Ziek.

Mijn grootste angst in mijn kraambed was dat een van ons ziek zou worden. Hoe zou ik me dan moeten redden. Mijn grootste angst werd echter toch werkelijkheid. Ik had alleen nooit gedacht aan het feit dat ook het jongste familielid wel eens ziek kon worden.
Wat is ze rustig en stil zegt de vrouw met de magische handen die voor de zoveelste keer bij me thuis is om me te helpen bij mijn moedertaken. Ja, dat kan ook niet anders na een hele nacht alleen maar poepen. Gelukkig is dat eruit, want ze had al 4 dagen geen spuitluiers gehad. ’s Avonds kijk ik nog eens goed naar mijn slapende stille meisje. Ze is wel heel rustig en stil. Op een beetje gejammer na tijdens een spuitluier heeft ze eigenlijk haar oogjes nog niet geopend. Zou ze suf worden van de warmte, ze heeft haar wollen pakje aan en ligt in een vlies deken. Ze voelt wel warm aan, ze voelt trouwens heel warm aan. Waarom, ik weet het niet maar mijn gevoel zei dat hier iets aan de hand was en toch had ik oogkleppen op. De temperatuur meten en ja hoor bevestiging 39,8. Meteen beginnen mijn hersenen te ratelen, wat is hier aan de hand. Heeft ze te weinig gedronken of misschien te warm aangekleed? De kleren gaan uit en ik probeer mijn dochter aan te leggen. Ze drinkt 1 slok en is weer in diepe slaap. Een uur later weer de temperatuur het is 39,3. Mijn lieve kleine meisje ligt slap in mijn armen, staart voor zich uit en wilt niet drinken. Ik wil het niet zien en toch weet ik dat het niet goed is en dat ik nu actie moet ondernemen, maar het is weekend en avond. Zou ik echt niet iets simpels over het hoofd hebben gezien. Ik overleg met de vader van mijn zieke meisje. Bellen zegt hij en nog steeds denk ik na. Ik overleg met de vrouw met de magische handen en ook die zegt, bellen!!! Het lijkt wel alsof ik blind ben, alsof ik het gewoon niet wil zien. Toch nog 1 maal die temperatuur met een andere thermometer misschien is die andere wel stuk. Weer 39,3 en nu begint mijn meisje ook nog eens te kreunen. Ik bel en vanaf dat moment gaat het heel erg snel of zie ik het opeens. Lili-Rose is ziek, heel erg ziek. Binnen 5 minuten staat de huisarts voor de deur. 2 minuten later staat de ambulance met blauwe zwaailichten voor de deur en de gehele buurt staat opeens buiten. In de ambulance gaat mijn zieke meisje nog sneller achteruit. Ze ligt slap in mijn armen, gedachteloos beantwoord ik de vragen van de broeder, haar kleur wordt opeens grauwig het begint bij haar benen en stijgt zo naar boven naar haar gezichtje. Ze ademt heel snel en kort. Van alles spookt er door mijn hoofd; gister zei ik nog dat ik haar niet zo knap vond, waarom heb ik nou niet eerder gebeld en het meeste, meisje waarom nou uitgerekend jij. Een heel team van artsen en verpleegkundigen staan ons op te wachten en zodra wij binnen komen gaan ze meteen aan de slag. Ik weet iedere stap die ze gaan nemen, welke handelen ze gaan verrichten, wat mijn lieve zieke kleine meisje te wachten staat. Ondanks dat ik een vrij nuchter persoon ben, stromen de tranen over mijn wangen. Hiervoor had ik haar willen beschermen. Ze is zo rustig, in een veilige omgeving op de wereld gekomen en dan nu toch dat nare ziekenhuis met al haar toeters en bellen. Het duurt lang, wachten duurt altijd lang en dan eindelijk zijn ze klaar met alles en mag ik proberen haar aan de borst te leggen. Ze is slap, maar ze zoekt troost en ik voel dat ik haar weer kan beschermen. Probeer maar te drinken, sabbelen mag ook. Ik ben bij je en het komt vast allemaal weer goed, mijn lieve mooie zieke sterke Lili-Rose.















Het Rotavirus had mijn gezin getroffen. Daar zat ik dan in het ziekenhuis met 1 klein ziek meisje in bed en een ander ziek meisje op mijn schoot, want ook Julie-Janne was ziek geworden. Het was zwaar. twee zieke kinderen op twee verschillende plekken. Waarom kan je nou, als moeder zijnde je niet opsplitsen, want ook Julie had me nodig. Gelukkig heb ik sterke dames en binnen twee weken hebben we, mijn grootste angst, met z’n allen overleeft. Iedereen is weer beter, samen en thuis.