Ontroerd

Het gaat opeens zo snel allemaal. Julie haar hersenen moeten op volle toeren draaien of ik moet als goede moeder niet goed opgelet hebben. De afgelopen week zijn er zoveel nieuwe ontwikkelingen dat ik mijn dochter bijna niet kan bijbenen. Het begon allemaal op een dag dat ik achter mijn computer zat te werken en ik hoorde dat Julie wakker werd. Hoe graag ik met het eerste geluidje wat ik hoor, naar haar kamer sprint, wist ik me verstandig in te houden om haar eerst zelf even lekker wakker te laten worden. 15 minuten wachten en toen was de drang om mijn dochter uit bed te halen te groot. Ik gluurde om de deur naar binnen om te kijken wat mijn meisje allemaal uitvogelde. Helemaal verbaast zag ik dat Julie rechtop in haar bed zat. Prachtig vond ik het en zoals alle nieuwe dingen hing ik meteen in de telefoon om haar papa op de hoogte te brengen. Hierna kwam het zelf staan in de box. Wat een kracht zit er in die armpjes als ze zich optrekt en als ze eenmaal staat ligt mevrouw helemaal in een deuk. Kletsen is Julie heel goed in. Ze kan al aardig wat woorden zeggen. Het knappe vind ik, dat iedere hond die ze tegen komt Powa heet en geen hond. Alles wat je zegt wordt nagepraat. Hier kwam ik achter toen ik Julie met een speeltje uitlegde wat een koe, paard en kikker was. Opeens hoorde ik na vragen waar is de kikker; het woord kikker uit haar mond rollen. Keer op keer ben ik van de nieuwe dingen die Julie kan helemaal onderste boven, door het dolle heen en eigelijk een beetje ontroerd. Ik vind het zo wonderlijk dat zo'n klein mensje zo snel zoveel leert. Tranen in mijn ogen krijg ik ervan. Zo kreeg ik helemaal tranen in mijn ogen toen Julie laats ging huilen, omdat haar vriendje van het hoekje huilde. Heel gezellig zat Julie te kletsen en te spelen. Haar vriendje van het hoekje was samen met zijn moeder op bezoek. Mijn kletsende dame vondt hij geloof ik iets te vermoeiend, want hij liep continu van haar weg op zoek naar een plekje waar het wat rustiger of veiliger was. De gladde vloer was hij duidelijk niet gewend, want al snel gleed hij onderuit, zo op z'n hoofdje. Dikke tranen, maar gelukkig was er helemaal niks aan de hand, alleen daar dacht de gezellig kletsende Julie heel anders over. De tranen stroomde over haar wangen, huilen, huilen en nog eens huilen. Ze had echt heel veel verdriet. Het was een huiltje die ik nog niet eerder had gehoord. Iedereen werd er stil van. Zelfs haar vriendje van het hoekje. Ook ik was helemaal ontroerd dat mijn lieve dochter zo met haar vriendje meevoelde.
Ik ben benieuwd wat Julie haar volgende stap in de wereld van nieuwe ontwikkelingen zal zijn, kruipen???

9 maanden.

Negen maanden zwanger en negen maanden ontzwangeren, zo is het mij verteld. Vandaag was het dus zover: de dag van het ontzwangeren was bereikt. Wat betekende dit nu eigenlijk. Dat je gewend bent aan je leventje als moeder, dat je lichamelijk weer helemaal hersteld bent of dat je weer de oude bent?
Ik vraag me wel eens af hoe al die andere moeders dat doen. Bijvoorbeeld de moeders, die na 6 weken weer op de sportschool verschijnen. Hoe doe je dat? Allereerst waar blijft je kindje, ten tweede hoe combineer je dit met werk, je huishouden, sociale leven en als laatste wanneer geniet je van je kindje?
Deze dag betekende iets specials voor mij. Net alsof ik een bepaalde periode had afgesloten.Lichamelijk heb ik helaas nog wel eens wat klachtjes en de vermoeidheid is regelmatig aanwezig, maar inderdaad kan ik veel geregelder leven. Ik heb een aardig ritme onder de knie. Als Julie wakker is doe ik het huishouden. Iets wat Julie een geweldig tafereel vindt om te volgen, vooral de stofzuiger. Tijdens de slaapjes probeer ik zoveel mogen achter mijn boeken te duiken om mijn hersenen te kraken en verslagen te schrijven. Andere wakkere uurtjes van Julie vul ik door de hond uit te laten, boodschappen te doen en sinds kort door lekker een stukje te fietsen met mijn dochter voorop. Ik eet veel regelmatiger dan vroeger en de eettafel komt eindelijk ook tot zijn recht. Ik moet namelijk wel het goede voorbeeld aan mijn dochter geven. De dagen dat ik buiten de deur aan de slag ben gaan me beter af, al mis ik Julie dan nog steeds heel erg. De sociale contacten zijn een beetje lastig in te vullen in zo druk leventje, maar het gaat me aardig af. Ik kom zelfs mijn afspraken na! Na 6 weken sporten, nee dat kon ik echt niet. Julie met maxi cosi tillen vond ik al een sport op zich. Echter merkte ik de laatste tijd dat ik iedere keer als ik de trap opgelopen was, ik behoorlijk stond te hijgen. Komt vast doordat die maxi cosi niet meer in gebruik is. Dit was een mooie datum om maar weer eens te beginnen met lopen. Rondje plas? Helaas heeft de zwangerschap en het ontzwangeren wel zijn tol geëist. Ik was nog niet de straat uit of ik stortte al in. Een conditie van een kikkervisje, dat was duidelijk!
Hoe het met Julie vandaag is? Met Julie gaat alles prima. Iemand zei laatst tegen mij, bof jij even dat je zo makkelijk, lief kindje hebt. Julie is inderdaad lief. Ze kletst heel veel, kan heel goed zichzelf vermaken in de box. Wil nog steeds liever lekker zitten dan kruipen. Vind fietsen geweldig en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Vandaag voor Julie haar negen maanden bestaan zijn we naar de kinderboerderij gegaan. Leuk hoor die diertjes. Het geluid van een lammetje jaagt Julie echter de stuipen op haar lijfje. De kindjes op de kinderboerderij die zijn eigenlijk veel leuker. Haar grote zus is helemaal geweldig. IJsjes eten in de grote speeltuin met nog meer kindjes is ook erg gezellig. Ook voor Julie was dit een bijzondere dag. De negen maanden in de buik zijn voorbij en de negen buiten de buik zijn ook alweer achter de rug. Times fly, when you're having fun.

Een slagveld!

Huilen, huilen en nog eens huilen. Wat was er aan de hand? Het was lang geleden dat ik een zware gebroken nacht achter de rug had. Net als ik Julie in haar eigen bedje terug had gelegd en zelf weer was weggedommeld, werd ik opnieuw wakker van een luid gebrul. Halverwege de nacht gaf ik de moed van het terug in haar eigen bedje leggen op, dan maar bij mij in bed. Kan ik tenminste mijn ogen nog heel even dicht doen. Volgende dag doet mijn lieve kleine meid alsof er niks aan de hand is. Alleen slapen dat zit er niet meer in vandaag. Het kon toch niet waar zijn…….. Ik zie de tekst van het boek dat me nachtmerries bezorgt voor me: Lief en leed rond 37 weken (Oei, ik groei!). Rond 34 (32-37) weken wordt je baby weer hangeriger dan hij de laatste één tot drie weken was. Hij raakt sneller van slag en klampt zich zo goed als hij kan vast aan de meest vertrouwde, veiligste plek die hij kent. Mama.
Tegen de avond word Julie weer hangerig. Opvallend was dat het kwijl uit haar mond stroomde. Tandje? Nee dat kon niet, dat hadden we net achter de rug. Julie wilde niet naar bed, heel even aan de borst in mama’s bed was genoeg om in slaap te vallen. Alleen zodra haar beste troostmiddel buiten reukniveau was werd mevrouw meteen wakker en zette het op het krijsen. Met wallen tot aan mijn knieën stond ik de volgende morgen op. Ik moest er maar aan gaan geloven. Een moeilijke periode kwam er aan. Een periode die volgens het boek wel 4 weken duurde. Kan ook drie tot zes weken zijn. Hele geruststelling! De volgende ochtend werd mijn kindje ziek, koorts en hoge. Wat nu weer dacht ik. Toch de griep van haar vader overgenomen. De extreem rode wangen, het kwijlen, het onrustige slapen, de koorts en het tongetje dat maar over haar bovenlip ging. Alles wees er naar: tanden. Toch kwam deze gedachte pas bij mij naar boven toen Julie heel even haar mondje open deed voor een flauw lachje. Een slagveld was het in haar mond. Ik kreeg al pijn als ik er naar keek. Twee tanden tegelijk. Haar boventanden. Blaren, rood, dik, gezwollen, het zag er verschrikkelijk uit. Drie dagen heeft het geduurd en toen was mijn lieve dame weer helemaal de oude. Alleen nu met een mond vol 4 tanden.

Geen 1 april grap.

De dag van de grappen, de instinkers en de flauwe op -merkingen. In ieder geval een dag, waar ons gezinnetje flink gebruik van maakt en waar in ons huis van alles op gebeurt en iedereen continu aan het lachen is. Julie die het maar wat prachtig vindt om te kunnen lachen en vooral om de clown uit te hangen, heeft het reuze naar haar zin op deze dag. Echter iets te leuk, want slapen zit er vandaag niet in. Zodra Julie in bed ligt begint ze te huilen en zodra ze er weer uit gehaald wordt meteen weer te lachen. Nou dan maar mee doen met de rest, die druk bezig is met al hun grappen. Een geweldige dag voor Julie en wat heeft ze toch veel gelachen en gedaan. Mee ontbijten, mee naar de winkels, mee onder de douche, mee lunchen, mee de hond uitlaten,mee koffie drinken, mee schoonmaken, mee naar de speeltuin, mee van de glijbaan, maar het hoogtepunt van deze dag was wel mee de buik voelen…..
De buik die het huisje is van Julie haar neefje( of nichtje). Met grote ogen en met een blik van bewondering keek ze naar de eigenaar van de buik, net alsof ze vroeg mag ik even met hem of haar spelen. Eerst voorzichtig met 1 vingertje aanraken, maar al snel was Julie helemaal verliefd op de buik. Twee handjes er op lekker wrijven, daarna trommelen, wat neef (of nicht) lief vast heel fijn gevonden heeft. Toen was Julie helemaal verkocht van haar neefje of nichtje en ontving de buik allemaal kusjes. Een geweldig tafereel om te zien waar iedereen van heeft genoten.













Aan het einde van de dag was Julie helemaal bekaf van alle nieuwe indrukken en wilde toen niks liever dan naar bed. Het zand dat Julie ‘s middags in de speeltuin door haar vingers had laten glijden, zat nu in haar ogen. Het avond prakje werd maar even overgeslagen mijn lieve kleine meid was te moe van de hele dag, maar vooral te moe van het spelen met haar lieve neefje of nichtje.