The day after

Enigszins brak zit ik om 06.30 uur aan de koffie. Helaas was vandaag wel mijn wekker op tijd afgegaan. Het was een geslaagd feestje, maar wel een minder geslaagde nacht met Julie. Zodra Julie ook maar even uit haar ritme wordt gehaald, wordt ze ’s nachts continu wakker. Julie, die overdag nooit wat merkt van zo’n gebroken nacht, zit weer vrolijk mee aan de koffie/thee. Het huis is nog een aardige puinhoop, maar dat maakt Julie niks uit. Ze kijkt weer vrolijk naar al die slingers. De hele woonkamer ligt bezaaid met alle uitgepakte cadeautjes van gister. Ik hoor de vader van Julie zeggen: “we moeten wat van haar cadeautjes wegzetten, want ze kan nooit met alle speeltjes tegelijk spelen.” Julie is inmiddels in haar berg met cadeautjes gekropen. Ieder speeltje en cadeautje dat ze gister heeft gekregen glijdt door haar handen. Echt alles krijgt haar aandacht. Dat is best een moeilijke keuze welk speeltje moet ik nou een tijdje wegzetten? De houten bakfiets, waar ze nog net iets te klein voor is, belandt in de bijkeuken. Julie is achter me aan gekropen en wijst met haar vingertje naar de bijkeuken en het woordje “die” klinkt als een echo. Zodra ik de bakfiets weer tevoorschijn haal is de echo verdwenen en kruipt Julie tevreden voorin in haar bakfiets samen met nog een ander cadeautje haar babypop. Hetzelfde gebeurt als ik een ander speeltje pak en wil weg zetten.

Het huis wordt opgeruimd, de vaatwasser draait volle toeren. De slingers en ballonnen mogen nog even blijven hangen. Julie vindt ze zo prachtig en zo kan ze er nog een weekje van genieten. Alle speeltjes krijgen een plekje in huis, binnen handbereik van Julie. Ik had altijd al veel speeltjes voor Julie, maar nu is mijn huis toch echt veranderd in een groot speelparadijs. Julie is niet echt een hulp bij het opruimen, want zodra we iets een plekje hebben gegeven, gooit Julie het of alweer op de grond of ze trekt het weer tevoorschijn. Ach, wat maakt het ook allemaal uit, zolang Julie er maar van kan genieten!