Ons avontuur:

We waren aangekomen in het prachtige natuur gebied Haut Langedoc van zuid Frankrijk op zoek naar de Franse Nederlandse boerderij, waar we de komende 2 weken gingen doorbrengen in een mobilhome. Via een omweg werden we telefonisch er naar toe geloodst. Eerst weer bergafwaarts, oren die dicht klappen, om vervolgens weer steil bergopwaarts verder te gaan. De vader van Julie houdt met knikkende knieën zijn voet op het gaspedaal. De steile bochten zorgen ervoor dat we niet harder durven dan stapvoets. Tot ergernis van de Franse bevolking die nog nooit van een boete voor bumper kleven gehoord heeft. Bijna missen we het bordje Les Thérondels, schuin naar rechts loopt een steil grintpad naar beneden, zonder vooruitzicht wat komen gaat. Net een trechter tussen de bergen in, het dal waar zich dus de boerderij bevindt. De bocht door en het eerste wat je opvalt, is de mobilhomes, de ruimte en hoe alles is opgezet. Waar kom je terecht vraag je je af en welke mobilhome word er van ons. We vervolgen onze weg op het grintpad gewoon rechtdoor waar we op het einde van het weggetje weer worden terug geblaft door de bewakers van de boerderij en toch stap je uit want je weet dat je hier moet wezen. De enorme houten tafel, de boerderij op zijn Franse manier in elkaar gezet. Alles tot in de details. Een plekje waarvan je denkt waarom staat dit niet in Nederland, iets dichterbij huis of misschien wel hadden wij maar zo iets. Je kijkt je ogen uit ieder detail is iets om van te genieten. Mijn biertje staat op de tafel en ik voel mijn vermoeidheid van de lange reis. Terwijl ik me omdraai verdwijnt mijn Franse ideaal mijn droomplaatje word verpest door een chloor zwembad waar mensen rondom liggen op kunststof ligstoelen. Het wordt tijd voor mijn rondleiding ons verblijf voor de komende weken. De mobilhomes die ook zeker met de Franse slag in elkaar zitten alleen is hierbij het verlangen om in bezit te hebben toch wel iets minder. De mobilhome dicht bij de boerderij werd ons verblijf.
Eenmaal alleen…..We pakken de auto uit maar het liefste laten we hem ingepakt en rijden we meteen weer terug. Waarom? We kijken verlangend naar het huisje bovenop de heuvel helemaal alleen. Het huisje wat eerst van ons zou worden, maar helaas het werd het dichtstbijzijnde huis bij de boerderij. Julie moet nog eten en slapen. Wij trouwens ook. Het handige reisbedje is nu toch helaas wat minder handig het past nergens. In de woonkamer slapen, dat gaat nooit werken voor Julie die zo licht slaapt. Mijn volgende angst komt uit; de bewakers van de boerderij komen even buurten. Wat nu met onze trouwe viervoeter, die gek is op mensen, maar zijn eigen soortgenoten erg bedreigend vind. De auto weer in en op zoek naar eten, misschien gaat alles dan weer beter? Alles is al uitgestorven in het Franse dorp en Julie is het echt zat. Weer terug op de boerderij, besluiten we er maar het beste van te maken. Julie haar bedje past met pijn en moeite in een klein slaapkamertje. Het lijkt net of ze in een kast slaapt, maar de deur kan dicht en Julie slaapt. Onze viervoeter blijft binnen en wij maken wat te eten. Morgen zien we wel verder.
Het is dus echt waar wat men zegt, als de kinderen het maar naar hun zin hebben. De volgende morgen zit ik aan de oploskoffie met Julie buiten op haar opblaasbare speelkleed te genieten van het uitzicht. Julie geniet met me mee van de omgeving, de ruimte en het buiten zijn. Voor de hond komt een oplossing, een zelfgemaakt stukje afgezet terrein. We gaan op zoek naar een supermarkt en gooien onze kar vol met allemaal heerlijke dingen, zodat onze koelkast vol komt te liggen met heerlijke rosé, Franse kaasjes en faux filet. Julie doet haar middagslaap weer in haar kast en tijdens deze slaap begint onze heerlijke uitgebreide lunch met het stokbrood, de kaasjes en natuurlijk rosé. We komen tot rust genieten van het zonlicht en we blijven. ’s Middags ga ik samen met Julie op zoek naar het chloorbad. Eenmaal erin ben ik toch wel blij dat het er is. Voor het eerst zwemmen met Julie buiten mijn buik. Onze buurvrouw is er ook met haar prachtige blonde kindjes aan het zwemmen. Julie kijkt haar ogen uit en voor het eerst in een zwembad en ook nog eens samen met andere kindjes en ik de mama van Julie, die altijd de kat uit de boom kijkt komt op deze manier aan de praat. Helemaal opgevrolijkt loop ik samen met Julie terug naar onze mobilhome, waar de vader van Julie aan een hoogstandje literatuur doet. (een auto blaadje lezen/kijken?) Ik vertel hem dat er veel meer is dan alleen de camping en het stadje St. Pons dat tussen de middag en ’s avonds helemaal uitgestorven is. Ook de vrouw van de boerderij komt mij nu vertellen dat er inderdaad heel veel te doen is en ze geeft me een boek vol informatie. Terwijl we aan het wachten zijn totdat mevrouw ik slaap zoveel weer eens wakker wordt, bladeren we het hele boek door en krijgen we steeds meer vakantie gevoel. Nog even snel zelf langs de office de tourisme en met een stapel folders en kaarten zijn we er helemaal klaar voor. Even overleggen met de buren welke plekjes echt de moeite waard zijn en ons plan voor de volgende dag is gemaakt. Julie heeft helemaal geen moeite met omschakelen. Ze kijkt met grote ogen naar het kletsende blonde buurmeisje en het is net alsof ze denkt hoe doet ze dat toch zo loslopen? De mobilhome vindt Julie ook geweldig. Ze klimt overal op en kruipt overal heen. Ook met haar plekje in de kast heeft ze helemaal geen moeite. De douche echter is een ander verhaal. Zo kan Julie thuis uren onder de douche is het hier na 1 seconde al een probleem en is ze blij als ze weer lekker in haar badjasje is. Vast mijn schuld, want ik kreeg met geen mogelijkheid de douche op een goede temperatuur of ijskoud of bloedheet. Julie heeft het duidelijk naar haar zin.
Op naar de volgende dag, op naar al onze activiteiten.