De bevalling.

We waren er klaar voor het bed stond op klossen, er waren twee kraampakketten in huis, goede voorbereiding dit met yogalessen, zelfs een mogelijkheid voor “pijnbestrijding” was er, het TENS apparaat. Koelkasten en vriezer vol, voorraadkast gevuld en genoeg pakken wc papier in huis. Waarom gebeurde er nou niks. Tweede baby’s worden toch volgens de cijfers eerder geboren. Ik toch altijd met mijn cijfers. Onzin mijn buik werd maar zwaarder. Nog even en ik kukelde voorover. De mensen op straat keken me angstvallig aan, alsof het er zomaar opeens uit zou vallen. De dag voor de bevalling ga ik nog op mijn fietsje, voor mijn zoveelste verse ananas en voor mijn praatje met de kaasboer en zijn Turkse marktkraam buurvrouw, naar de markt. De kaasboer heb ik op mijn hand, maar zijn buurvrouw verzoekt mij nu toch vriendelijk niet meer naar de markt te komen, maar om veilig thuis te zitten voor het geval er wat gaat gebeuren. Tot zaterdag zeg ik nog, er gebeurd toch niks.
Woensdag 7 november 2007, weer een nieuwe dag is er aangebroken. De zoveelste gebroken nacht is achter de rug. Mijn buik is rustig, nee vandaag gebeurd het niet. Morgen komt mijn trouwe collega me voor de derde keer strippen. Tot nu toe hebben de eerste 2 keer, behalve dan wat flauwe grapjes en rode oortjes bij de vader van Julie, geleid tot niets. Ik haal toch maar een flesje wonderolie in huis (de 42ste week nadert…). Het net in huis gehaalde flesje wonderolie lacht naar me, zou ik het proberen of het strippen van morgen afwachten? Twee eetlepels hoef ik maar te nemen en het flesje wint. Bijna mijn gehele lunch komt er regelrecht met de net ingenomen wonderolie eruit, wat een smerig spul is dat. Resultaat? Niks, mijn buik blijft rustig.
’s Avonds rond 18.15 uur begint het dagelijkse gerommel in mijn buik weer, dankzij mijn yogalessen, blijf ik er heel rustig onder. Gewoon blijven ademhalen, denk aan een mooie warme plek, het strand, de zon, de zee en de golven. Tijdens de ademhaling duw je de golf weg en laat je hem weer langzaam terug over je voeten komen. Heerlijk genieten dus. We kleien wat met Julie en af en toe geef ik de vader van Julie een seintje als mijn buik weer wat onrustig word. Iedere keer precies om de 3 minuten, zou het vandaag dan toch serieus beginnen? Voor het geval dat, begin ik maar weer de laatste dingen op te ruimen. Keuken boenen, snel nog een wasje strijken, tasje voor Julie inpakken en ondertussen maar aan mijn strandje blijven denken. Ik besluit om mijn warme strand gevoel iets reëler te maken door warm bad te nemen, dan houdt vast dat gerommel wel op. Maar dan om 20.15 gaat opeens die tikkende tijdbom af. Iemand op mijn denkbeeldige strandje gooit een waterballon naar me en die klapt uit elkaar. Wat een plons en ja gelukkig het is helder. Op het moment dat ik in de zee duik, mijn warme badje, gaat alles mis en ik verdrink.
Totale paniek, het is ineens zo heftig, dit overleef ik nooit. Gelukkig hoor ik al snel de voetstappen van mijn trouwe collega en ik voel me meteen veilig. Ik zit op mijn hurken op de grond, te denken aan mijn yoga lessen. Hoe zag de yoga juf er ook alweer uit. Ik hoor ook mijn zus praten, een wee is net een golf. Je moet er gewoon mee meegaan en dan is het heerlijk. Oh ja denk aan die golven, maar ik zit onder de golven. Waarom heeft niemand mij verteld wat je moet doen als je onder de golven belandt en er niet meer bovenuit komt. Waarom heb ik niet geleerd hoe ik mijn plankje kan pakken en weer lekker kan gaan surfen. Iedere keer als ik net mijn hoofd boven water krijg, komt de vader van Julie me weer afleiden. Gevolg een flinke uitbrander en voor straf de gang op. Eindelijk rust, maar ik blijf onder die golven. Toch heeft dat ook wel iets prettigs. Ik voel mijn lichaam werken, ieder spiertje dat zich samenspant en dan opeens die oerkracht die je gehele long inhoud doet leegdrukken en die een geweldige Jane kreet kan veroorzaken. Je lichaam wordt die golf en drukt alles naar beneden. Ik hoor mijn trouwe collega wat zeggen of voel ik haar denken en hebben we om te communiceren geen woorden nodig. Verplaatsen naar een andere houding. Wat doet het toch allemaal verschrikkelijke pijn. Ik weet dat ik het kan omdat iemand mij verteld dat het goed gaat en dat ik het goed doe. Het voelt zo rustig en toch word er keihard gewerkt en zullen de oren van mijn trouwe collega een flinke beschadiging hebben opgelopen. Het hoofdje komt dieper, hoe diep zit het nu? Oh dan voelt die diepte dus zo. Nee, ik kon het denkwerk toch niet helemaal uitschakelen en dan na zo’n twintig minuten word mijn kindje op mijn buik gelegd en voel ik haar armpje mijn lichaam vastpakken, het is een meisje. Lili-Rose is geboren.

Dit allemaal heerlijk thuis. Ik moet duidelijk nog even bijkomen van al het lichamelijk geweld. Ik kan heerlijk genieten van hoe mijn dochter wordt nagekeken en wordt aangekleed. Mijn eigen placenta goedkeuren en dan uiteindelijk nog het vervelende hechtwerk. Tijdens het hechten hoor ik mijn zus zeggen; “wat een mooi vak verloskundige, een dankbaar beroep” en ik denk bij mezelf dat is het zeker, want ik had dit nooit zonder de hulp van mijn trouwe collega gekund. De vrouw die echt verlossen kan!

Ik ben een moeder van twee dochters, Julie-Janne en haar kleine zusje Lili-Rose.