Tandje.

Al sinds twee maanden vertoonde Julie alle verschijnselen van tanden krijgen; bijten op lepeltjes, bijten op haar bijtringen, kwijlen en onrustig slapen. Overal waar ik kwam kreeg ik te horen: ze zal wel snel tandjes krijgen. Dit was echter niet het geval. Het bleef alleen maar bij het vertonen van de verschijnselen. Tot vandaag, want vandaag ben ik er achter gekomen, dat Julie haar eerste tandje is doorgekomen en wel haar linker voortand van de onderkaak. Het is weliswaar nog maar een klein puntje, maar wat was het een feest toen ik het ontdekte.

Ik haalde allerlei fratsen uit om mijn dochter aan het lachen te krijgen, zodat haar trotse vader ook een glimp kon opvangen van het tandje. Mijn telefoon maakte overuren, want iedereen moest natuurlijk meteen meegenieten van dit bijzondere moment. Fototoestel en camera, Julie genoot van alle aandacht en ik genoot van Julie, die opeens, zo met haar eerste tandje, een hele grote dame leek.

Je moet even goed kijken, maar dan zie je het...

tandje van Julie, zie je?!

Ziek!

Ontroostbaar huilen, zo trof ik vanochtend Julie aan . Aan de borst, maar zelfs dat middel hielp niet. Wat was er toch aan de hand. Julie haar voorhoofd was gloeiend heet. Koorts? De vader van Julie ging met haar lopen helemaal slap hing ze in haar vaders armen, maar ze werd wel weer rustig en het huilen stopte. Voorzichtig weer neer leggen en dan toch maar even temperaturen: 39.1, mijn meisje was echt ziek!! Wat nu, ik kon niet aan haar vragen, waar ze last van had en wat ik voor haar kon betekenen, best lastig, bedacht ik me opeens.
Dan maar mijn lieve zieke meisje eens goed vertroetelen en verzorgen zodat ze snel weer opknapte. Zo stond ik dus eerst haar bedje te verschonen, alles bacillen vrij te maken. Julie kreeg iets koelers aan zodat ze haar warmte van de koorts kwijt kon. Even slapen in haar schone kamer en ondertussen kon ik allemaal dingentjes voorbereiden in de keuken die haar beter zouden maken. een geraspte appel, een stukje geroosterd brood en een kopje slappe thee. De hele dag was ik in de weer met mijn lieve zieke dochter, die het blijkbaar heerlijk vond om zo verzorgd te worden. Met een ziek hangerig lichaam liet ze zich alles toestoppen. Op haar rode hoofdje verscheen af en toe een lieve glimlach, als ik voorzichtig een koud washandje op haar hoofd legde. Even was er een moment van paniek: als de koorts nu al zo hoog was, hoe hoog zou het vanavond dan wel niet zijn en er is nog geeneens paracetamol voor baby’s in huis. Gelukkig was de paniek snel weggenomen door mijn lieve buurvrouw, die speciaal voor Julie even naar de apotheek is gegaan en daarna nog even op zieken bezoek is geweest.
Julie had zich die dag geweldig door de koorts heen gesleept en de volgende dag was mijn lieve dame alweer helemaal koortsvrij en was ze weer helemaal de oude.

7 maanden.

De periode van goede spuitluiers tot aan de oksels is achter de rug. Dat zou in de was schelen, want wat zijn die vlekken er toch moeilijk uit te krijgen. Echter is nu de periode van eten aangebroken en dat geeft eigenlijk nog meer was met nog meer lastige vlekken. Hoe goed ik Julie ook inpak tijdens het eten, krijgt ze het nog altijd voor elkaar dat ze helemaal onder zit. Julie is gek op eten. Alles gaat er met plezier in. Er is tot nu toe maar 1 ding waar ze een zuur gezicht van trekt en dat is tomaat.
Terwijl je haar prakje staat te koken hoor je Julie alleen maar hap, hap, hap roepen. Ze wordt er helemaal wild van en tot nu toe eet ze altijd haar bordje netjes leeg. Nu de zeven maanden zijn aangebroken komen er weer andere dingen op haar menukaart te staan. Pasta, vlees, vis, etc. Ik heb het koken nog nooit zo leuk gevonden.

Wat er allemaal nog meer gebeurt in het leventje van Julie. Ze klets wat af, lacht enorm veel, kan heel hoog gillen. (Als een echte dame.) Rollen als de beste, stapjes zetten, heel even los zitten en zo kan ik nog wel even door gaan. Met 7 maanden lijkt Julie al zoveel zelfstandiger.

Er is nog nooit zo’n periode van mijn leven zo snel voorbij gevlogen. 7 maanden lijken niks en toch alweer zoveel. Ik ben gek op mijn lieve kleine Julietje!

Kraak het en maak het.

Ik hoor het nu al een aantal mensen zeggen: “Daar heb je de moeder van Julie weer met haar uitdrukkingen”. Ik weet het, ik kan inmiddels al een aardig boekje vol krijgen met mijn eigen taaltje.

Julie heeft er voor gezorgd dat ik te kraken ben, dat merkte ik al in mijn zwangerschap terwijl ik de film ice age zat te kijken, want zomaar opeens stroomden de tranen over mijn wangen. Terwijl normaal gesproken je toch wel heel veel moeite moet doen om bij mij überhaupt een traantje te zien. Toen dacht ik nog dat het door die rare zwangerschapshormonen kwam. Nu Julie al ruim een half jaar oud is, merk ik dat ik nog steeds te kraken ben en dat de grens van tranen veel sneller wordt overschreden. Vooral bij films waar er iets zieligs met kindjes gebeurt. Er hoeft alleen al een kindje te gaan huilen en ik moet alweer weg zappen. De media maken mooi misbruik van mijn nieuwe softe eigenschap, want bijna iedere week verschijnt er een folder in de brievenbus voor een goed doel voor zieke kindjes. Helaas blijft het niet alleen bij films en goeie doelen. Het is lang geleden dat het mij iets uitmaakte als iemand iets over mijn uiterlijk te melden had, maar toen er laatst iemand iets over mijn ernstige, serieuze, verdrietige koppie te melden had, knapte er van binnen iets bij me. Het uitte zich, gelukkig iets later op de fiets, met dikke tranen en weer een paar seconden later liep ik luid snikkend de trap op van mijn fijn vertouwde boomhutje. De vader van Julie snapte niks van mijn dikke tranen die alleen maar dikker werden. 1 verdieping hoger hoor ik een kreet van mijn dochter, die blijkbaar net ontwaakte uit een lange slaap. “Ga maar lekker naar haar toe, hoor ik de vader van Julie zeggen, dan maak ik wel een lekker ontspannend badje voor jullie”.

Met een rood hoofd en natte ogen duik ik boven het bedje van mijn dochter, die net hele verhalen aan haar lieve knuffel vertelt. Zodra ze me ziet vliegen haar armpjes in de lucht en begint ze te schateren. Haar brede glimlach maakt het dat mijn verdriet verdwijnt en even later zitten we samen in bad te lachen en te spelen met de badeendjes alsof er niks aan de hand is geweest.

Heimwee.

Pech, mislukte pannenkoek, raar in elkaar zitten, in ieder geval was het weer eens tijd om naar dat vervelende ziekenhuis te gaan, om eindelijk eens af te rekenen met mijn lichamelijke klachten. Een simpele kijkoperatie liep natuurlijk weer eens af in een drama. Thuis beginnen met de voorbereiding en daarna de volgende dag even ziekenhuis in en meteen weer het ziekenhuis uit, zo was het afgesproken. Helaas ging het met de voorbereiding thuis helemaal mis en zo belandde ik op de spoedeisende hulp. Ik lag op een zaal met huilende, kreunende en brakende mensen vergezeld door de vrouw met de magische handen. Manlief was thuis, want er moest toch iemand bij Julie blijven. Een arts die duidelijk geen verstand van sociale vaardigheden had, vroeg haar anamnese met een gordijn half voor haar gezicht uit. Geen 1 keer maakte ze oogcontact en geen 1 keer zei ze wat ze ging doen. Een zuster kwam er aan en vroeg in welke arm ze bloed af mocht nemen. “Waarom”, zei ik en terwijl ik dat zei hoorde ik de arts door de telefoon zeggen we zitten eigenlijk vol, want ik heb nu twee patiënten liggen die opgenomen moeten worden. Opeens besefte ik, dat dit wel eens over mij kon gaan en zei tegen de zuster dat ik nu eerst wel eens wilde weten wat er allemaal ging gebeuren. Even later werd ik naar een andere zaal gebracht, tja inderdaad opgenomen. Een andere afdeling werd het, omdat de afdeling waar ik thuis hoorde vol lag. Op de afdeling gynaecologie was nog wel een plekje voor me vrij, wel heel toevallig allemaal. Eindelijk alleen, krijg ik een brok in mijn keel, overal hoor ik huilende baby’s, zie ik uitgeputte moeders, maar blije moeders op zaal liggen en denk ik terug aan de tijd dat ik hier op precies zo’n zelfde manier lag samen met mijn lieve dochter. Ik voel een traan over mijn gezicht lopen en krijg opeens een enorm raar gevoel van binnen, ik mis Julie. Ik heb last van heimwee. Om de nacht door te komen heb ik tot diep in de nacht de vader van Julie lastig gevallen met smsjes. De volgende ochtend kreeg ik bezoek. Als een klein kind zat ik ongeduldig te wachten in mijn bed. Eindelijk hoor ik de vader van Julie op de gang en even later zit mijn lieve Julie bij mij op schoot. Het nare gevoel verdwijnt meteen, mijn heimwee is weer weg. Weer bloed afnemen, maar het interesseert me niks meer, want Julie, die helemaal in een deuk ligt om de buisjes die langzaam volstromen met bloed, zit lekker op mijn schoot.