Het uitrekritueel

Ik durf het bijna niet te zeggen, omdat ik niet weet hoe ik moet afkloppen op de computer, maar ik kan eindelijk een antwoord geven op de vraag kent Julie het verschil tussen slapen en wakker zijn. Ja, Julie kent het verschil tussen slapen en wakker zijn. Alleen wat Julie nu nog even moet leren is: leren inslaap vallen, leren te blijven slapen en leren in haar bedje te slapen. We zijn al een stapje in de goede richting, want een enkele keer slaapt Julie één lang stuk achter elkaar door en dan als ze wakker wordt begint het leuke uitrekritueel. Met slaperige oogjes word Julie langzaam wakker, geeuwt een keertje en begint zich uit te strekken. Totaal in haar eigen wereldje gekeerd past zij allerlei rek en strek oefeningen toe. Het is heerlijk om er naar te kijken en het ziet er zelfs zo lekker uit dat je bijna zou willen mee gaan doen. Het uitrekritueel duurt ongeveer vijf tot tien minuten en daarna ziet zij opeens het gezicht naast zich dat al die tijd naar haar ritueel heeft liggen kijken. Een brede glimlach verschijnt er dan op haar gezichtje, omdat ze weet dat ze nu lekker mag gaan eten.

Rompertjes

Tijdens mijn zwangerschap, zag ik het boekje; De moeder kind horoskoop in mijn boekenkast staan. Een boekje wat waarschijnlijk de vrouw met de magische handen gekocht had toen zij zwanger was van mij, want deze uitgave was uit 1977. Meteen bladerde ik het boekje open en keek bij moeder steenbok met kind Kreeft. Hier stond het volgende beschreven:
Het kind is een en al affektie en het kan zijn dat de moeder hem uiterlijk niet zoveel geeft als hij zou willen. Toch geeft ze het kind veel steun zodat het zich beschermd voelt. Lichamelijk kan ze het goed opvoeden en dat is voor een kreeftkind het belangrijkste.
Toen ik dit had gelezen , dacht ik bij mezelf: “oh dat gaat vast goed komen, ik krijg toch een zoon.” Echter heb ik een dochter gekregen en heb ik een rompertjes manie. Het liefst heb ik alleen maar rompertjes met alle kleuren van de regenboog in Julie haar kast liggen. De keuze van, wat moet ik vandaag weer is aan trekken is dan makkelijk gemaakt en het staat haar zo geweldig. Haar prachtige stoere lichaampje in zo’n rompertje lekker maaien met haar armen en trappelen met haar stevige blote beentjes. Terwijl ik in mijn eigen klerenkast aan het kijken ben wat ik zelf nu weer eens aan moet trekken, denk ik: die horoscopen zijn leuke verhaaltjes om te lezen, maar of er ook maar één kern van waarheid in verborgen zit is maar de vraag, dus hoef ik me geen zorgen te maken. Alhoewel het wel waar is dat ik op een vrije dag liever het bos intrek met mijn skates of hardloopschoenen, dan dat ik de stad in duik om eens lekker te gaan winkelen en dan heb ik ook nog eens mijn rompertjes manie, moet ik me dan toch misschien een klein beetje zorgen gaan maken. Terwijl ik een broek die van mijn zus is geweest uit de kast trek zie ik mijn zus, die iedere keer met grote verliefde ogen naar mijn dochter kijkt, voor me. Julie boft maar, want gelukkig is die lieve zus van mij ook Julie haar gekke tante die gek is op prinsessen jurkjes, make-upjes en alle andere meisje meisjes dingetjes. Gaat het toch nog allemaal goed komen.

Teentjes lezen.

Terwijl ik een beetje grieperig in mijn bed lag zag ik naast me de grote stapel ongelezen boeken op mijn nachtkastje staan. Ik ben gek op lezen. Het maak niet uit wat voor boek het is, als het maar een boek is, maar tot op heden had ik mijn nieuwe boeken nog met geen vinger aangeraakt. Zou het dan toch waar zijn wat de vrouw met de magische handen vroeger altijd tegen me zei. Ik zie me zo weer zitten als klein meisje op het kookeiland met een boek in mijn handen, verzonken in mijn boek terwijl de vrouw met de magische handen in de pannen stond te roeren. Ik vroeg haar of zij niet van lezen hield, waarop zij antwoordde; “natuurlijk wel, heel erg veel zelfs.” “Alleen als je wat ouder wordt, krijg je het ook wat drukker en dan heb je geen tijd meer om heel de dag te lezen.” Ik zei haar toen, dat ik dat niet kon geloven en dat ik altijd zou blijven lezen de hele dag door. Al snel merk je wanneer men ouder wordt, je het wat drukker krijgt, maar ik nam wel altijd de tijd om wat te lezen. Echter moet volgens mij de naam van de vrouw met de magische handen toch gaan veranderen naar de naam: de vrouw die uiteindelijk toch altijd gelijk heeft. Ik ben wat ouder en ik heb het nu te druk om ook maar 1 boek van die grote stapel te lezen.

Ik pakte een boek van de stapel. Niet de bovenste maar de dunste: Babyteentjes Lezen geschreven door Imre en Margriet Somogyi. De tenen vormen de uiteinden van de voet. Zij zitten aan de voet, de basis van de mens sinds die rechtop loopt. Tenen lezen is als kennissysteem ontwikkeld. Met dat systeem kan aan de uiteinden van die basis, de tenen, karakter en gedrag accuraat worden geanalyseerd. Vanaf het moment dat tenen zijn ontstaan is een blauwdruk van een persoonlijkheid voorhanden.

Een grappig boekje, maar wel lastig om in de werkelijkheid toe te passen. De grote teen: communicatie over gevoelsmatige zaken. De tweede teen : gevoel. Derde teen: creativiteit/intuïtief handelen. Vierde teen: liefde. Vijfde teen: vertrouwen/seks. Allemaal leuke informatie, maar ik zie nu niet of de ene teen een spatelvorm, rond of lang is, of er een hiaat of een wig tussen haar teentjes aanwezig is, of Julie haar tenen een flessenhals hebben of dat er een druppel onder haar teen hangt. Ik zie alleen maar haar lieve heerlijke voetjes, die zoveel uitstraling hebben dat ik ze niet hoef te lezen om erachter te komen wat het karakter van mijn dochter is.

Het consultatiebureau.

Julie haar eerste vaccinaties:

Ruim een week van tevoren was ik al bezig met een plan van aanpak. Met als onderwerp: hoe overleef ik Julie haar eerste vaccinaties. Mijn plan was als volgt geworden; zo min mogelijk mee, tasje met een luier en billendoekjes, het consultatiebureau boekje en een speciale omslagdoek, eentje waarin ik vroeger als baby ook had gelegen. Julie kreeg dit keer geen lastig mooi jurkje aan, maar alleen een simpel rompertje, zodat ik geen onhandige stunts bij het aankleedkussen kon uithalen. Dan de keuze van het vervoermiddel. Werd het de dure wagen met weinig kilometers erop of de handige veelvuldig gebruikte draagzak. Het werd de draagzak en zo kon het dus gewoon niet mis gaan deze keer.

Vol vertrouwen stapte ik het consultatiebureau binnen. De vrouw achter het grote bureau zegt tegen ons: “Hallo, Julie Schutte, voor haar eerste vaccinaties?” Met volle verbazing over het feit dat de mevrouw achter het bureau aan ons kan zien dat wij de ouders van Julie zijn, geef ik antwoord. Hierna krijg ik de opdracht Julie uit te kleden zodat ze gewogen en gemeten kan worden. Dit keer leg ik Julie goed neer (voor een rechtshandige) en ondanks het valletje dat de vader van Julie voor me had gezet (een stoel voor mijn voeten schuiven) kleed ik Julie soepel uit. Ik overhandig haar aan de mevrouw achter het grote bureau die haar begint te wegen en te meten. Gewicht: 5120 gram, lengte: 59,2 cm en hoofdomtrek: 39,3 cm. Hierna zegt de weegmevrouw tegen mij: "je mag Julie weer aankleden" en ze verteld mij dat ik zodadelijk in de rechter kamer word geholpen. Terwijl ik de vader van Julie vertel dat we dadelijk geholpen worden door die aardige vrouw die bij ons thuis was geweest komt er een hoop gegil uit de rechter kamer. Even later stapt een moeder met haar huilende kindje uit die rechter kamer. Ze legt haar kind op het aankleedkussen en haalt allerlei toeters en bellen tevoorschijn om haar kind te troosten: een rammelaar, een speen, een piepbeestje en zelfs een muziekdoosje. Terwijl wij de rechter kamer binnen lopen denk ik bij mezelf, ik heb alleen maar de draagzak bij me, hoe kan ik Julie daar nou mee troosten? De aardige vrouw had onze tactiek van veel praten en vragen stellen al snel door dus kwamen we al snel toe aan het prikken. De aardige vrouw roept de arts van de vorige keer erbij. Ik leg mijn inmiddels slapende Julie op de tafel en kijk de arts en de aardige vrouw, die er inmiddels al veel bedreigender en minder vriendelijk uitzagen, nog één keer aan. Julie heeft inmiddels haar grote verbaasde ogen geopend en nog voordat ze boos kon worden over het feit dat ze weer wakker was gemaakt krijgt zij in beide benen tegelijk een prik. Meteen vertrekt Julie haar gezicht maar van de schrik vergeet ze te huilen en uiteindelijk komt er een hele hoge babygil uit haar keel. Nog voordat er pleisters op haar benen geplakt waren, nam ik Julie al in mijn armen om haar te troosten. Terwijl we met zijn drieën de kamer verlaten zegt de vader van Julie tegen mij: viel best wel mee hè die rechter kamer. We maken een nieuwe afspraak bij de weegmevrouw die tegen mij zegt: “ik heb haar helemaal niet gehoord, wat een grote dame”.

Ik had mijn tweede keer consultatiebureau en Julie haar eerst vaccinatie overleeft. Wat was ik trots op mijn stoere dochter, die alweer lekker in de draagzak in slaap was gevallen.

2 maanden

Wat gaat de tijd toch snel, precies twee maanden geleden alweer, dat ik lag te puffen, zuchten, persen en dat ik om net iets over vieren gilde: “nu wil ik niet meer! Ik stop ermee!” even daarna werd met een beetje hulp mijn gegil overgenomen door mijn dochter. Klinkt raar eigelijk: mijn dochter.

Als ik naar mijn allerlaatste buik foto kijk, vraag ik me af hoe het toch kan dat ze daarin heeft gepast. Hoe zou ze het daarbinnen hebben gehad. Wonderbaarlijk dat ze zelfs op het einde nog zo druk kon spartelen. Negen maanden lang vroeg ik mezelf af, wat groeit er in mijn buik, wat voor kindje zit daarbinnen, hoe zou het eruit zien en wat voor karakter zal het hebben. Nu is mijn dochter Julie alweer twee maanden oud en lacht ze al en brabbelt ze er behoorlijk oplos, probeert ze al iets vast te pakken en doet ze hevig haar best om haar duim in haar mond te krijgen, iets wat haar in de buik gemakkelijker afging.

Ik kon me er niks bij voorstellen ik als moeder. Negen maanden lang zei ik nee ik ga niet veranderen hoor als ik dadelijk mijn kindje in mijn handen heb, maar nu als ik naar Julie lig te kijken weet ik wel beter. Je komt in een totaal andere wereld terecht. Ze geeft je een geweldig gevoel. Een gevoel van dat ik in een prachtige, liefdevolle droom leef en het fijne van deze droom is dat als er iemand in je arm knijpt de droom gewoon verder gaat.

Eigenlijk, het klinkt geweldig: mijn dochter Julie Janne.

De wipstoel

Er was een wonder gebeurd. Julie had haar eerste nacht doorgeslapen in haar eigen bedje. Om 23.00uur ’s avonds had ze nog een slokje gedronken, daarna had ik haar in haar eigen bed gelegd. Met het idee van over 10 minuten hoor ik toch wel weer huilgeluidjes stapte ik in mijn bed, maar de huilgeluidjes kwamen niet na tien minuutjes, maar pas om 05.15 uur. Ruim zes uur later. Een verademing!! Het was dan ook meteen feest in het huis van Julie. Julie vloog totaal uitgehongerd de borst aan en had geen oog voor haar overdreven blije ouders. Na voldoende te hebben gedronken, gunde Julie ons nog 1 vriendelijke glimlach en viel meteen weer in slaap. Daar zaten we dan, de vader van Julie en ik, helemaal uitgeslapen en klaar wakker naar een slapende Julie te kijken. De rest van de dag leek het of ik een totaal andere dochter had. Totaal uitgerust en super vrolijk en daar kwam nu weer een ander probleem naar voren (het is ook nooit goed hè) Namelijk het avondetenritueel. Normaal gesproken ligt Julie rond het avondeten heerlijk te slapen in de draagzak, zodat de vader van Julie en ik toch nog rustig met twee handjes kunnen tafelen. Echter vandaag was onze lieve dochter klaarwakker tijdens het avondeten en was ze duidelijk in voor een spelletje. Wat nu vroegen wij ons af. In de opruimbox Janneke zagen we het cadeau van haar te gekke opa staan. De wipstoel met trilfunctie en muziek, wat wil je nog meer. Echter had deze prachtige wipstoel nog geen functie gehad, dus werd dit weer 1 van onze nieuwe experimenten. De wipstoel werd in de keuken gezet met de trilfunctie aan. De muziek lieten we maar achterwege, want toen Julie eenmaal in haar prachtige wipstoel van haar te gekke opa werd gezet, kwamen er zoveel leuke geluidjes uit haar mond, dat daar geen muziek tegen op kon. Dankzij deze geweldige stoel hebben de vader van Julie en ik heerlijk met twee handjes kunnen genieten van onze heerlijke avondmaaltijd.

Box Janneke

Tijdens mijn zwangerschap raakte ik op de sportschool in gesprek met een andere zwangere. Iets wat niet mijn favoriete bezigheid was kletsen tijdens het sporten, nou ja sporten rustig baantjes dobberen met mijn dikke buik. En dan al zeker niet kletsen met een andere zwangeren, maar zo vriendelijk als ik was kletste ik gezellig met haar mee. Als eerste kwamen natuurlijk de zwangerschapsklachtjes en de bakerpraatjes aanbod. Mijn zwangere zwemmaatje had natuurlijk nergens last van en genoot volop van haar zwangerschap. Ik zei natuurlijk meteen dat bij mij alles ook geweldig verliep, maar in mijn achterhoofd zag ik mezelf alweer boven de wc hangen. De ruimte waarin ik merendeels van mijn zwangerschap heb doorgebracht. Tenminste als ik de ruimte haalde. De bakerpraatjes liet ik een beetje langs me heengaan, want aan dit onderwerp ergerde ik me het meest, gelukkig heb ik hierin een hoop zwangere achter me staan en zijn juist de niet zwangere die de meeste bakerpaatjes erop na hebben gehouden. Hierna viel het gesprek stil en dan word het echt akelig stil als je met z’n tweeën (of eigenlijk vieren, haha) in het zwembad bent. Dus begon ik maar over de babyuitzet en vertelde ik haar het verhaal dat ik net een box had aangeschaft en wel box Janneke. Ik had de keuze tussen Jip en Janneke, maar de naam was volgens mij dan ook het enige verschil dat ze hadden. Ik dacht dan vertel ik haar ook maar meteen de rest van het verhaal, namelijk dat de vader van Julie na lang zeuren van mij, want eigenlijk wilde de vader van Julie dat ze nog even in haar doos werd bewaard, de box in elkaar heeft gezet. Onze trouwe viervoeter volgde ons geklungel en aan zijn enthousiasme te zien dacht hij vast dat het een nieuw plekje was voor hem. De vader van Julie zei meteen: “zo dit is een mooie gelegenheid om onze trouwe viervoeter te leren wiens plaats dit is.” Zo gezegd zo gedaan. De vader van Julie loopt naar boven en pakt mijn knuffel uit mijn bed ( eh, uit een doos ergens op zolder??) en zet de knuffel in de box en zegt tegen onze trouwe viervoeter kijk daar is de baby, zachtjes doen met de baby, lief zijn voor de baby en zo heeft de vader van Julie iedere dag trouw met onze viervoeter geoefend. “Schattig hè”, zeg ik tegen mijn zwangere zwemmaatje. Waarop ik als antwoord krijg: “wij schaffen geen box aan, want als je je kind in een box legt lijkt het net of je het achter tralies stopt en dat vinden wij gemeen.”Nou daar moest ik het dan maar mee doen. Gelukkig was mijn zwanger zwemmaatje al snel uitgeput van al het dobberen en had ik het zwembad lekker voor mij alleen.
Tot op de dag van vandaag is box Janneke alleen gebruikt voor mijn lieve knuffel die figureerde als baby tussen alle spulletjes van Julie. Een erg makkelijke opruimbox. Alleen vandaag heeft box Janneke ter beschikking gestaan voor mijn dochter Julie Janne, want die had opeens besloten dat het best wel lekker slapen is achter die tralies!!