Verpest.

Het is de schuld van de vakantie in Spanje, slapen op het strandbedje samen met mama. Het is de schuld van de vakantie in Frankrijk gezellig met zijn allen in de camper, samen slapen met papa en mama. Het is de schuld van een enorme valpartij uit het ledikant. De schuld van een vervelende kinderziekte. De schuld van een nieuwe kamer en een nieuw groot bed. De schuld van Julie haar slaapstoornis.
De schuld van de zwangerschap. De schuld van de vermoeidheid, maar volgens mij is het voornamelijk mijn eigen stomme schuld. Ik heb het verpest. Julie slaapt niet meer in haar eigen bed maar in dat van ons. Zowel overdag als ’s avonds. Het is zelfs zo erg dat Julie haar vader op de nieuwe kamer van Julie slaapt. Zodra hij zijn eigen bed in wil kruipen roept Julie; “papa wegwezen.” “Papa naar Julie kamer.” “Julie samen slapen met mama.”
Ik heb het toegelaten en waarom? Ik heb het toegelaten omdat ik zo intens moe was en er achter ben gekomen dat Julie heerlijk rustig slaapt zo naast me. Haar slaapstoornis is een stuk makkelijker op te vangen. Ik hoef namelijk niet meer het bed uit, daarbij word ze vaak nog maar 1 keer rustig wakker en hoef ik haar alleen maar een flesje te geven en ze slaapt weer verder. Een verademing vergeleken bij soms wel drie keer per nacht, ontroostbaar gillend wakker worden. Ze slaapt nu zelfs door tot 08.30 uur. Echt uitslapen dus voor iemand waarvan de dag normaal al om 06.00 uur begon. Het erge is nog eens dat ik er nog van geniet ook. Heerlijk zo’n middagdutje als je zwanger bent. Of lekker een boekje lezen op bed en af en toe naar je kindje kijken die zo lekker vredig ligt te slapen. Een prachtig gezicht toch. Daarbij lig ik niet eindeloos wakker van het gesnurk van de vader van Julie.

Wat ben ik toch een slechte moeder…..