Osteopaat, fysiotherapeut en haptonoom.

Laatst vroeg iemand aan mij; "hoe zit dat nou met dat slapen van Julie, je schrijft er niks meer over." Dit verplichtte mij, om er toch maar weer eens een stukje aan te wagen:

Op een dag vroeg een geleerde vrouw aan mij; “hoe gaat het met je dochter” waarop ik antwoordde dat het wel ging, maar dat Julie wel een moeilijke slaapster was. De geleerde vrouw, zo vakkundig als ze is, somde meteen een paar technische vragen op om haar DD (differential diagnose) samen te stellen. Samengevat: het kwam er op neer dat Julie eigenlijk neigt naar een huilbaby, maar dat ik dit voorkwam door haar rond te dragen in de draagzak. Na alle vragen samengevoegd kwam boven aan haar DD lijstje het KISS-syndroom (Kopgewrichten Invloed bij Stoornissen in de Symmetrie, voor meer informatie zie www.kiss-kinderen.nl) te staan. Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik hier niet aan had gedacht en meteen belde ik de huisarts om een afspraak te maken voor een verwijzing. Mijn huisarts, die het volste vertrouwen heeft in mijn moederinstinct, schreef meteen een verwijzing uit. Daarna maakte ik een afspraak met een vrouw die al menige baby’tjes met het KISS-syndroom had behandeld. Twee dagen later kon ik bij haar terecht. Ergens was ik opgelucht, maar hoe dichter ik bij de afspraak kwam hoe zenuwachtiger ik werd. Ik bracht Julie in de draagzak naar de vrouw, die haar zou helpen en van haar een totaal ander kind zou maken. De behandeling was hartverscheurend. Geef mij maar liever vaccinaties, want deze huil van Julie ging echt door merg en been. Tijdens de behandeling van Julie voelde ik een traan over mijn wangen lopen. Ik had echt met haar te doen. De vrouw vroeg na de behandeling aan mij; “durf je nog een afspraak aan, want ze heeft het wel echt nodig” en daaraan voegde ze nog toe; “het is goed, dat je zo vroeg bent gekomen”. Na de behandeling werd Julie thuis wakker en meteen kon je merken dat ze een totaal ander kind was. Ze werd wakker met een lach op haar gezicht, ze dronk alsof ze dagen niet had gedronken en daarna ging ze brabbelen en lachen. Na een uur gaf ze aan dat ze moe was, waarna ik haar in bed legde en wonder boven wonder, ze viel in slaap. Een wonder, want normaal gesproken als ik Julie plat op haar rug legde begon ze altijd meteen heel hard te huilen. Julie heeft vorige week haar derde behandeling achter de rug en ze reageert zo goed op de behandeling, dat we nu pas weer over 4 weken terug moeten. Julie slaapt als een roosje in haar eigen bedje, ze is vrolijk als ze wakker is, haar verschrikkelijk pijn huiltje is verdwenen, ze kan wandelingen maken in haar wagen en haar draagzak, die mij door deze lastige periode heen heeft geholpen, ligt zielig in een hoekje van haar kamer. Het gaat dus heel goed met Julie haar slaap-gedrag.

Duimen?

Zelf was ik vroeger een fanatieke duimster en wat ik me er nog van kan herinneren vond ik het heerlijk om het te doen. Het was net een kroeltje en het voordeel was dat je deze kroel altijd bij je had. Tegenwoordig word het sterk afgeraden om je kind te laten duimen, een fop zou beter zijn, ten eerste voor het gebit en ten tweede omdat je dat makkelijker kan afleren. Tja, daar zit wel wat in, op twaalf jarige leeftijd liep ik met een buitenboordbeugel rond en ik heb het duimen nooit echt afgeleerd (soms als ik een dipje heb verdwijnt de duim nog wel eens naar mijn mond), maar toch ben ik blij dat de vrouw met de magische handen mij lekker heeft laten duimen.

Julie is zo druk bezig met haar handjes dat het haar maar niet lukt om haar duim in haar mondje te stoppen. Regelmatig speel ik met haar het spelletje zoek de duim, maar het heeft nog niet mogen baten. De fop is helaas geen oplossing voor Julie haar zuigbehoefte, ze spuugt hem uit of maait hem, terwijl ze op zoek is naar haar duim, er met haar vingers uit.

Gelukkig heeft Julie, hoe jong ze ook is zelf al een oplossing gevonden, want een enkele keer lukt het haar om haar vingers in de mond te stoppen. Dit was eerst wel even wennen, maar uiteindelijk is zij hier dik tevreden mee.

Het consultatiebureau.

Drie maal is scheepsrecht

Voor de derde keer naar het consultatiebureau en Julie haar tweede prik. Aangezien ik nu al een ervaren consultatiebureau ganger was behoefde deze keer geen voorbereidingen getroffen te worden. Zou je net zien dat alles heel anders verloopt.

Julie was de avond ervoor heel de nacht wakker geweest, ze had zich namelijk iets nieuws aangeleerd hardop lachen en omdat ze merkte dat haar vader en ik dat zo grappig vonden ging ze daar dus een hele nacht vrolijk mee door. Het volgende wat anders verliep was dat de vader van Julie het eigenlijk te druk had, waardoor ik hem een consultatiebureau bezoekje vrijaf gaf en het laatste was dat we extreem lang moesten wachten bij het consultatiebureau zelf, er waren nog twee wachtende voor ons. Dit alles had als gevolg dat het zo is verlopen: ik loop te banjeren met een naakte Julie door het consultatiebureau, die langzaam aan een beetje begint te jammeren omdat ze wilde slapen. Eindelijk zijn wij aan de beurt. Julie probeerde nog de arts met haar slapende oogjes te volgen, maar al dat geklets daar had Julie geen zin meer in en toen de arts ook nog eens allerlei controles bij haar uitoefende was ze het zat en zette ze het op een brullen. De prik veranderende niks aan haar gehuil. Ze was gewoon moe, doodmoe. Nadat dit alles snelde ik naar de draagzak waar ik mijn inmiddels best wel zware dochter ( 5750 gram, 60,5 cm lang en een hoofdomtrek van 40,2 cm) inleg. Je zag dat ze zich meteen begon in te nestelen en als een blok inslaap viel.

Eigenlijk valt die prik wel mee, maar Julie verplicht wakker houden, dat valt nog zwaar tegen.

3 maanden

Met pijn en moeite heb ik vandaag Julie haar klerenkast opgeruimd. Maatje 62 is net iets te strak en maatje 68 nog net iets te wijd, maar maatje 50/56 is nu echt veel te klein. Voordat ik alles in een opbergdoos stop laat ik stuk voor stuk haar kledingstukjes door mijn vingers glijden; het pakje wat ze voor het allereerst aanhad, het pakje wat ze aan had toen ze naar huis mocht, haar mooie jurkjes, haar lieve sokjes en die lieve kleine rompertjes. Wat wordt ze toch snel groot. Vandaag is Julie alweer drie maanden oud en special voor deze dag is haar oma-tante uit Frankrijk op kraamvisite gekomen. Julie, die al enigszins éénkennig aan het worden is, kijkt haar met grote ogen aan. Deze oma-tante uit Frankrijk lijkt wel heel erg op de vrouw met de magische handen, dan zal het wel goed zijn en ze geeft zich over aan haar oma-tantes handen. Een groot echt Frans kado verpakt in rood papier wordt voor Julie neergelegd. Ik maak het kadootje voor mijn dochter open. Julie die gek is op de kleur rood, volgt alleen maar het papier en toont in eerste instantie geen interesse in de zachte koe die uit het papier tevoorschijn komt. Nadat het bezoek ons heeft verlaten, leg ik Julie in haar wipstoel samen met de koe die bijna net zo groot is als Julie. De zachte koe word lachend met open armpjes ontvangen. Hele verhalen worden er aan de grote koe verteld. Het was net alsof ze tegen de koe vertelde hoe leuk ze het vond dat haar oma-tante uit Frankrijk bij haar op bezoek was geweest.

Handjes

Mijn huis is een ravage, één grote chaos. Zou iedere prille moeder hier last van hebben?? Er zijn zat momenten dat ik mijn handjes zou kunnen laten wapperen; als Julie ligt te spelen in box Janneke, als Julie zit te spelen in de wipstoel van haar te gekke opa of als Julie lekker ligt te slapen. Juist op die momenten dat ik een beetje tijd heb voor mezelf of voor m'n huisje ben ik bezig met mijn wondertje te bewonderen.
Een tijdje terug heeft Julie haar handjes ontdekt en nu zijn haar handjes haar favoriete speelgoed. Het begon allemaal met een vuistje wat ongecontroleerd op haar hoofdje terecht kwam, hierna volgde altijd een luid gebrul. Al snel had Julie door dat ze zelf die knallen op haar hoofd gaf en probeerde ze iets voorzichtiger met haar vuistjes om te gaan. Gierend van het lachen deelde ze haar eerste klap op haar vaders neus uit en hierna verliep het ontdekken van haar handjes heel snel. Julie merkte dat ze haar vuistjes kon openen en dat er dan hele leuke bewegende vingertjes tevoorschijn kwamen. Vol verbazing bekeek ze keer op keer naar haar eigen bewegende vingertjes (een geweldig gezicht). Nu heeft Julie door hoe ze moet vastpakken erg leuk om te doen vind ze zelf, maar ze word ook erg boos als het haar niet lukt. Uren is ze zoet met haar eigen handjes en ik met haar handjes. Stiekem om een hoekje zit ik naar haar te kijken en dan zweef ik weg op mijn roze wolk.
Nou ja dan nog maar eventjes in een chaos leven, want ik zou dit voor geen goud willen missen.