Ontroerd

Het gaat opeens zo snel allemaal. Julie haar hersenen moeten op volle toeren draaien of ik moet als goede moeder niet goed opgelet hebben. De afgelopen week zijn er zoveel nieuwe ontwikkelingen dat ik mijn dochter bijna niet kan bijbenen. Het begon allemaal op een dag dat ik achter mijn computer zat te werken en ik hoorde dat Julie wakker werd. Hoe graag ik met het eerste geluidje wat ik hoor, naar haar kamer sprint, wist ik me verstandig in te houden om haar eerst zelf even lekker wakker te laten worden. 15 minuten wachten en toen was de drang om mijn dochter uit bed te halen te groot. Ik gluurde om de deur naar binnen om te kijken wat mijn meisje allemaal uitvogelde. Helemaal verbaast zag ik dat Julie rechtop in haar bed zat. Prachtig vond ik het en zoals alle nieuwe dingen hing ik meteen in de telefoon om haar papa op de hoogte te brengen. Hierna kwam het zelf staan in de box. Wat een kracht zit er in die armpjes als ze zich optrekt en als ze eenmaal staat ligt mevrouw helemaal in een deuk. Kletsen is Julie heel goed in. Ze kan al aardig wat woorden zeggen. Het knappe vind ik, dat iedere hond die ze tegen komt Powa heet en geen hond. Alles wat je zegt wordt nagepraat. Hier kwam ik achter toen ik Julie met een speeltje uitlegde wat een koe, paard en kikker was. Opeens hoorde ik na vragen waar is de kikker; het woord kikker uit haar mond rollen. Keer op keer ben ik van de nieuwe dingen die Julie kan helemaal onderste boven, door het dolle heen en eigelijk een beetje ontroerd. Ik vind het zo wonderlijk dat zo'n klein mensje zo snel zoveel leert. Tranen in mijn ogen krijg ik ervan. Zo kreeg ik helemaal tranen in mijn ogen toen Julie laats ging huilen, omdat haar vriendje van het hoekje huilde. Heel gezellig zat Julie te kletsen en te spelen. Haar vriendje van het hoekje was samen met zijn moeder op bezoek. Mijn kletsende dame vondt hij geloof ik iets te vermoeiend, want hij liep continu van haar weg op zoek naar een plekje waar het wat rustiger of veiliger was. De gladde vloer was hij duidelijk niet gewend, want al snel gleed hij onderuit, zo op z'n hoofdje. Dikke tranen, maar gelukkig was er helemaal niks aan de hand, alleen daar dacht de gezellig kletsende Julie heel anders over. De tranen stroomde over haar wangen, huilen, huilen en nog eens huilen. Ze had echt heel veel verdriet. Het was een huiltje die ik nog niet eerder had gehoord. Iedereen werd er stil van. Zelfs haar vriendje van het hoekje. Ook ik was helemaal ontroerd dat mijn lieve dochter zo met haar vriendje meevoelde.
Ik ben benieuwd wat Julie haar volgende stap in de wereld van nieuwe ontwikkelingen zal zijn, kruipen???