Het consultatiebureau.

Voor de eerste keer naar het consultatiebureau.

Met zijn drieën stonden we er helemaal klaarvoor. De luiertas was inpakt en wel drie keer extra nagekeken: omslagdoek, billendoekjes, luiers, schoon rompertje, spuugdoekje, zoogkompressen, boekje van het consultatiebureau, fototoestel en voor het geval dat toch nog de draagzak. Julie had gegeten en lag (jawel hoor) in de bugabo en zo gingen we helemaal bepakt en beladen naar het consultatiebureau, dat drie deuren verderop is!! Binnen gekomen mocht Julie meteen uit de kleren, zodat ze gewogen en gemeten kon worden. Ik als jonge onervaren moeder, pak mijn dochter uit de wagen (waar ze net een paar seconde vredig in lag te slapen) leg haar helemaal verkeerd op het aankleedkussen (voor een linkshandige, terwijl ik rechtshandig ben) en begin haar dus heel onhandig uit te kleden. Naast mij staat een moeder heel ervaren haar huilende zoon die net een prikje heeft gekregen aan te kleden en te troosten.
Inmiddels is Julie (boos en geïrriteerd) haar stembanden ook maar gaan trainen en ze laat iedereen even weten dat zij harder kan gillen dan haar buurman. Terwijl ik door al het gegil nog onhandiger werd, nam gelukkig haar koelbloedige vader het van mij over. Je raadt het vast wel; de rust was meteen wedergekeerd.
Meten, wegen en toen hoorde we een man haar naam alweer oproepen. Dat ging snel, ging het bij alle artsen maar zo snel. Na een vluchtige kennismaking. Begint de man Julie na te kijken: prima zei hij een goeie sterke alerte baby die goed groeit. Gewicht: 4540 gram, lengte: 55,3 cm en hoofdomtrek: 37,7. en daarna vroeg hij ons: “Hadden jullie nog vragen of problemen”?
Wij allebei tegelijk: “Nou volgens ons heeft ze moeite met in slaap vallen”. Als antwoord hierop kregen we te horen: rust, ritme en regelmaat en de volgende vraag: “Weet ze eigenlijk het verschil tussen slapen en wakker zijn wel”? Ik keek met grote vragende ogen naar de vader van Julie en dacht wat bedoelt die man daarmee en hoe kom ik achter het antwoord van zijn vraag. Even vragen aan Julie zat er niet in. Mijn vragende blik werd beantwoord door een vragende blik van haar vader. We bedanken de arts vriendelijk en geven hem een hand en met een gillende Julie in mijn armen verlaten we de kamer van de man. Inmiddels is er bij het aankleedkussen een nieuwe buurvrouw met haar rustige dochter gearriveerd. Zij zegt tegen mij: “Zeker haar eerste prikje”. Een flauwe glimlach verschijnt er op mijn gezicht en ik zeg: “Nee geen prikje, maar mijn eerste keer hier.”