Fisher-Price

De vader van Julie had ooit eens een keer tegen mij gezegd, dat kinderen je jong maken. Nou als ik zo naar de vader van Julie kijk wil ik dat best geloven, maar toen Julie eenmaal geboren was dacht ik bij mezelf: “dat kinderen je jong maken geld vast alleen voor mannen en niet voor vrouwen.” Als ik nu de trap op loop met de maxi cosi in mijn handen moet ik een tussenstop maken om even bij te komen, als ik Julie haar kleertjes sta uit te wassen en ik ondertussen een blik in de spiegel op mezelf werp, dan zie ik een wit verlept hoofdje met enorme wallen en als ik aan het eind van de dag moe mijn bed inkruip, voel ik over heel mijn lichaam allemaal kleine pijntjes, dat kinderen je jong maken geld zeker niet voor vrouwen of bedoelt de vader van Julie toch iets anders.

Heb ik eindelijk het slapen van Julie onder de knie, is Julie alweer aan iets nieuws toe: spelen en ontdekken. Alles haal ik uit de kast om mijn dochter te vermaken, maar Julie wil heel graag zelf nieuwe dingen ontdekken. Een rammelaar die in haar handje is gestopt beland snel op de grond. Gekke gezichten van haar moeder zijn maar heel even grappig. In box Janneke met speeltjes en knuffels om haar heen, vind ze niet zo leuk en een speelkleed in haar box brengt hier geen veranderingen in, wat dan wel. In de hoek zie ik haar enorme babygym van Fisher-Price staan, dan toch maar dat proberen. Julie vind het geweldig en terwijl Julie van alles ontdekt, een rollend balletje links van haar, rechts een spiegeltje, boven haar hoofd allemaal bewegende beestjes en ga zo maar door, dwaal ik af naar vroeger, naar hoe ik met mijn Fisher-Price aan het spelen was. Het eeuwen oude oersterke speelgoed. Allerlei herinneringen komen naar boven en ik voel een bruis van nieuwe energie omhoog borrelen. Ik voel me weer zo jong en speels worden, dat ik Julie wel een stukje zou willen opschuiven om naast haar onder de babygym te kruipen. Aha misschien bedoelt de vader van Julie dit met dat kinderen je jong maken.

De babygym is een kraam kado dat Julie heeft gekregen van een stel geweldige lieve meiden. Een geweldig tof kado waarmee Julie en de mama van Julie heel veel leuke speeluurtjes beleven!

Een vaste slaapplek.

Toen Julie het in het begin zo moeilijk had, kreeg ik van veel mensen allemaal tips. Zoals inbakeren, inrollen, een gedragen T-shirt in haar bedje leggen, bij je in bed nemen, het matrasje schuin zetten zodat er geen maagzuur omhoog loopt, hangmatje, radio aanzetten, huilschema’s aanhouden, buikolie voor de darmkrampjes, flesje geven en zo kan ik nog wel even door blijven gaan. Tips die ik allemaal geprobeerd heb, behalve dan dat flesje, want voeding daar had ik zelf ruim voldoende van! De tip een vaste slaapplek, was een tip die ik van veel mensen te horen kreeg. Julie had een vaste slaapplek, namelijk de draagzak. De draagzak was misschien niet altijd de handigste slaapplek. Vooral de nachten, waarin de vader van Julie en ik elkaar afwisselde om Julie te laten slapen in de draagzak, waren erg onhandig.

Net op het moment dat ik Julie aan het leren was dat haar bed haar vaste slaapplek werd, verscheen er een artikel in het tijdschrift voor verloskundigen (oktober 2005);
Dragen van baby’s: een aanrader. (uit onderzoek blijkt dat dragen het huilen vermindert. Een groep baby’s die 4,4 uur per dag werden gedragen huilden tot 43% minder dan een groep die ‘gewoon’ werd gedragen.) + ( dragen met een draagzak is een aanrader bij onrustige baby’s/ moeilijk inslapen, het dragen in een draagdoek heeft alle voordelen van bakeren plus een aantal andere voordelen.)

Is het toch nog ergens goed voor geweest al dat dragen in die draagzak, maar inmiddels heeft Julie een andere vaste slaapplek, namelijk haar bedje. Nou ja, vaste slaapplek?? Soms valt Julie wel eens op een andere plek inslaap, ze ligt dan zo lief te slapen dat ik haar dan toch maar laat liggen.

Het consultatiebureau.

Alles ging weer als vanouds tenminste …….. Julie en ik schrokken wakker toen we de deur beneden dicht hoorde vallen en de vader van Julie hoorde roepen: “Ik ben er.” “Komen jullie?” Met een slaperig hoofd deed ik snel Julie haar jasje aan en sprintte ik naar beneden. Door alle haast vergat ik bijna haar groeiboekje, maar gelukkig was haar vader zo slim om mij daar aan te herinneren. Het regende buiten, hoe moest ik Julie nou vervoeren? De wagen vind ik zo’n gedoe voor zo’n klein stukje en de maxi cosi heeft geen regenkap, dan maar in haar vaders armen met mij en de paraplu ernaast. Het wandelingentje buiten was net te kort om mijn slaperige hoofd wakker te krijgen. Gelukkig was het bij het consultatiebureau rustig en kon ik meteen weer in het krappe hoekje, waar het aankleedkussen ligt, Julie uitkleden. De vader van Julie zette dit keer geen valletjes, maar ging een eindje verderop zitten. Het krappe hoekje zag er binnen een paar seconde uit, zoals het er bij mijn thuis ook uitziet, namelijk als één grote ravage, maar ik had Julie uitgekleed gekregen zonder te huilen.

Het weeg en meet ritueel en meteen waren aan de beurt. Weer kregen we te horen dat Julie zo goed groeit: gewicht: 6630 gram, lengte: 63 centimeter en hoofdomtrek: 41,5 centimeter. Weer die twee stomme prikjes, maar wat was ze toch stoer. Ze gaf bijna geen kick en voor dat ik het wist had ik Julie alweer in mijn armen en konden we naar huis. “Nu voorlopig geen prikjes meer”, hoor ik de verpleegster nog zeggen en weg zijn we. Julie weer in de armen van haar vader met haar moeder dribbelend ernaast met een veel te kleine paraplu in haar handen.

4 maanden

In het begin van mijn zwangerschap wilde ik niks van schrijven weten. Buikfoto’s maken vond ik maar onzin. Hoe dikker ik werd, hoe leuker ik alles begon te vinden. Aan het eind van mijn zwangerschap werden er dagelijkse kiekjes gemaakt en schreef ik bladzijdes vol. Er waren zelfs momenten dat ik zoveel geschreven en geplakt had, dat ik niks meer kon verzinnen. Dit was het moment dat ik me naar iets anders vergreep, de babyalbum boeken. Ik was er echt helemaal verzot op. Alles wat ik nu al kon schrijven schreef ik en voor de rest zat ik te popelen om eindelijk eens de foto’s van de baby op te kunnen plakken. Nu is Julie al weer 4 maanden oud en lopen mijn babyalbum boeken 4 maanden achter.
Wat leert ze toch snel in zo'n korte periode. Soms lijkt het alsof ze niks nieuws leert, maar dan de volgende dag is ze opeens weer een paar babbeltjes wijzer. Vandaag heeft Julie haar voetjes ontdekt en dit speeltje vind ze eigenlijk nog leuker dan haar handjes. Vooral haar sokjes uittrekken vind ze geweldig om te doen en zodra dan haar teentjes tevoorschijn schieten begint ze keihard te lachen.

Wat van wie?

Haar donkere haren van haar vader, haar zwarte ogen van haar vader, haar kuiltje in de wang van haar vader, de oren van haar vader, zeker de neus van haar vader, de benen van haar vader, de kin van de moeder van haar vader, maar wat dan van mij? Haar blik in haar ogen, haar bolle wangen? Het is overduidelijk dat er een hoog papa gehalte aanwezig is, maar één ding is zeker het duimen heeft ze van mij!

Eindelijk heeft Julie haar duim gevonden.