Ons avontuur;

Dit is het verhaal achter de plaatjes:

Eindelijk we waren zover om aan onze eerste survivaldag te beginnen. De bugaboo zat in de auto, onze trouwe viervoeter bleef thuis en genoeg eten voor Julie bij ons. We gingen vandaag eerst naar de markt. De plaatselijke bevolking had al hun waren op de kraampjes uitgestald. Gewoon vers uit de tuin en dat was ook wel te zien ook. Veel groente en fruit, enkele kaaskraampjes, een olijfboer, wat oude kleren en wat prulletjes voor de toeristen. Helemaal geen lekker eten, oesters en wijntjes op deze markt, wat we altijd zo geweldig vonden van de markt in Montalivet. Tussen de Fransen lekker meegenieten van al het lekkers en langzaam teut worden van de heerlijk wijntjes. Nee, hier liepen we gewoon te sjokken op de markt samen met de rest van de buurtbewoners. De vader van Julie die normaal 1 grote attractie is in Frankrijk, dit vanwege zijn uiterlijk, kreeg dit jaar ook geen aandacht meer van de Fransen. Nee, dit jaar was Julie aan de beurt. Werkelijk iedere Franse op de markt stopte om even een Frans babbeltje te wisselen met Julie. Julie vond het prachtig al die ohlalala’s, dus iedereen kreeg ook nog eens een brede glimlach terug. Ook wij werden aangesproken, vaak kwam het erop neer dat we een prachtige dochter hebben, een mooi meisje en prachtige ogen en de rest van het gesprek verstonden we dan niet meer. We beantwoorden alles met een brede glimlach, wat wil je na al die complimentjes. Na het bezoek aan de markt was Julie weer toe aan een schoonheidsslaap en dat gaf ons de gelegenheid om weer eens heerlijk te lunchen onder het genot van een heerlijke rosé. Wat is het leven in Frankrijk toch fijn. ’s Middags gingen we naar de Gorges d’Héric, 1 van de tips van de buren. Het zou er prachtig wezen allemaal beekjes en watervalletjes. Het was wel even een stukje omhoog lopen, maar zeker de moeite waard.

Tijdens de rit door de bergen kwamen we erachter hoe verraderlijk het weer kan zijn als je door de bergen rijdt. Zo was het in het dal mooi weer en zo was het aan de andere kant van de berg bewolkt. Gorges d’Héric. Het was ons nog geeneens opgevallen: al die rode kopjes die naar beneden kwamen, iedereen die langs je liep op weg naar beneden en met een glimlach bonjour tegen je zei. Julie zat weer in haar wagen. Eten en drinken in haar handjes en wij gingen naar boven naar dat prachtige stukje natuur. Al snel kwam ik erachter dat het duwen van de wandelwagen behoorlijk zwaar was. Alles ging natuurlijk omhoog. De vader van Julie moest dan maar duwen terwijl wij aan het genieten waren van de prachtige beekjes en watervallen. Het was een loodzware klim met wagen omhoog, maar ja al die mensen die naar benden kwamen waren toch ook naar boven geweest. Trouwens er kwamen ook kinderen naar beneden wandelen, dan moesten wij dit toch ook wel kunnen. Daarbij waren onze buren van de boerderij ook helemaal naar boven geweest met hun twee kinderen, waar er 1 van in de buggy zat. Veel van onze medeklimmers hadden we al achter ons gelaten, de prachtige natuur om ons heen vergaten we even. We waren teveel bezig met de top te bereiken. Julie vond het prima, logisch ze lag lekker in de wagen. Doodmoe hebben we jawel hoor de top bereikt en wat was daar? Een oud vervallen boerderijtje waar je koffie kon drinken. We gingen weer terug en helaas was het bergafwaarts nog veel zwaarder, continu die wagen tegen houden. Halverwege kwamen we weer een groepje mensen tegen, overduidelijk Hollanders. Waarvan de mannen met grote monden voorop liepen en de vrouwen op hakjes er zwetend en klagend achteraan kwamen. Nu waren wij aan de beurt voor onze flauwe glimlach en hallo. “Hé, Nederlanders”, krijgen we te horen. “Vraag eens hoe ver het nog is?” De vader van Julie zegt; “ach, het is nog maar een klein stukje, wel een beetje steil, maar echt de moeite waard” en hij geeft mij een knipoog. Eenmaal beneden bij het enige terrasje wat er is vallen we een frietje aan en rijden we daarna moe naar de boerderij, waar we vervolgens doodmoe al om 20.00 uur in bed vallen. Op naar de volgende morgen.

De vader van Julie staat op als een oud opaatje, spierpijn in de billen en benen. Het eruit lopen zei ik en zo gingen we een flinke ochtend wandeling maken met onze trouwe viervoeter. Een pad achter de boerderij zou ons leiden naar een prachtig pad door het bos. Het eerste stukje was wel even zwaar maar daarna was alles vlak. Nou met geen mogelijkheid kon je met de Bugaboo door het eerste stukje heen. Was ik even blij dat ik mijn oh zo lieve oude vertrouwde draagzak had meegenomen. Hup Julie op de heup erin en daar gingen we dan. Onze trouwe viervoeter blij en Julie vond het geweldig, bukken voor de takjes, een vloekende mama omdat ze weer eens door de doornstruiken liep op haar prachtige klimschoenen, namelijk teenslippers. Het was steil en zwaar klimmen, maar het was wederom zo prachtig alleen maar natuur en natuurgeluiden. Na de stevige ochtend wandeling was een volgend dorpje aan de beurt om hun markt eens te bezoeken. Precies een vergelijkbare markt als de dag ervoor alleen dan nu in een ander dorpje. Tussen de middag ben ik moe en heb ook ik last van mijn billen en benen. Een middagje rust wordt ingelast. Julie en ik gaan weer op zoek naar het chloorzwembad, waar we heerlijk gaan baby floaten en Julie zelfs een stukje gaat zwemmen, maar even is het leuk en dan wilt mevrouw er alweer uit. Het liefst speelt ze de hele dag met de stenen die om het zwembad heen liggen, vooral het in het water gooien is erg grappig. Moet je bedenken dat we deze locatie hebben uitgezocht vanwege het zwembad. Je weet wel, leuk voor de kinderen. ’s Avond maken we nog een klein avondwandelingentje op de boerderij. Op zoek naar het beest dat ons iedereen morgen wakker maakt. Nee, niet de haan, het is Nono de ezel. Julie kan het geluid prachtig nadoen. Dit is toch wel een leuk voordeel van deze Franse boerderij. De paarden de ezel en het wildzwijn. Julie vind ze doodeng, maar toch wil ze de dieren vanaf nu iedereen avond even zien. Het liefst loopt ze er zelf heen, want stappen op de boerderij is wel heel erg leuk, maar helaas heeft Julie nog een handje nodig met als gevolg dat ik overal naar toe wordt gesleept.

De volgende dag gingen we weer naar een markt, maar dit keer in de grote stad Narbonne. Het weer viel tegen, maar we hadden goede hoop. Je wist maar nooit hoe het weer aan de andere kant van de berg was. Zelfs de strandspullen werden ingepakt. De autorit was lang en dat alleen maar eigenlijk omdat Julie niet in slaap viel en het ook echt zat was om alweer in de auto te zitten. Het geen waar je andere ouders nooit over hoort praten of misschien zijn hun kinderen wel zoet in de auto, maar in ieder geval. Julie had het lang goed volgehouden en viel tot nu toe ook snel in slaap in de auto. Vandaag lukte het niet. Ze had geen zin en dat liet ze gillend blijken. Een moment wat altijd zo zwaar valt voor mij als moeder zijnde. Wat er precies met me gebeurt, ik weet het niet, maar tegen sommige huiltjes kan ik echt niet. Het zweet breekt me dan uit en ik vergeet alles om me heen. Het liefst kruip ik achterin en haal ik Julie uit haar autostoel, maar ik probeer me stoer te houden voor de vader van Julie. Totdat hij het hartverscheurende gehuil ook niet meer trekt en dan mag ik eindelijk achterin kruipen en is alles weer goed. Tijdens dit bezoekje aan de markt valt Julie in slaap in de wagen, moe van de autorit. De markt is gezelliger, de stad is gezelliger; overal kraampjes en gezellige restaurants. Julie slaapt lang en wij besluiten te gaan lunchen in 1 van de leuke restaurantjes en Julie die slaapt gewoon door, wat is ze toch lief zo. Na het eten nog even door de stad slenteren om vervolgens weer naar een ander dorpje te gaan om dat te bezichtigingen. Minerve; een prachtig pittoresk dorpje. Ook hier zijn alle paden erg steil en merken we de vermoeidheid in onze benen. Julie is haar wagen zat en wil zelf gaan lopen over de moeilijke steile paden. Een terrasje was onze redding, waar we heerlijk een ijsje namen. 1 likje voor Julie, maar mevrouw liet het niet bij dat ene likje. Mij, hebben en een hoop geprotesteerd kregen we te horen. Goed, het is vakantie, dus Julie mag ook een ijsje. Hellemaal blij, liet ze haar ijsje geen seconde meer los. Zelfs niet toen alles druipend over de randen heen liep. Alles zat onder en Julie plakte aan alle kanten. Een prachtig gezicht hoe zo klein mensje van een ijsje geniet.
’s Avonds krijgen we visite van de buren. Helaas komen ze afscheid nemen. Helaas omdat het een gezellige avond was. De leuke verhalen over van alles wat, de huizen en auto’s en natuurlijk de kinderen en ons verhaal van de huispad die ’s avonds bij ons huis rondspringt, had ze bijna weggejaagd. Ik ben ook zo tactisch. Lieve mensen onze buren en lieve kindjes, raar idee dat je elkaar misschien nu nooit meer spreekt. Misschien dat jullie stiekem nog iets lezen. Bedankt nog voor het biertje!
De volgende dag was het warm, hadden we verdriet omdat de auto van de buren al verdwenen was en hadden we nog steeds veel last van spierpijn. Het werd dus niets doen. Julie die nog aan alle kanten plakte werd in een wasteiltje gezet. Haar onder de douche krijgen lukte echt niet meer. Badeendje moest persé mee het teiltje in en daar zat ze dan. Heerlijk hoor zo buiten leven. Het was echt een warme dag en Julie had het niet naar haar zin. De fietsen! Juist ja, een geweldig idee. Fietsen vindt Julie zo leuk om te doen, gaan we toch gewoon een stukje door het bos heen fietsen. Lekker onder de bomen.
Ik stapte heel braaf met Julie op de fiets, maar we ruilde al zijn om. Alles was zo steil en er waren zoveel grintpaadjes. Ik was te bang om met haar te vallen. De vader van Julie was een stuk handiger. Het was super het fietsen, maar alles weer steil omhoog en dat op het heetste moment van de dag. Het zweet droop over onze lichamen. Een prachtig uitzicht bovenaan de berg. Naar beneden fietsen was helemaal geweldig. Snel en trouwens goed voor de doorbloeding van een slecht gehechte epi?! Julie vond het geweldig en gilde het uit. Na afloop nog een koele duik in het zwembad en ook deze rustdag was weer geslaagd.

Toch moet zo kleintje merken dat je op reis bent en dat alles anders is en alles anders gaat dan thuis. Niet haar bekende dagritme. Niet de dagelijkse slaapjes in bed en niet haar fruit om tien uur, boterham tussen de middag en daarna een flesje yoghurt. Echt alles gaat anders, behalve dan de borstvoeding, die blijft. Julie wordt standaard om 04.00 uur wakker voor een korte voeding of gewoon om even uit haar kast te zijn, slapen overdag in de wagen of in de auto en om over eten nog maar niet te praten, want dat gaat hier nog slechter dan in Nederland. Het enige wat er hier wel in gaat is de nutella. Na een gevecht met haar stokbrood of de cracottes is Julie veranderd in een Nutella monster, lijkt ze toch weer op haar mama!
We besluiten de dagen iets rustiger in te plannen en vanwege de warmte gaan we op zoek naar een meer om daar wat verkoeling te zoeken. Al snel komen we erachter dat we in the middle of nowhere zijn. Het is net alsof we in een doolhof rijden, de hele tijd rondjes om het Lac de la raviège, maar hoe komen we nu bij het water. Eindelijk hebben we een opening ontdekt en een strandje. Tot ergernis van mij, maar vreugde voor Julie is het een strandje van allemaal kiezelsteentjes. Leuk als je een dochter hebt die van alles in haar mond stopt behalve eten. Dan maar op mama’s armen zwemmen, helaas geen succes want ik zak tot aan mijn knieën in de modder en wil het liefst er meteen weer gillend uit hollen, maar ik wilde Julie ook weer niet bang maken met mijn gegil, dus liep ik er weer koelbloedig uit. Morgen gaan we opzoek naar een echt strand, gewoon aan de Middellandse zee.

Zo gezegd zo gedaan en waarom niet eerder. Dit is pas vakantie. Julie vindt het strand geweldig. Zandkastelen bouwen met haar papa. Losse stapjes zetten en ik als moeder zijnde die af en toe kijkt of alles nog wel goed gaat met die twee, dommelt lekker weg op mijn badlakentje. Julie wordt moe, dan lekker even lopen op de boulevard en ze ligt alweer te slapen. Eenmaal weer wakker is er weer dat geweldige strand en dan ook nog eens die heerlijk zoute zee, want daar wil Julie wel in zwemmen. We kijken naar de appartementen die nog te huur staan. Nou morgen gaan we wel weer naar het strand en dan kijken we wel of we gaan verhuizen van plekje. 1 dag mooi weer was het nog en daarna was het gedaan. Bewolkt en ook aan de andere kant van de berg en ook aan het strand, dan maar naar montpellier. Een stad bewonderen, uiteten en lekker shoppen. Onderweg komen we in noodweer terecht met regen, zoveel heb ik nog nooit tegelijk naar beneden zien vallen. Gelukkig was het in de stad droog.
De volgende dag weer slecht weer, grotten bezoeken en een krant kopen. Geweldig hoor met Julie in de draagzak door de grotten kruipen, terwijl Julie met haar speelgoed sleutel die geluid maakt aan het spelen is. Prachtige akoestiek in een grot. Het weer zou slecht blijven en dan pas merk je hoe lastig het is met een klein kindje in een mobilhome die zeker niet ingericht is voor kinderen van Julie haar leeftijd. In de auto is het veiliger om te spelen. Lastig als je op 1 vaste plek zit en niet op vakantie bent met je rijdbare huis. Voor het eerst in mijn leven wilde ik eerder naar huis. Dus dat deden we: 2 dagen eerder maar en langzaam aan we moesten nog even Grenoble zien, waar het gelukkig weer droog was en toen naar huis. Einde van onze vakantie, einde van ons avontuur en wat was het heerlijk om thuis te komen en wat was Julie blij om weer thuis te zijn en om weer in haar eigen bedje te slapen.
Het was een leuke vakantie en een prachtige omgeving, vriendelijk mensen op de boerderij, maar volgend jaar gaan we toch maar weer oud en vertrouwd met onze trouwe Chevy.