Het consultatiebureau.

Julie haar eerste vaccinaties:

Ruim een week van tevoren was ik al bezig met een plan van aanpak. Met als onderwerp: hoe overleef ik Julie haar eerste vaccinaties. Mijn plan was als volgt geworden; zo min mogelijk mee, tasje met een luier en billendoekjes, het consultatiebureau boekje en een speciale omslagdoek, eentje waarin ik vroeger als baby ook had gelegen. Julie kreeg dit keer geen lastig mooi jurkje aan, maar alleen een simpel rompertje, zodat ik geen onhandige stunts bij het aankleedkussen kon uithalen. Dan de keuze van het vervoermiddel. Werd het de dure wagen met weinig kilometers erop of de handige veelvuldig gebruikte draagzak. Het werd de draagzak en zo kon het dus gewoon niet mis gaan deze keer.

Vol vertrouwen stapte ik het consultatiebureau binnen. De vrouw achter het grote bureau zegt tegen ons: “Hallo, Julie Schutte, voor haar eerste vaccinaties?” Met volle verbazing over het feit dat de mevrouw achter het bureau aan ons kan zien dat wij de ouders van Julie zijn, geef ik antwoord. Hierna krijg ik de opdracht Julie uit te kleden zodat ze gewogen en gemeten kan worden. Dit keer leg ik Julie goed neer (voor een rechtshandige) en ondanks het valletje dat de vader van Julie voor me had gezet (een stoel voor mijn voeten schuiven) kleed ik Julie soepel uit. Ik overhandig haar aan de mevrouw achter het grote bureau die haar begint te wegen en te meten. Gewicht: 5120 gram, lengte: 59,2 cm en hoofdomtrek: 39,3 cm. Hierna zegt de weegmevrouw tegen mij: "je mag Julie weer aankleden" en ze verteld mij dat ik zodadelijk in de rechter kamer word geholpen. Terwijl ik de vader van Julie vertel dat we dadelijk geholpen worden door die aardige vrouw die bij ons thuis was geweest komt er een hoop gegil uit de rechter kamer. Even later stapt een moeder met haar huilende kindje uit die rechter kamer. Ze legt haar kind op het aankleedkussen en haalt allerlei toeters en bellen tevoorschijn om haar kind te troosten: een rammelaar, een speen, een piepbeestje en zelfs een muziekdoosje. Terwijl wij de rechter kamer binnen lopen denk ik bij mezelf, ik heb alleen maar de draagzak bij me, hoe kan ik Julie daar nou mee troosten? De aardige vrouw had onze tactiek van veel praten en vragen stellen al snel door dus kwamen we al snel toe aan het prikken. De aardige vrouw roept de arts van de vorige keer erbij. Ik leg mijn inmiddels slapende Julie op de tafel en kijk de arts en de aardige vrouw, die er inmiddels al veel bedreigender en minder vriendelijk uitzagen, nog één keer aan. Julie heeft inmiddels haar grote verbaasde ogen geopend en nog voordat ze boos kon worden over het feit dat ze weer wakker was gemaakt krijgt zij in beide benen tegelijk een prik. Meteen vertrekt Julie haar gezicht maar van de schrik vergeet ze te huilen en uiteindelijk komt er een hele hoge babygil uit haar keel. Nog voordat er pleisters op haar benen geplakt waren, nam ik Julie al in mijn armen om haar te troosten. Terwijl we met zijn drieën de kamer verlaten zegt de vader van Julie tegen mij: viel best wel mee hè die rechter kamer. We maken een nieuwe afspraak bij de weegmevrouw die tegen mij zegt: “ik heb haar helemaal niet gehoord, wat een grote dame”.

Ik had mijn tweede keer consultatiebureau en Julie haar eerst vaccinatie overleeft. Wat was ik trots op mijn stoere dochter, die alweer lekker in de draagzak in slaap was gevallen.