Het consultatiebureau.

Het was weer zover Julie moest naar het consultatiebureau. Er had zo’n lange tijd tussen de vorige keer gezeten, dat het nu net leek alsof we weer voor de eerste keer moesten. Vandaag kreeg Julie weer twee prikken. Als dat maar goed afliep. Dit keer geen gillende kinderen die gemeten moesten worden. Dit keer was het lekker rustig bij het consultatiebureau. Ondanks dat ik het idee had dat we als eerste aan de beurt waren op deze vroege ochtend, moesten we toch weer even wachten. Julie vond het geweldig, lekker naar de andere kindjes kijken. Niks gillen op de weegschaal en meten ook geen probleem. 8605 gram zwaar 72 centimeter lang en haar hoofdje heeft een schedelomtrek van 45,8 centimeter. Eenmaal binnen kreeg ik te horen dat Julie wel heel erg snel aan het kletsen was, slimme dochter. Ik helemaal trots. Helaas was dat trotse gevoel van korte duur want na Julie haar vocabulaire door te hebben genomen kwamen op het onderwerp; slaapt Julie al door ’s nachts. Een uitdrukkelijke nee kwam er uit mijn mond rollen, een tijdje wel, maar nu al weer 2 weken niet. "Tanden", zei ik. Altijd als er tanden in aankomst zijn dan krijgt ze van die aanvallen. Ik had al 4 tanden ervaring achter de rug, dus ik kon het weten. Toch werd er een beetje met een scheef hoofd naar me gekeken. " Denk je niet dat ze in haar verlatingsangst fase zit", werd mij gevraagd en zonder dat ik er antwoord op kon geven kreeg ik de hele uitleg al te horen en hoe ik het moet oplossen. Oh ja, dat was 1 van die redenen waarom ik niet graag deze bezoekjes maakten, spookte er door mijn hoofd. De prik had Julie echt geweldig overleefd. Geen kick. Zo, nu over 2 maanden weer en dan krijgt Julie voorlopig haar laatste twee prikjes. Fijn, weer lekker een lange tijd ertussen.
Helaas had Julie de prikjes dit keer helemaal niet zo goed overleefd. Tegen de avond werd mevrouw namelijk ziek. Hoge koorts, snottebellen, hoesten en vooral heel veel huilen, de hele nacht door. Ik was kapot de volgende dag. Iedereen die in mijn buurt kwam vloog ik aan. Zeker als iemand voor mij ging bedenken hoe het kwam dat Julie niet sliep, Grrr!!!!! De nacht daarop weer een huilende Julie en de nacht daarna ook weer. Ik kon wel meehuilen, maar was daar veel te moe voor. Slopend hoor, zulke nachten. Zou het dan toch verlatingsangst zijn? Moest ik haar maar uren laten huilen in bed zonder haar te troosten? Gelukkig komt na regen zonneschijn. Een hele week was Julie aan het kwakkelen en na die week kreeg ik eindelijk weer eens een nachtje rust. Julie voelde zich duidelijk beter. Nee, volgens mij is er nog steeds geen sprake van verlatingsangst. Julie had echt iets, ze was gewoon een beetje ziek……..