Rollebollen

Vandaag was de dag dat ik voor nacontrole moest komen bij de arts-assistent gynaecologie. Na 6 weken de vrouw onder ogen komen, die je van je slechtste kant heeft gezien. Uit eigen ervaring weet ik dat het leuk is als je je kindje meeneemt, dus ik zat braaf met Julie in de draagzak in de wachtruimte te wachten. Al snel werd ik eraan herinnerd waarom ik ziekenhuis bezoekjes probeer te vermijden, namelijk die extreem lange wachttijden! Om de tijd te doden pakte ik een tijdschrift van de stapel naast me, de Flair. Ik sla het blad open en het eerste wat ik lees is een artikel over schaamlippen correctie. Ik keek op de klok en zag dat er alweer een uur voorbij was. Inmiddels hoorde ik geluidjes uit de draagzak komen, dus dat betekende lopen voordat Julie echt wakker werd. Ik loop richting de verpleging om een beetje bij te kletsen, maar eigenlijk om op een subtiele manier te vragen hoe lang het nog gaat duren. Terwijl ik dit vraag zie ik in de gang mijn gynaecoloog lopen. Hij die me duidelijk herkent lacht naar me, maar het was geen lach van hallo, maar meer een lach van ik zie heel de bevalling van je weer voor me en ik beantwoord zijn lach met een lach van sorry, normaal ben ik echt niet zo. Eindelijk hoor ik mijn naam en stap vol goede moed de kamer binnen. Achter het bureau zit niet de arts-assistent die bij mijn bevalling aanwezig was, zou zij ook al voor me zijn gevlucht. De arts-assistent zegt tegen mij: “Sorry maar ik heb vandaag de dienst van mijn collega overgenomen. We hebben geruild, maar je komt voor nacontrole hè. Hoe is het met je en hoe is het met Julie, slaapt ze al een beetje door?”. Ik hoor mezelf zeggen: ”Ik heb nog wel last van mijn hechtingen en ik kan niet zo goed lang stilzitten. Ook ben ik erg moe en duizelig en ook mijn rug en bekken doen pijn, maar het gaat goed met me hoor en met Julie gaat alles prima, maar nee ze slaapt nog niet door.” Twee minuten later sta ik weer buiten de deur. Na zo’n lange tijd wachten is in twee minuten tijd mijn dossier afgesloten met mevrouw voelt zich prima heeft geen klachten. Buiten aangekomen krijgen Julie en ik allebei een klap in onze gezicht van de warmte en samen besluiten we maar te gaan afkoelen in het park.

In het park geef ik de huilende Julie een schone luier. Julie die het blijkbaar heerlijk vind om met de billen bloot te liggen, begint gierend van plezier te rollebollen in het gras en nu ik haar zo bezig zie snap ik waarom alles goed gaat.!! Wat zit het leven toch raar inelkaar.