Een vies verhaal, maar toch zo trots!

Mijn babyboeken staan al een lange tijd dicht op de kast. Ik heb er zelfs al een paar uitgeleend. Opvallend hoe snel je het alweer zonder al die boeken doet. Je weet het nu gewoon. Nu word ik geraadpleegd door andere moeders over vraagjes; wanneer rolde jou dochter om, hoe ben jij begonnen met vast voedsel aanbieden en wanneer kreeg jouw dochter de eerste tandjes? Allemaal vragen waarvoor ik mijn babyboeken, andere moeders en internet om hulp heb gevraagd. Als de vraag aan mij word gesteld zeg ik kijk maar op de site van Julie, ik weet het niet meer precies. Tijdens 1 van zo’n wijze mama gesprekken viel weer eens de titel van het boek “oei ik groei.” Het boek wat net zo favoriet is als mijn favoriete verplichte uitje van Julie aan een zeker bureau.? Een heel lijstje van wat je kind allemaal moet kunnen rond een bepaalde periode staat er uitgeschreven. Een zodanige lijst waarvan ik altijd de zenuwen kreeg omdat Julie net een beetje aparter was. Na een gesprek met een bezorgde moeder over haar kindje, omdat zij ook niets volgens het lijstje doet. Besluit ik het boek nog maar eens open te slaan.
Het eerste obstakel komt alweer naar boven. De titel van het laatste hoofdstuk: lief en leed rond 55 weken. Hoeveel weken is Julie nu eigenlijk. Een rekensommetje waarin ik bij lange na geen zin in heb om die te maken. Op naar het lijstje van 55 weken:

· Stopt blokken van verschillende vormen door de goede gaten van de blokkenstoof……
· Plast op de pot als je dat vraagt en als hij ook moet plassen……
· Pakt stiften en papier en ‘tekent’, als je hem vertelt hoe hij dat moet doen……
· Etc.……

Juist ja, Julie is allang 55 weken oud geweest en eigenlijk niks van het lijstje zie ik haar doen. Ik moet wel eerlijk zijn, want ik vraag het haar ook niet. Mijn oog valt op het potje wat al sinds de geboorte van Julie in haar kast staat. Zou ik het proberen?
Kleertjes uit, potje in de buurt en als laatste de luier. Het potje is reuze interessant. Het er op zitten gaat goed, maar ondanks al mijn plas geluiden gaat het toch een beetje mis. Julie staat op en gaat naast het potje staan plassen. Volgens mij hoort deze regel gewoon niet thuis in het lijstje van 55 weken. De volgende dag probeer ik het nog een keer. Ik haal allerlei fratsen uit om duidelijk te maken dat het potje een andere bestemming heeft dan er alleen maar op te zitten. Dit maal met succes. Julie doet mijn geluiden na en staat opeens weer op en zegt: “klaar” en klaar was ze zeker. Julie had voor het eerst op haar potje gepoept. Apentrots maak ik een vreugdedans door de stinkende kamer. Julie snapt er weinig van, maar is gek op dansen en doet met mij mee. De vader van Julie wordt nieuwsgierig naar al het gelach en komt even boven gluren. Ook hij is apentrots op zijn kleine meid en gooit haar hoog in de lucht en ik. Ik krijg een dikke kus. Morgen weer op het potje lieve Julie?