Het consultatiebureau

1 week uitstel van mijn favoriete uitje. Julie was ziek en ze moest de laatste prikjes krijgen. JA, de laatste prikjes, althans voorlopig de eerste 2 jaar in ieder geval niet meer. 1 weekje maar, maar het was net genoeg om weer op te been te zijn. Met z’n drieën weer naar het bureau. Het uit en aankleed ritueel gaat nu zo gemakkelijk. Wegen en meten is een eitje. Gewicht: 9010gram, lengte: 77,2 centimeter en een hoofdomtrek van 46,8 centimeter. Julie hoeft nog niet naar het berg speelgoed op de grond. Nee, Julie vermaakt zich prima op mijn schoot kijkende naar de huilende baby’s, die te moe zijn voor hun bezoekje aan het bureau en te moe om mee te werken aan het uit en aankleedritueel.
Toch zijn we nog steeds niet voorbereid op deze oh zo leuke bezoekjes.
Julie wordt op de tafel gezet, de arts aan de ene kant en wij als ouders aan de andere kant. Meteen word er een boekje in haar handen gestopt en meteen onderga ik een vuurlinie van vragen, die duidelijk ook uit een boekje komen, maar dan wel een ander boekje dan dat Julie net in haar handen gestopt heeft gekregen. Hoe gaat het met Julie? Eet ze goed? Hoe is het met slapen? Loopt ze al los? Zegt ze woordjes? Leest ze boekjes? Deelt ze speeltjes uit? Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik had amper tijd om tussen mijn antwoorden adem te halen; Nee, Julie eet volgens mij niet zo goed, maar ze krijgt nog steeds de borst. Slapen, dat moet ze nog leren. Ja, ze kan al een beetje lopen. Woordjes, zelfs al zinnen. Boekjes lezen, dat vind ze niet echt leuk. Speeltjes uitdelen, vragend kijk naar de papa van Julie. Het duizelt van de vragen en ik weet het niet meer. Aarzelende woorden rollen er uit mijn mond. Mijn antwoorden zijn zo aan het gezicht van de arts te zien niet de juiste antwoorden. Geef me asjeblieft nu maar die prikjes, die kan ik tenminste wel aan.
Nooit gedacht dat ik zoveel vragen kreeg, waarom vraagt een arts niet gewoon: Hoe gaat het met jullie. Een makkelijke open vraag waarop ik kan antwoorden dat Julie een geweldig lief kindje is, slim met een eigenwijs pittig karakter. Dat ik van haar geniet ondanks de slechte nachten. Nee, het moet duidelijk allemaal volgens het boekje gaan. Geef mij dan dat boekje kan ik me voorbereiden op al die vragen die volgende keer zullen gaan komen.
Eenmaal thuis trek ik Julie haar jasje uit en zet haar in de woonkamer in haar stoel geef haar wat te drinken en ga wat te eten klaarmaken. Ik geef Julie haar eten en vervolgens krijg ik automatische haar lege flesje in mijn handen gestopt. He, ze deelt dingen uit. Na het eten kruipt Julie naar haar hoekje met boeken. Ik krijg er eentje in mijn handen gestopt en ze pakt er eentje voor haar zelf. Een paar seconde lezen, maar ze leest dus zeker wel. Julie is moe en gaat naar bed. Na 2 uur hoor ik Julie mama roepen. Ik reageer nooit op de eerste mama. Nog een keer mama en toen:”wa ben jij?” “Hier”, zeg ik, “in de slaapkamer.” “oké”, hoor ik haar zeggen, waarna ze lief gaat spelen in bed.
Julie doet wel degelijk alles uit het boekje alleen moet dat boekje nog even worden aangepast, want Julie zegt toch echt al hele zinnen.

De eerste stapjes los.

Ons avontuur;

Dit is het verhaal achter de plaatjes:

Eindelijk we waren zover om aan onze eerste survivaldag te beginnen. De bugaboo zat in de auto, onze trouwe viervoeter bleef thuis en genoeg eten voor Julie bij ons. We gingen vandaag eerst naar de markt. De plaatselijke bevolking had al hun waren op de kraampjes uitgestald. Gewoon vers uit de tuin en dat was ook wel te zien ook. Veel groente en fruit, enkele kaaskraampjes, een olijfboer, wat oude kleren en wat prulletjes voor de toeristen. Helemaal geen lekker eten, oesters en wijntjes op deze markt, wat we altijd zo geweldig vonden van de markt in Montalivet. Tussen de Fransen lekker meegenieten van al het lekkers en langzaam teut worden van de heerlijk wijntjes. Nee, hier liepen we gewoon te sjokken op de markt samen met de rest van de buurtbewoners. De vader van Julie die normaal 1 grote attractie is in Frankrijk, dit vanwege zijn uiterlijk, kreeg dit jaar ook geen aandacht meer van de Fransen. Nee, dit jaar was Julie aan de beurt. Werkelijk iedere Franse op de markt stopte om even een Frans babbeltje te wisselen met Julie. Julie vond het prachtig al die ohlalala’s, dus iedereen kreeg ook nog eens een brede glimlach terug. Ook wij werden aangesproken, vaak kwam het erop neer dat we een prachtige dochter hebben, een mooi meisje en prachtige ogen en de rest van het gesprek verstonden we dan niet meer. We beantwoorden alles met een brede glimlach, wat wil je na al die complimentjes. Na het bezoek aan de markt was Julie weer toe aan een schoonheidsslaap en dat gaf ons de gelegenheid om weer eens heerlijk te lunchen onder het genot van een heerlijke rosé. Wat is het leven in Frankrijk toch fijn. ’s Middags gingen we naar de Gorges d’Héric, 1 van de tips van de buren. Het zou er prachtig wezen allemaal beekjes en watervalletjes. Het was wel even een stukje omhoog lopen, maar zeker de moeite waard.

Tijdens de rit door de bergen kwamen we erachter hoe verraderlijk het weer kan zijn als je door de bergen rijdt. Zo was het in het dal mooi weer en zo was het aan de andere kant van de berg bewolkt. Gorges d’Héric. Het was ons nog geeneens opgevallen: al die rode kopjes die naar beneden kwamen, iedereen die langs je liep op weg naar beneden en met een glimlach bonjour tegen je zei. Julie zat weer in haar wagen. Eten en drinken in haar handjes en wij gingen naar boven naar dat prachtige stukje natuur. Al snel kwam ik erachter dat het duwen van de wandelwagen behoorlijk zwaar was. Alles ging natuurlijk omhoog. De vader van Julie moest dan maar duwen terwijl wij aan het genieten waren van de prachtige beekjes en watervallen. Het was een loodzware klim met wagen omhoog, maar ja al die mensen die naar benden kwamen waren toch ook naar boven geweest. Trouwens er kwamen ook kinderen naar beneden wandelen, dan moesten wij dit toch ook wel kunnen. Daarbij waren onze buren van de boerderij ook helemaal naar boven geweest met hun twee kinderen, waar er 1 van in de buggy zat. Veel van onze medeklimmers hadden we al achter ons gelaten, de prachtige natuur om ons heen vergaten we even. We waren teveel bezig met de top te bereiken. Julie vond het prima, logisch ze lag lekker in de wagen. Doodmoe hebben we jawel hoor de top bereikt en wat was daar? Een oud vervallen boerderijtje waar je koffie kon drinken. We gingen weer terug en helaas was het bergafwaarts nog veel zwaarder, continu die wagen tegen houden. Halverwege kwamen we weer een groepje mensen tegen, overduidelijk Hollanders. Waarvan de mannen met grote monden voorop liepen en de vrouwen op hakjes er zwetend en klagend achteraan kwamen. Nu waren wij aan de beurt voor onze flauwe glimlach en hallo. “Hé, Nederlanders”, krijgen we te horen. “Vraag eens hoe ver het nog is?” De vader van Julie zegt; “ach, het is nog maar een klein stukje, wel een beetje steil, maar echt de moeite waard” en hij geeft mij een knipoog. Eenmaal beneden bij het enige terrasje wat er is vallen we een frietje aan en rijden we daarna moe naar de boerderij, waar we vervolgens doodmoe al om 20.00 uur in bed vallen. Op naar de volgende morgen.

De vader van Julie staat op als een oud opaatje, spierpijn in de billen en benen. Het eruit lopen zei ik en zo gingen we een flinke ochtend wandeling maken met onze trouwe viervoeter. Een pad achter de boerderij zou ons leiden naar een prachtig pad door het bos. Het eerste stukje was wel even zwaar maar daarna was alles vlak. Nou met geen mogelijkheid kon je met de Bugaboo door het eerste stukje heen. Was ik even blij dat ik mijn oh zo lieve oude vertrouwde draagzak had meegenomen. Hup Julie op de heup erin en daar gingen we dan. Onze trouwe viervoeter blij en Julie vond het geweldig, bukken voor de takjes, een vloekende mama omdat ze weer eens door de doornstruiken liep op haar prachtige klimschoenen, namelijk teenslippers. Het was steil en zwaar klimmen, maar het was wederom zo prachtig alleen maar natuur en natuurgeluiden. Na de stevige ochtend wandeling was een volgend dorpje aan de beurt om hun markt eens te bezoeken. Precies een vergelijkbare markt als de dag ervoor alleen dan nu in een ander dorpje. Tussen de middag ben ik moe en heb ook ik last van mijn billen en benen. Een middagje rust wordt ingelast. Julie en ik gaan weer op zoek naar het chloorzwembad, waar we heerlijk gaan baby floaten en Julie zelfs een stukje gaat zwemmen, maar even is het leuk en dan wilt mevrouw er alweer uit. Het liefst speelt ze de hele dag met de stenen die om het zwembad heen liggen, vooral het in het water gooien is erg grappig. Moet je bedenken dat we deze locatie hebben uitgezocht vanwege het zwembad. Je weet wel, leuk voor de kinderen. ’s Avond maken we nog een klein avondwandelingentje op de boerderij. Op zoek naar het beest dat ons iedereen morgen wakker maakt. Nee, niet de haan, het is Nono de ezel. Julie kan het geluid prachtig nadoen. Dit is toch wel een leuk voordeel van deze Franse boerderij. De paarden de ezel en het wildzwijn. Julie vind ze doodeng, maar toch wil ze de dieren vanaf nu iedereen avond even zien. Het liefst loopt ze er zelf heen, want stappen op de boerderij is wel heel erg leuk, maar helaas heeft Julie nog een handje nodig met als gevolg dat ik overal naar toe wordt gesleept.

De volgende dag gingen we weer naar een markt, maar dit keer in de grote stad Narbonne. Het weer viel tegen, maar we hadden goede hoop. Je wist maar nooit hoe het weer aan de andere kant van de berg was. Zelfs de strandspullen werden ingepakt. De autorit was lang en dat alleen maar eigenlijk omdat Julie niet in slaap viel en het ook echt zat was om alweer in de auto te zitten. Het geen waar je andere ouders nooit over hoort praten of misschien zijn hun kinderen wel zoet in de auto, maar in ieder geval. Julie had het lang goed volgehouden en viel tot nu toe ook snel in slaap in de auto. Vandaag lukte het niet. Ze had geen zin en dat liet ze gillend blijken. Een moment wat altijd zo zwaar valt voor mij als moeder zijnde. Wat er precies met me gebeurt, ik weet het niet, maar tegen sommige huiltjes kan ik echt niet. Het zweet breekt me dan uit en ik vergeet alles om me heen. Het liefst kruip ik achterin en haal ik Julie uit haar autostoel, maar ik probeer me stoer te houden voor de vader van Julie. Totdat hij het hartverscheurende gehuil ook niet meer trekt en dan mag ik eindelijk achterin kruipen en is alles weer goed. Tijdens dit bezoekje aan de markt valt Julie in slaap in de wagen, moe van de autorit. De markt is gezelliger, de stad is gezelliger; overal kraampjes en gezellige restaurants. Julie slaapt lang en wij besluiten te gaan lunchen in 1 van de leuke restaurantjes en Julie die slaapt gewoon door, wat is ze toch lief zo. Na het eten nog even door de stad slenteren om vervolgens weer naar een ander dorpje te gaan om dat te bezichtigingen. Minerve; een prachtig pittoresk dorpje. Ook hier zijn alle paden erg steil en merken we de vermoeidheid in onze benen. Julie is haar wagen zat en wil zelf gaan lopen over de moeilijke steile paden. Een terrasje was onze redding, waar we heerlijk een ijsje namen. 1 likje voor Julie, maar mevrouw liet het niet bij dat ene likje. Mij, hebben en een hoop geprotesteerd kregen we te horen. Goed, het is vakantie, dus Julie mag ook een ijsje. Hellemaal blij, liet ze haar ijsje geen seconde meer los. Zelfs niet toen alles druipend over de randen heen liep. Alles zat onder en Julie plakte aan alle kanten. Een prachtig gezicht hoe zo klein mensje van een ijsje geniet.
’s Avonds krijgen we visite van de buren. Helaas komen ze afscheid nemen. Helaas omdat het een gezellige avond was. De leuke verhalen over van alles wat, de huizen en auto’s en natuurlijk de kinderen en ons verhaal van de huispad die ’s avonds bij ons huis rondspringt, had ze bijna weggejaagd. Ik ben ook zo tactisch. Lieve mensen onze buren en lieve kindjes, raar idee dat je elkaar misschien nu nooit meer spreekt. Misschien dat jullie stiekem nog iets lezen. Bedankt nog voor het biertje!
De volgende dag was het warm, hadden we verdriet omdat de auto van de buren al verdwenen was en hadden we nog steeds veel last van spierpijn. Het werd dus niets doen. Julie die nog aan alle kanten plakte werd in een wasteiltje gezet. Haar onder de douche krijgen lukte echt niet meer. Badeendje moest persé mee het teiltje in en daar zat ze dan. Heerlijk hoor zo buiten leven. Het was echt een warme dag en Julie had het niet naar haar zin. De fietsen! Juist ja, een geweldig idee. Fietsen vindt Julie zo leuk om te doen, gaan we toch gewoon een stukje door het bos heen fietsen. Lekker onder de bomen.
Ik stapte heel braaf met Julie op de fiets, maar we ruilde al zijn om. Alles was zo steil en er waren zoveel grintpaadjes. Ik was te bang om met haar te vallen. De vader van Julie was een stuk handiger. Het was super het fietsen, maar alles weer steil omhoog en dat op het heetste moment van de dag. Het zweet droop over onze lichamen. Een prachtig uitzicht bovenaan de berg. Naar beneden fietsen was helemaal geweldig. Snel en trouwens goed voor de doorbloeding van een slecht gehechte epi?! Julie vond het geweldig en gilde het uit. Na afloop nog een koele duik in het zwembad en ook deze rustdag was weer geslaagd.

Toch moet zo kleintje merken dat je op reis bent en dat alles anders is en alles anders gaat dan thuis. Niet haar bekende dagritme. Niet de dagelijkse slaapjes in bed en niet haar fruit om tien uur, boterham tussen de middag en daarna een flesje yoghurt. Echt alles gaat anders, behalve dan de borstvoeding, die blijft. Julie wordt standaard om 04.00 uur wakker voor een korte voeding of gewoon om even uit haar kast te zijn, slapen overdag in de wagen of in de auto en om over eten nog maar niet te praten, want dat gaat hier nog slechter dan in Nederland. Het enige wat er hier wel in gaat is de nutella. Na een gevecht met haar stokbrood of de cracottes is Julie veranderd in een Nutella monster, lijkt ze toch weer op haar mama!
We besluiten de dagen iets rustiger in te plannen en vanwege de warmte gaan we op zoek naar een meer om daar wat verkoeling te zoeken. Al snel komen we erachter dat we in the middle of nowhere zijn. Het is net alsof we in een doolhof rijden, de hele tijd rondjes om het Lac de la raviège, maar hoe komen we nu bij het water. Eindelijk hebben we een opening ontdekt en een strandje. Tot ergernis van mij, maar vreugde voor Julie is het een strandje van allemaal kiezelsteentjes. Leuk als je een dochter hebt die van alles in haar mond stopt behalve eten. Dan maar op mama’s armen zwemmen, helaas geen succes want ik zak tot aan mijn knieën in de modder en wil het liefst er meteen weer gillend uit hollen, maar ik wilde Julie ook weer niet bang maken met mijn gegil, dus liep ik er weer koelbloedig uit. Morgen gaan we opzoek naar een echt strand, gewoon aan de Middellandse zee.

Zo gezegd zo gedaan en waarom niet eerder. Dit is pas vakantie. Julie vindt het strand geweldig. Zandkastelen bouwen met haar papa. Losse stapjes zetten en ik als moeder zijnde die af en toe kijkt of alles nog wel goed gaat met die twee, dommelt lekker weg op mijn badlakentje. Julie wordt moe, dan lekker even lopen op de boulevard en ze ligt alweer te slapen. Eenmaal weer wakker is er weer dat geweldige strand en dan ook nog eens die heerlijk zoute zee, want daar wil Julie wel in zwemmen. We kijken naar de appartementen die nog te huur staan. Nou morgen gaan we wel weer naar het strand en dan kijken we wel of we gaan verhuizen van plekje. 1 dag mooi weer was het nog en daarna was het gedaan. Bewolkt en ook aan de andere kant van de berg en ook aan het strand, dan maar naar montpellier. Een stad bewonderen, uiteten en lekker shoppen. Onderweg komen we in noodweer terecht met regen, zoveel heb ik nog nooit tegelijk naar beneden zien vallen. Gelukkig was het in de stad droog.
De volgende dag weer slecht weer, grotten bezoeken en een krant kopen. Geweldig hoor met Julie in de draagzak door de grotten kruipen, terwijl Julie met haar speelgoed sleutel die geluid maakt aan het spelen is. Prachtige akoestiek in een grot. Het weer zou slecht blijven en dan pas merk je hoe lastig het is met een klein kindje in een mobilhome die zeker niet ingericht is voor kinderen van Julie haar leeftijd. In de auto is het veiliger om te spelen. Lastig als je op 1 vaste plek zit en niet op vakantie bent met je rijdbare huis. Voor het eerst in mijn leven wilde ik eerder naar huis. Dus dat deden we: 2 dagen eerder maar en langzaam aan we moesten nog even Grenoble zien, waar het gelukkig weer droog was en toen naar huis. Einde van onze vakantie, einde van ons avontuur en wat was het heerlijk om thuis te komen en wat was Julie blij om weer thuis te zijn en om weer in haar eigen bedje te slapen.
Het was een leuke vakantie en een prachtige omgeving, vriendelijk mensen op de boerderij, maar volgend jaar gaan we toch maar weer oud en vertrouwd met onze trouwe Chevy.

Ons avontuur;

Wat voor verhaal hoort er nou bij deze plaatjes?

Ons avontuur:

We waren aangekomen in het prachtige natuur gebied Haut Langedoc van zuid Frankrijk op zoek naar de Franse Nederlandse boerderij, waar we de komende 2 weken gingen doorbrengen in een mobilhome. Via een omweg werden we telefonisch er naar toe geloodst. Eerst weer bergafwaarts, oren die dicht klappen, om vervolgens weer steil bergopwaarts verder te gaan. De vader van Julie houdt met knikkende knieën zijn voet op het gaspedaal. De steile bochten zorgen ervoor dat we niet harder durven dan stapvoets. Tot ergernis van de Franse bevolking die nog nooit van een boete voor bumper kleven gehoord heeft. Bijna missen we het bordje Les Thérondels, schuin naar rechts loopt een steil grintpad naar beneden, zonder vooruitzicht wat komen gaat. Net een trechter tussen de bergen in, het dal waar zich dus de boerderij bevindt. De bocht door en het eerste wat je opvalt, is de mobilhomes, de ruimte en hoe alles is opgezet. Waar kom je terecht vraag je je af en welke mobilhome word er van ons. We vervolgen onze weg op het grintpad gewoon rechtdoor waar we op het einde van het weggetje weer worden terug geblaft door de bewakers van de boerderij en toch stap je uit want je weet dat je hier moet wezen. De enorme houten tafel, de boerderij op zijn Franse manier in elkaar gezet. Alles tot in de details. Een plekje waarvan je denkt waarom staat dit niet in Nederland, iets dichterbij huis of misschien wel hadden wij maar zo iets. Je kijkt je ogen uit ieder detail is iets om van te genieten. Mijn biertje staat op de tafel en ik voel mijn vermoeidheid van de lange reis. Terwijl ik me omdraai verdwijnt mijn Franse ideaal mijn droomplaatje word verpest door een chloor zwembad waar mensen rondom liggen op kunststof ligstoelen. Het wordt tijd voor mijn rondleiding ons verblijf voor de komende weken. De mobilhomes die ook zeker met de Franse slag in elkaar zitten alleen is hierbij het verlangen om in bezit te hebben toch wel iets minder. De mobilhome dicht bij de boerderij werd ons verblijf.
Eenmaal alleen…..We pakken de auto uit maar het liefste laten we hem ingepakt en rijden we meteen weer terug. Waarom? We kijken verlangend naar het huisje bovenop de heuvel helemaal alleen. Het huisje wat eerst van ons zou worden, maar helaas het werd het dichtstbijzijnde huis bij de boerderij. Julie moet nog eten en slapen. Wij trouwens ook. Het handige reisbedje is nu toch helaas wat minder handig het past nergens. In de woonkamer slapen, dat gaat nooit werken voor Julie die zo licht slaapt. Mijn volgende angst komt uit; de bewakers van de boerderij komen even buurten. Wat nu met onze trouwe viervoeter, die gek is op mensen, maar zijn eigen soortgenoten erg bedreigend vind. De auto weer in en op zoek naar eten, misschien gaat alles dan weer beter? Alles is al uitgestorven in het Franse dorp en Julie is het echt zat. Weer terug op de boerderij, besluiten we er maar het beste van te maken. Julie haar bedje past met pijn en moeite in een klein slaapkamertje. Het lijkt net of ze in een kast slaapt, maar de deur kan dicht en Julie slaapt. Onze viervoeter blijft binnen en wij maken wat te eten. Morgen zien we wel verder.
Het is dus echt waar wat men zegt, als de kinderen het maar naar hun zin hebben. De volgende morgen zit ik aan de oploskoffie met Julie buiten op haar opblaasbare speelkleed te genieten van het uitzicht. Julie geniet met me mee van de omgeving, de ruimte en het buiten zijn. Voor de hond komt een oplossing, een zelfgemaakt stukje afgezet terrein. We gaan op zoek naar een supermarkt en gooien onze kar vol met allemaal heerlijke dingen, zodat onze koelkast vol komt te liggen met heerlijke rosé, Franse kaasjes en faux filet. Julie doet haar middagslaap weer in haar kast en tijdens deze slaap begint onze heerlijke uitgebreide lunch met het stokbrood, de kaasjes en natuurlijk rosé. We komen tot rust genieten van het zonlicht en we blijven. ’s Middags ga ik samen met Julie op zoek naar het chloorbad. Eenmaal erin ben ik toch wel blij dat het er is. Voor het eerst zwemmen met Julie buiten mijn buik. Onze buurvrouw is er ook met haar prachtige blonde kindjes aan het zwemmen. Julie kijkt haar ogen uit en voor het eerst in een zwembad en ook nog eens samen met andere kindjes en ik de mama van Julie, die altijd de kat uit de boom kijkt komt op deze manier aan de praat. Helemaal opgevrolijkt loop ik samen met Julie terug naar onze mobilhome, waar de vader van Julie aan een hoogstandje literatuur doet. (een auto blaadje lezen/kijken?) Ik vertel hem dat er veel meer is dan alleen de camping en het stadje St. Pons dat tussen de middag en ’s avonds helemaal uitgestorven is. Ook de vrouw van de boerderij komt mij nu vertellen dat er inderdaad heel veel te doen is en ze geeft me een boek vol informatie. Terwijl we aan het wachten zijn totdat mevrouw ik slaap zoveel weer eens wakker wordt, bladeren we het hele boek door en krijgen we steeds meer vakantie gevoel. Nog even snel zelf langs de office de tourisme en met een stapel folders en kaarten zijn we er helemaal klaar voor. Even overleggen met de buren welke plekjes echt de moeite waard zijn en ons plan voor de volgende dag is gemaakt. Julie heeft helemaal geen moeite met omschakelen. Ze kijkt met grote ogen naar het kletsende blonde buurmeisje en het is net alsof ze denkt hoe doet ze dat toch zo loslopen? De mobilhome vindt Julie ook geweldig. Ze klimt overal op en kruipt overal heen. Ook met haar plekje in de kast heeft ze helemaal geen moeite. De douche echter is een ander verhaal. Zo kan Julie thuis uren onder de douche is het hier na 1 seconde al een probleem en is ze blij als ze weer lekker in haar badjasje is. Vast mijn schuld, want ik kreeg met geen mogelijkheid de douche op een goede temperatuur of ijskoud of bloedheet. Julie heeft het duidelijk naar haar zin.
Op naar de volgende dag, op naar al onze activiteiten.

Het begin van ons avontuur.

Eindelijk na twee jaar waren wij aan de beurt om weer eens lekker op vakantie te gaan. Nou zijn we altijd wel van het alles op het laatste moment regelen, waren we dit jaar wel erg last minute. We kwamen er maar niet uit wat we wilde doen. Gingen we gewoon weer op de bonnefooi met onze vertrouwde chevy? De zon tegemoet rijden, overal slapen waar we maar willen, leuke plekjes uitzoeken. Gewoon het vertrouwde avonturistische wild kamperen. Snel een afspraak maken bij de garage voor de chevy en dan alleen nog maar pakken. Toen sloeg de twijfel toe. Zou dat wel goed gaan met Julie in de bus. Zou ze wel aan haar slaapjes komen overdag. Zou ze ’s nachts wel doorslapen en zou ze niet wakker worden van ons als wij willen gaan slapen. Hoe moest het met regen, de bus is misschien toch wel een beetje te klein voor zo’n beweeglijk kleintje. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Na de vakantieverhalen van Mees van het hoekje te hebben gehoord (ook met een bus) hebben we maar besloten dat we onze lieve chevy toch maar weer een jaartje laten staan. Wat nu een huisje huren? Waar? Het was echt een drama zo alles regelen op het laatste moment, maar uiteindelijk hadden we dan toch iets gevonden wat aan onze smaak voldeed en waar we dachten het wel 2 weken vol te houden. Nu het pakken nog. Overval lagen er briefjes in het huis. De papa van Julie zou alles gaan pakken aangezien zijn vakantie een weekje eerder begon. Als dat maar goed gaat…… Op het laatste moment haal ik nog wat boodschappen in huis, pak ik de koffer van Julie en mij in en zorg ik voor onderdak voor onze lieve vogel. Afzien hoor zo'n pakdag. Het zweet droop van het hoofd van de vader van Julie. De auto zit vol krijg ik te horen. Met verdrietige ogen kijk ik naar nog 3 grote tassen die er ook nog echt in moeten, pffff best lastig hoor op vakantie gaan met een dochter van 1 jaar oud.
Het volgende dilemma waar we voor stonden was hoe laat zullen we gaan rijden. 1300 kilometer hadden we voor de boeg. Een aardig eind als je 1 jaar bent en alleen maar in je autostoeltje kan zitten. Gaan we overdag rijden of ‘s nachts? Rijden we in 1 stuk door of maken we een overnachting?.
Het werd ’s nachts om 23.00 uur, nou ja dat was de bedoeling maar uiteindelijk reden we pas om 00.00 uur weg omdat we toch nog van alles waren vergeten en we nog 3 keer terug moesten. De auto zat bomvol. Ik kon Julie nog net zien. Helemaal ingebouwd zat ze in haar autostoeltje in haar pyjama. Het ging goed Julie viel meteen als een blok in slaap. Iedere keer als we stopten om te wisselen werd ze even wakker. Het enige wat we niet zo slim hadden gedaan was het eten en drinken voor onderweg. We konden er namelijk niet bij en dus ook een flesje voor Julie was er nog niet. Al doende leert men, toch? De reis ging prima zo ’s nachts op cruise control. Tussen de middag waren we bijna op de plaats van bestemming. Het laatste gedeelte door de bergen duurde nog het langst. Helemaal toen er net een zware vrachtwagen voor ons was omgekanteld en een politie agent ons kwam vertellen dat het nog 8 uur duurde. Dit was het begin van ons avontuur. We reden terug naar het dorpje St-Chinian om daar aan te schuiven op een terrasje om de vakantie in te wijden met een heerlijk glas rosé.