De tranen stroomden over mijn wangen…..

Waarom naar het ziekenhuis? Ik ben toch niet ziek? Bevallen dat doe je toch ‘lekker’ thuis. Zo dacht de gekke tante die van roze houdt van Julie daarover. Helaas verliep het allemaal iets anders. Julie haar eigenwijze nichtje/neefje wilde er niet uit, daardoor moest de bevalling worden opgewekt in het ziekenhuis.

De 42 weken naderden, het was net alsof ik weer hoog zwanger was. De zenuwen, de spanning en het niet meer kunnen wachten. (Gelukkig was ik niet degene die het zware gewicht moest dragen!) 41 weken en 6 dagen,; Ik zit thuis te werken achter mijn bureau en opeens krijg ik weeën. Althans zo leek het. Het zweet braak me uit, maar mijn telefoon bleef stil en de weeën zwakten ook weer af. Zou er iets aan de hand zijn met de tante van Julie? Helaas, vals alarm.

Het is zaterdag ik zit in de auto op weg naar Amsterdam. Op weg naar het ziekenhuis, waar de gekke tante van Julie met haar dikke buik op mij zit te wachten. Julie is bij haar papa thuis. Een vluchtige kus kreeg ze van me en weg was ik. Ik moest zo snel mogelijk naar mijn zusje, die toch echt mijn zus is. Tijdens mijn autorit zit ik te balen, waarom nou juist mijn zus (de gekke tante van Julie). Mijn zus die nog nooit voor zichzelf in het ziekenhuis was geweest. Toch stond het haar best goed dat ziekenhuisbedje. Prinses op de erwt. ’s Middags reed ik weer terug naar mijn vertrouwde Rotterdam. Ik had van alles met mijn zus besproken, veel van alles; informatie, tips, koffie, etc. Nog net op tijd thuis om Julie zelf in bed te leggen. De rest van de avond waren mijn gedachtes bij mijn zusje die in haar ziekenhuisbedje lag.

Vlak na middernacht begint mijn telefoon te trillen. Een smsje van mijn zus. Nog meer vraagjes en nog meer harde buikjes. Mijn telefoon blijft trillen. Ik zeg tegen de vader van Julie volgens mij gaat het beginnen en jawel hoor. Iets na tweeën krijg ik een telefoontje. Mijn zus: ”De pijn blijft maar komen, zijn dit weeën?” Ik hoor haar tussendoor behoorlijk zuchten. “Duidelijk weeën, zeg ik. Zoek maar een verpleegster op en vraag of je naar een verloskamer mag.” De rest van de avond word ik van alles via smsjes op de hoogte gehouden. Met als laatste een telefoontje om 05.30 uur. Kom maar naar Amsterdam er is al 8 centimeter ontsluiting.

Ik ben mijn auto in gevlogen, al mijn kleren achterste voren en binnenste buiten aangetrokken. Ik moest naar Amsterdam. Ik moest naar mijn ‘zusje’. Tijdens de autorit kreeg ik opeens een beeld van vroeger voor me. Een beeld van mijn zus en mij samen. Twee oudere meisjes zeiden iets gemeens tegen mijn zus. Ik, het veel jongere zusje, zei toen tegen die meisjes. “Ik zou maar heel snel mijn zus met rust laten, anders ga ik jullie met mijn lasso vangen”. Ik wilde als 7 jarige mijn oudere zus beschermen. Dat gevoel voelde ik nu ook opeens heel sterk naar boven komen. Op dat moment stroomden de tranen over mijn wangen. Kon ik de bevalling maar doen. Ik had dit allemaal al een keer meegemaakt en zo kon het mijn ‘zusje’ bespaard blijven. Ik wist mijn tranen weer onder controle te krijgen, want ondanks de stilte op de weg keek de bestuurder naast me toch wel heel medelijdend naar me. Het lasso gevoel werd nog sterker toen ik het ziekenhuis binnen liep. Ergens hoopte ik dat het nichtje of neefje van Julie al geboren was, maar dit was niet het geval. Doodstil was het op de verlosafdeling. Ik hoorde geen gepingel van het CTG (hartbewaking), geen gillende vrouwen van de pijn, geen rennende verpleegsters en geen huilende pasgeboren baby’s.
Mijn zus had het niet makkelijk, maar die lasso van mij had ze zeker niet nodig. Het is raar om je zus op deze manier te zien. Raar op een bijzondere manier. Ze was ijzersterk en wat deed ze het goed. Na lang ploeteren kreeg ze het voor elkaar een negen ponder helemaal op eigen kracht op de wereld te zetten. Weer een traan voelde ik over mijn wang lopen. Wat was ik trots op mijn zus. Eindelijk ligt haar kindje op haar buik in haar handen. Ze voelt zelf wat ze heeft gekregen en verteld mij dan dat Julie een nichtje heeft.