2 maanden

Wat gaat de tijd toch snel, precies twee maanden geleden alweer, dat ik lag te puffen, zuchten, persen en dat ik om net iets over vieren gilde: “nu wil ik niet meer! Ik stop ermee!” even daarna werd met een beetje hulp mijn gegil overgenomen door mijn dochter. Klinkt raar eigelijk: mijn dochter.

Als ik naar mijn allerlaatste buik foto kijk, vraag ik me af hoe het toch kan dat ze daarin heeft gepast. Hoe zou ze het daarbinnen hebben gehad. Wonderbaarlijk dat ze zelfs op het einde nog zo druk kon spartelen. Negen maanden lang vroeg ik mezelf af, wat groeit er in mijn buik, wat voor kindje zit daarbinnen, hoe zou het eruit zien en wat voor karakter zal het hebben. Nu is mijn dochter Julie alweer twee maanden oud en lacht ze al en brabbelt ze er behoorlijk oplos, probeert ze al iets vast te pakken en doet ze hevig haar best om haar duim in haar mond te krijgen, iets wat haar in de buik gemakkelijker afging.

Ik kon me er niks bij voorstellen ik als moeder. Negen maanden lang zei ik nee ik ga niet veranderen hoor als ik dadelijk mijn kindje in mijn handen heb, maar nu als ik naar Julie lig te kijken weet ik wel beter. Je komt in een totaal andere wereld terecht. Ze geeft je een geweldig gevoel. Een gevoel van dat ik in een prachtige, liefdevolle droom leef en het fijne van deze droom is dat als er iemand in je arm knijpt de droom gewoon verder gaat.

Eigenlijk, het klinkt geweldig: mijn dochter Julie Janne.