ze had al 4 dagen geen spuitluiers gehad. ’s Avonds kijk ik nog eens goed naar mijn slapende stille meisje. Ze is wel heel rustig en stil. Op een beetje gejammer na tijdens een spuitluier heeft ze eigenlijk haar oogjes nog niet geopend. Zou ze suf worden van de warmte, ze heeft haar wollen pakje aan en ligt in een vlies deken. Ze voelt wel warm aan, ze voelt trouwens heel warm aan. Waarom, ik weet het niet maar mijn gevoel zei dat hier iets aan de hand was en toch had ik oogkleppen op. De temperatuur meten en ja hoor bevestiging 39,8. Meteen beginnen mijn hersenen te ratelen, wat is hier aan de hand. Heeft ze te weinig gedronken of misschien te warm aangekleed? De kleren gaan uit en ik probeer mijn dochter aan te leggen. Ze drinkt 1 slok en is weer in diepe slaap. Een uur later weer de temperatuur het is 39,3. Mijn lieve kleine meisje ligt slap in mijn armen, staart voor zich uit en wilt niet drinken. Ik wil het niet zien en toch weet ik dat het niet goed is en dat ik nu actie moet ondernemen, maar het is weekend en avond. Zou ik echt niet iets simpels over het hoofd hebben gezien. Ik overleg met de vader van mijn zieke meisje. Bellen zegt hij en nog steeds denk ik na. Ik overleg met de vrouw met de magische handen en ook die zegt, bellen!!! Het lijkt wel alsof ik blind ben, alsof ik het gewoon niet wil zien. Toch nog 1 maal die temperatuur met een andere thermometer misschien is die andere wel stuk. Weer 39,3 en nu begint mijn meisje ook nog eens te kreunen. Ik bel en vanaf dat moment gaat het heel erg snel of zie ik het opeens. Lili-Rose is ziek, heel erg ziek. Binnen 5 minuten staat de huisarts voor de deur. 2 minuten later staat de ambulance met blauwe zwaailichten voor de deur en de gehele buurt staat opeens buiten. In de ambulance gaat mijn zieke meisje nog sneller achteruit. Ze ligt slap in mijn armen, gedachteloos beantwoord ik de vragen van de broeder, haar kleur wordt opeens grauwig het begint bij haar benen en stijgt zo naar boven naar haar gezichtje. Ze ademt heel snel en kort. Van alles spookt er door mijn hoofd; gister zei ik nog dat ik haar niet zo knap vond, waarom heb ik nou niet eerder gebeld en het meeste, meisje waarom nou uitgerekend jij. Een heel team van artsen en verpleegkundigen staan ons op te wachten en zodra wij binnen komen gaan ze meteen aan de slag. Ik weet iedere stap die ze gaan nemen, welke handelen ze gaan verrichten, wat mijn lieve zieke kleine meisje te wachten staat. Ondanks dat ik een vrij nuchter persoon ben, stromen de tranen over mijn wangen. Hiervoor had ik haar willen beschermen. Ze is zo rustig, in een veilige omgeving op de wereld gekomen en dan nu toch dat nare ziekenhuis met al haar toeters en bellen. Het duurt lang, wachten duurt altijd lang en dan eindelijk zijn ze klaar met alles en mag ik proberen haar aan de borst te leggen. Ze is slap, maar ze zoekt troost en ik voel dat ik haar weer kan beschermen. Probeer maar te drinken, sabbelen mag ook. Ik ben bij je en het komt vast allemaal weer goed, mijn lieve mooie zieke sterke Lili-Rose.















Het Rotavirus had mijn gezin getroffen. Daar zat ik dan in het ziekenhuis met 1 klein ziek meisje in bed en een ander ziek meisje op mijn schoot, want ook Julie-Janne was ziek geworden. Het was zwaar. twee zieke kinderen op twee verschillende plekken. Waarom kan je nou, als moeder zijnde je niet opsplitsen, want ook Julie had me nodig. Gelukkig heb ik sterke dames en binnen twee weken hebben we, mijn grootste angst, met z’n allen overleeft. Iedereen is weer beter, samen en thuis.

Julie en haar zusje.

Met grote ogen kwam Julie samen met de vrouw met de magische handen ’s ochtends binnen lopen. De vreemde gezichten van de kraamverzorgsters zorgde ervoor dat ze eventjes haar tong was verloren, maar al gauw klets ze honderd uit tegen me. Er is natuurlijk zoveel te vertellen als je pas voor de tweede keer in je leven uitlogeren bent geweest. Opeens lijkt ze zich te herinneren wat ook alweer de reden was van haar logeerpartijtje. Ze kijkt in de wieg en zegt; “waar is baby nou?” Zodra ze Lili-Rose naast me ziet liggen zegt ze; “ ach, wat een schatje.” “Oma kijk baby” Nou daar was alles meegezegd. Geen jaloezie, geen driftbuien en geen aandachttrekbuien. Alsof ze altijd al een klein zusje heeft gehad. Alles verteld ze haar zusje, wat ze gaat doen en wat ze gedaan heeft. Of ze nu slaapt of niet Julie moet het vertellen. Zo hoorde we de eerste dagen als Julie thuis kwam. “Lili wakker worden, je zus Julie is thuis”. Of als Julie de deur uitging; “Dag mama, dag Lili lekker slapen in mama’s bed”. “Julie gaat lekker buiten spelen”. Dansen op k3; “Lili kijk zus is aan het dansen” en als ze dan even niet in de goeie richting keek, dan nog een keer; “Lili kijk nou, zus is aan het dansen”! Iedere dag moet Lili wel even op schoot, maar zodra het langer duurt dan een minuut zegt ze; “mama beetje zwaar, jij doen.” of als ze huilt; “mama jij tillen”. Lili mag ’s avonds bij haar in bed luisteren naar de bedtijd verhaaltjes van haar papa.

Julie lijkt een mama type. Ze weet precies wat er moet gebeuren of wat er gezegd moet worden als haar zusje huilt. "Niet huilen zus is bij je." "Niet huilen Lili, mama komt zo". Lili moet een schone luier. Lili moet een boertje doen. Lili wil niet slapen. Lili heeft honger en zo kan ik nog wel even doorgaan. Julie heeft echt voor alles een oplossing. De eerste paar nachten waren een beetje chaotisch. Zodra Lili ook maar 1 kreetje gaf hoorde we de dribbelende voetjes van Julie op de gang en daar stond zus dan half slapend met haar twee knuffels in haar hand in de deuropening. “Wat is er aan de hand”? Of ze kwam mij even midden in de nacht vertellen; “mama, Lili moet de borst”. Ja, fijn lieve Julie dat je dat komt vertellen, maar nu meteen terug je bed in, grrrr. Toch heeft ook mijn lieve Julietje het er af en toe wel moeilijk mee, dat ze nu haar mama moet delen samen met haar kleine zusje. Zo kwam ze tussen de middag naar me toe en vroeg toen heel lief: “mama, Julie wil ook op mama’s buik slapen” Zo gezegd zo gedaan. Lili-Rose werd van mijn buik getild en in de wieg gelegd en Julie kwam er voor in de plaats terug en zo hebben we heerlijk 3 uur geslapen. Een heerlijk moment van genieten, mijn oudste dochter die zo'n lieve grote zus is en nu zo vredig lag te slapen.