Kerst

Sinterklaas is nog maar net afgelopen en de andere feestdagen worden alweer voorbereid. Tijdens mijn zwangerschap hadden we voor het eerst een kerstboom in huis gehaald. Er was een gevoel dat ik het gezellig moest maken bij mij naar boven gekomen. Een gezinsgevoel?! Zo moest ook dit jaar, voor dit zelfde gezinsgevoel, weer een boom in huis komen. Na de boom in kerstsfeer te hebben gebracht, was ik niet echt tevreden, maar Julie vond hem prachtig. Vooral de lichtjes trokken haar aandacht, maar ook de glinsterende ballen die erin hingen. (gelukkig waren die van plastiek.) Net zoals bij sinterklaas moesten er weer cadeautjes tevoorschijn komen. Dit keer ietsjes meer omdat we special voor dat gezinsgevoel van mij, pakjesavond ook echt zouden gaan vieren. Pakjesavond werd echter pakjesochtend vanwege de wakkere uurtjes van Julie. Daar zaten we dan met zijn zessen ( de vader van Julie, haar grote zus, de trouwe viervoeter, onze fladderende alleseter, Julie en ik) om zeven uur ’s ochtends pakjes uit te pakken. Julie vond al die gezelligheid geweldig. Met grote ogen keek ze haar zus aan hoe die haar pakjes open maakte, kennelijk zag dat zo leuk eruit, dat Julie opeens ook oog had voor haar eigen pakjes. Wat een heerlijke kerstochtend. Snel nog een lekker slaapje doen en toen kwam het deel waar ik op kerstavond het al druk mee had om me voor te bereiden. Het brunch uitstap met de hele familie op het strand tijdens de middagslaap van Julie. Wat had ik me om dit uitstapje druk gemaakt. Wat je allemaal wel niet moet meenemen voor zo’n uitstapje, daarbij moest ik mezelf optutten, maar ook nog Julie. Ons hele dagritme was door elkaar gegooid, maar gelukkig was alles goed gegaan. Julie had haar lange middagslaap in gekort voor een hazen slaapje. Ze had genoten van de Brunch met de hele familie, maar volgens mij had ze nog het meest genoten van de wandeling op het strand in de zon en in de draagzak met haar grote zus en haar moeder. De prachtige zee, die ze voor het eerst van haar leven heeft gezien en het lekkere zand van het strand, wat ze voor het eerst gevoelt heeft. Eenmaal thuis was Julie moe van alles en vooral moe voor de rest van de kerst, want de volgende dag wilde ze bijna alleen maar slapen. Haar allereerste kerst is achter de rug en volgens mij was die best wel geslaagd.

Gek op papa!

Ik lig, letterlijk geïnstalleerd in bed met allerlei kussens om me heen, buik naar rechts en rug schuin omhoog, te genieten van het getik in mijn buik: de hik. Opeens begint het binnen wild te spartelen en ik maak een sla beweging naar links, waar de snurkende vader van het spartelende kindje ligt. “Het beweegt, voel nou!, roep ik.” Ik hoor een hoop gebrom en gemopper naast me en uiteindelijk voel ik een hand op mijn buik, natuurlijk weer eens veel te laat, landen. Met een slaperige stem krijg ik te horen: “bouw jij nou maar lekker negen maanden lang een band op, want je zult het hard nodig hebben het eerste jaar.” “Mijn tijd komt nog wel, als ze bijna kan lopen en als ze wat steviger is.” Zo gevoelig, maar vooral fel als ik was tijdens mijn zwangerschap ging ik hier meteen tegen in, maar helaas tevergeefs, want na 1 seconde hoorde ik alweer een hoop gesnurk naast me.

Julie werd geboren, een meisje! Een traan liep over haar vaders gezicht en daarmee begon het. Haar vader deed echt alles; haar uit bedje halen voor de voeding, helpen met aanleggen, boertje laten, luier verschonen, in bad, spelen, rondjes lopen in huis en zo kan ik nog wel even doorgaan. Op de dagen dat ik er niet zou zijn zou de vrouw met de magische handen op Julie passen, echter was de vader van Julie zo dol op zijn dochter, dat hij ook liever deze dagen zelf deed, zodat hij lekker een dag alleen was met zijn dochter en eindelijk ook eens een flesje kon geven. Julie leerde haar vader zo heel erg goed kennen. Ze vindt het heerlijk om kusjes van haar papa te krijgen, lekker om in papa’s haren te slingeren en geniet van het stiekeme hapje banaan. Bij alles wat haar vader doet lacht ze voluit. Soms zitten we naar buiten te kijken en dan opeens ziet ze haar vader buiten lopen en dan begint ze heel wild te trappelen. Julie is gek op haar papa en haar papa is gek op haar.

5 maanden

Hoe oud is Julie nu eigenlijk?

Een zwangerschap wordt in weken geteld, waarom? Zodat het nog langer lijkt? Ben je eindelijk gewend aan de weken tellen, verandert opeens weer alles als je kindje geboren is, want dan mag je gewoon weer de maanden tellen. Hoe oud is Julie nu eigenlijk vandaag? 441 dagen, 22 weken of weer gewoon 5 maanden?

Julie is in ieder geval zo oud geworden, dat we afscheid moeten nemen van haar wiegje. Afscheid nemen van de wieg met een levensverhaal. De wieg waarin ik zelf ook nog heb gelegen. De wieg was een kado van omama voor haar allereerste kleinkind en nu heeft haar allereerste achterkleinkind er alweer in gelegen. Voor ieder kleinkind werd de wieg door omama special bekleed. Zo ging de wieg goed met de tijd mee en kreeg ieder kindje zijn eigen persoonlijke wieg. Zo ook werd de wieg voor Julie bekleed. Bijna was de wieg afgeschreven, want na zoveel kleinkinderen moest er toch wel wat aan gesleuteld worden, daarbij hielp omama’s scheve pols ook niet erg mee. Gelukkig kwam er hulp van de dochters van omama. De creatieve oudtante E en de toekomstige nieuwe oma. Met zijn drieën is het hun gelukt om van de wieg met het levensverhaal, weer een prachtige wieg te maken, die vanaf 37 weken netjes opgemaakt met het zelfgemaakte vlinderlakentje op mijn slaapkamer stond. Tijdens de laatste loodjes van mijn zwangerschap zat ik regelmatig te dagdromen en dan zag ik in die droom mijn lieve kindje in de wieg liggen. Nu is het prachtige wiegje alweer te klein voor mijn 5 maanden oude dochter en nemen we er met moeite afscheid van. Misschien zien we de wieg nog wel eens terug, maar voorlopig wordt de wieg weer netjes opgeborgen voor het volgende achterkleinkind van omama.

Mees van het hoekje.

Als klein meisje had ik een vriendje, Bas. Bas woonde bij ons in de straat op de hoek. Altijd als ik bij Bas ging spelen riep ik naar mijn moeder; “ik ben naar Bas van het hoekje!” Hoe ik Bas heb leren kennen, weet ik niet, maar 1 ding weet ik wel Bas van het hoekje was vroeger mijn vriendje.
















Sinds Julie geboren is zijn er een hoop dingen veranderd in mijn leven. Het is een onvoorspelbaar, ongecontroleerd leventje, dat allerlei nieuwe belevingen met zich meebrengt. Zo ook het ontmoeten van andere mama’s. Een tijdje terug ontmoette ik de mama van Mees, wel op een hele bijzondere wijze. De eerste keer dat ik de mama van Mees tegenkwam, was tijdens mijn favoriete uitje: het consultatiebureau. Zij was één van die ervaren moeders, die haar stoere zoon met gemak stond aan te kleden en tussentijds ook nog gezellig kon kletsen met de vader van Julie en mij over prikjes en borstvoeding. De tweede keer was via een forum op het internet en wel met de volgende mededeling; “volgens mij zijn wij buren, want onze auto staat naast de Julie-mobiel op de site van je dochter.” Vanaf dit moment mailen wij ons suf. Ellenlange verhalen over van alles en nog wat, verhalen die verslavend werken. Zodra ik thuis kom vlieg ik met Julie in mijn armen naar de computer om te kijken of mijn buurvrouw alweer een nieuw stukje heeft geschreven. De mama van Mees is als een twee maanden oudere wijze zus (Mees is twee maanden ouder dan Julie), waar ik van alles aan kan vragen.

Toeval, dat zeker en weet je wat nog meer toeval is: Mees woont bij ons op het hoekje van de straat. Gelukkig duurt het nog wel even voordat ik Julie hoor zeggen: “mama, ik ben naar Mees van het hoekje.”,maar 1 ding is zeker, als ik zo naar Julie, die samen met Mees van het hoekje in de box ligt kijk, vriendjes zijn ze nu al.

De sint is in het land.

Je leert van luisteren werd mij vroeger verteld, dus ik luister veel naar verhalen van andere moeders, maar of ik er van leer?

De sint is in het land en ik hoor allemaal verhalen van moeders aan: De sint komt steeds eerder in het land aan, wanneer begin jij met je schoen zetten als ze 2 jaar zijn? Nee als ze 3 of 4 jaar zijn en dan niet iedere dag of soms doe ik een avond niks in hun schoentje en de volgende dag weer eens een keer een snoepje. Een andere moeder hoor ik zeggen die van mij had een nieuwe schoolbeker nodig, handig kado voor in de schoen. Dan maar nog niet te spreken over pakjesavond. Wie is er bij jullie sinterklaas? De buurman, nee die herkent mijn dochter. Hoeveel cadeaus geven jullie op pakjesavond? Zo kan ik nog wel even verder gaan met dit gezellig mama geklets.

Julie is ruim 4 maanden oud en ze heeft haar schoen al gezet en pakjesavond gevierd. In haar schoen zat een chocolade letter. Haar grote zus keek mij met vragende ogen aan. Hoe kan Julie dit nou opeten. Waarop ik lachend terug antwoordde: “daar weet ik wel een oplossing voor!” Pakjes avond werd verzorgd door de vrouw met de magische handen, die zich maar, gelukkig voor mijn eenkennige Julie, niet letterlijk had verkleed als sint. Julie kreeg twee cadeautjes en een gedicht:

Ook al ben je nog maar 5 maanden in dit leven,
Wil de sint zeker jou wat geven

Met grote zwarte ogen kijk je ernstig de wereld in.
Zo wijs en dit is nog maar het begin.

Sint ziet ook de lol met je (halve) naamgenoot.
Als je ligt op de tafel met je billen bloot.

Bij je mama op schoot kijk je hoe we met zijn allen gezellig zitten te eten.
Het lijkt alsof je denkt, zo hoort dat dus , dit mag ik niet vergeten.

Van je moeder mag je uit een glas een slokje drinken.
Je vindt het zo spannend en je wilt wel met iedereen klinken.

Daarom krijg je dit cadeautje van de sint
Iets wat je zeker prachtig vindt

Dag Julietje, mijn mooie, lieve grietje

De “foute” Sint

Julie, nee die heeft er zeker niks van begrepen, maar daarentegen hebben wij het reuze naar ons zin gehad op deze eerste gezellige pakjesavond.