Een gesprek op mijn werk; Die vrouw heeft haar eerste kind wel 6 maanden aan de borst gehad. Verschrikkelijk moet je toch niet aan denken zo lang. Hoe lang heb jij je dochter borstvoeding gegeven. Ik geef mijn dochter nog steeds borstvoeding, hoor ik mezelf zeggen. Wat…., maar je dochter is al bijna anderhalf jaar oud. Hoe heb je het zo ver laten komen?
Hoe is het eigenlijk zo ver gekomen. Tijdens mijn zwangerschap, dacht ik van ik begin met borstvoeding en ik zie wel hoe lang ik het volhoudt. Ik dacht eigenlijk, dat de borstvoedingsperiode van korte duur zou zijn dit vanwege het feit dat ik geen verlof had en meteen weer in mijn drukke leven moest duiken.
Julie werd geboren en moest meteen naar de kinderafdeling, goede start voor de borstvoeding. Binnen 1 uur aanleggen aan de borst en rooming-in zijn de belangrijkste punten om borstvoeding te laten slagen. Ik was ziek na de bevalling. De hoge koorts veroorzaakte dat ik pas laat op de couveuseafdeling terecht kwam. Julie had inmiddels al 2 flesjes gehad. Niks geen cupje, spuitje of lepeltje. Nee, echt een fles. Dat zou dus de volgende verkeerde stap zijn voor het slagen van de borstvoeding. Toch probeerde ik haar aan te leggen. Ik was te ziek om die nacht nog een keer terug de gaan, maar de volgende dag ging ik ervoor en jawel hoor Julie nam de borst. Het grappige is dat hoe verkeerd we ook waren begonnen voor de borstvoeding, Julie had absoluut geen last van speen / tepel verwarring. Eerder andersom, want vanaf het moment dat ze voor het eerst aan de borst was geweest, wilde Julie geen fles meer.
De tweede week werd ik weer heel erg ziek en belande ik in het ziekenhuis met een borstontsteking. Mijn kraamverzorgster zei toen; “dat betekend stoppen!” Niks wilde ik daar van weten. Ik vond borstvoeding geven geweldig en wilde er zo lang mogelijk van genieten. De bezorgde vader van Julie zat aan mijn ziektebedje met smekende ogen, stop asjeblieft je gaat er aan onderdoor. Ik ging toch door en werd beter. Hierna werd het al snel duidelijk dat Julie iets te gek was op de borst. Ze weigerde de fles, zelfs met afgekolfde melk. Wat we ook deden er ging nooit een hele fles in. Ik had inmiddels zoveel zelfvertrouwen gekregen in het borstvoeding geven, dat ik dacht ik geef haar maar de borst weet ik in ieder geval zeker dat ze genoeg binnen krijgt.
6 maanden verder. Julie werd minder naar me toe gebracht, dus moest ik het van het kolven hebben. Het kolven was een gedoe. Ik voelde me net een koe met een machine aan mijn borst. Er waren meerdere collega’s die ook moesten kolven en als we tegelijk gingen hoorde je achter iedere deur dat irritante elektrische geluid van de kolf. Net of je je benen aan het epileren bent. Het was altijd het gesprek van de dag hoeveel heb jij eruit gekregen en loopt de voeding bij jou al terug? Ik had ups en downs met het kolven. Er waren dagen dat ik er maar 20
cc uit kreeg en er waren dagen dat ik overstroomde en trotst door de gang van de kraamafdeling liep met al mijn potjes, waar ik dan opmerkingen naar mijn hoofd kreeg gesmeten; “jij kan wel een hele kraamafdeling voeden!” Ik ging door.
8 maanden ik zit doodmoe buiten voor de deur te praten met mijn buurvrouw. Weer over borstvoeding. Wanneer zou jij stoppen en zou je je fitter voelen als je met de borstvoeding stopt? Het kolven was ik zat. Wat ze ook zeggen het is echt vrouw onvriendelijk. Langer verlof zou ik zeggen voor vrouwen die volledige borstvoeding geven. Ik ging door en stopte niet.
9 maanden ik stopte met kolven. Had genoeg voorraad. Julie had minder voedingen nodig en ze moest het er maar van nemen als ik er was. Zo niet dan had ze pech. Dit bleef zo doorgaan. Ik genoot nog steeds. Na 1 jarige leeftijd werd het weliswaar alleen een nacht en een ochtend voeding, maar ik vond het heerlijk. Julie was echt nog een babietje. Tot op de dag van vandaag ben ik doorgegaan en opeens na ruim anderhalf jaar wilde Julie niet meer. Ze weigerde, wat ik ook deed. Ze deed mijn bh naar beneden en zei nee, ze kreeg er zelfs kotsneigingen van. Raar, maar het deed me wel verdriet. Julie moest al kotsen als ze mijn borsten zag. Opeens was mijn kleine babietje een groot meisje geworden. Het verhaal van die vrouw die haar kind tot 5 jarige leeftijd aan de borst had gehad komt bij mij naar boven. De allereerste keer toen ik dat hoorde, dacht waarom nou verdriet je kind gaat naar school is groot, dat wil je toch niet aan de borst hebben, maar nu begreep ik het verhaal. Ik ben wel blij dat Julie niet pas gestopt is bij 5 jarige leeftijd, maar ik had wel verdriet en miste het samenzijn enorm. Ik heb iedere dag genoten van het borstvoeding geven en zou het zo weer zo ver laten komen…...!
Terwijl we ons in de ochtend klaar maken voor de dag zeggen de vader van Julie en ik tegen elkaar: "Wat is Julie toch een zoet lief meisje. Ze kan zo heerlijk rustig op haar kamertje spelen". Nog geen paar tellen later komt er een spookje uit Julie haar kamer gelopen. Ik zeg tegen het spookje: “wat heb je nu gedaan?”
Julie is zich van geen kwaad bewust en met haar gezicht onder de zinkzalf zegt ze: “Mama, Jlie (Julie) al ingesmeerd.” 
