Het is gedaan met de rust.

Je laat ze 1 dag alleen samen thuis en het is meteen gedaan met je rust. Ik moest weer eens weg. Druk, druk, druk, gelukkig neemt de vader van Julie graag een dagje vrij om samen met zijn dochter te zijn en om mij een beetje te ontlasten van mijn enorme ‘ben bezig met het schrijven van mijn onderzoek stress’. Halverwege de dag krijg ik een smsje binnen op mijn mobiele telefoon: “Ik heb je dochter leren kruipen.” Fijn is dat, dacht ik. Uitgerekend nu ik het zo druk heb.

Eenmaal thuis laat de trotse vader zien wat hij zijn dochter heeft geleerd. Kruipend zie ik vader en dochter samen door de woonkamer gaan. Julie vind het geweldig. Het kruipen gaat nog een beetje twijfelachtig, maar ze komt vooruit en haar vader, die klaagt dat zo’n hele dag kruipen best pijn doet aan je knieën.

De volgende dag, terwijl ik helemaal klaar zit met al mijn papieren om me heen om verder te gaan met schrijven. Ondervind ik de nadelige gevolgen van het kruipen. Julie zit geen seconde meer stil en niks is meer veilig. Zeker mijn papieren niet, want die zijn toch wel heel interessant. Zelfs een hele berg speelgoed om haar heen, houdt haar niet tegen. Ze kruipt er gewoon door heen. Het is zeker weten gedaan met mijn rust, Julie die kan kruipen en nog goed ook. Dank je wel hoor lieve papa.