En wat nu?

13 maanden of 1 jaar + 1 maand;

Het is 16 augustus en Julie is alweer een maandje ouder en wat gaan we nu zeggen als iemand aan je vraagt hoe oud je kindje is. 1 jaar, ruim 1 jaar, of 13 maanden. Het is echt een dilemma voor me.

Ik herinner me een gesprek met een vrouw die zwanger was van haar tweede kindje. Haar zoon past nog net op haar schoot. Heel wijs zit hij naar het geordende zooitje op de tafel die tussen zijn moeder en mij instaat te kijken. Hoe oud is je zoon nu hoor ik mezelf vragen. 22 maanden krijg ik als antwoord. “Ah wat lief en wat is hij wijs voor zijn leeftijd” is mijn eerste reactie. De moeder van de o zo rustige jongen zegt; “nou zo wijs is hij niet hoor want hij kan nog steeds niet lopen”. Mijn hersenen draaien volle toeren. Niet lopen, maar waarom hij is nog maar 22 maanden oud. Even later als ik eindelijk ben uitgerekend besef ik de uitspraak van deze mama. 22 maanden, hij is alweer bijna 2 jaar oud.

Daar begint dus meteen mijn probleem al. Nu ik zelf een mama ben kan ik het reken sommetje van maanden naar hoe oud ben ik nu werkelijk veel beter maken dan toen ik geen mama was. Maar waarom telt men nu in maanden? Doe je dit nou omdat je dan zoveel jonger lijkt of dat het nog een beetje bij het baby zijnde hoort, 0 jaar is namelijk net niks dus dan maar 1 maand. Of doe je dit nu juist omdat je dan alweer zoveel ouder en dan ook veel wijzer lijkt? Mijn vraag die als eerste naar boven komt wanneer stopt men dan die maanden telling. Klinkt toch raar als ik tegen iemand zeg ik ben 196 maanden. Wat moet ik nu doen? Tips? Maanden, jaren, ik weet het echt nog niet.

Julie is in ieder geval een maandje ouder. Natuurlijk gaat dat weer gepaard met veranderingen. De na doe fase maand is het. Werkelijk alles wordt nagedaan. Het stepapparaat is nu favoriet. Nee, lopen kan Julie nog niet, maar ze kan wel steppen als de beste.

Niet bij te benen.

Groeispurt of komt het doordat Julie net 1 jaar is geworden en dat het dan allemaal wat sneller moet gaan. Julie is in ieder geval niet bij te benen.

Het was een lange tijd rustig in Julie haar mond en om eerlijk te zeggen vond ik dat heerlijk want eindelijk kon ik weer eens de nachten gewoon doorslapen. Opeens kwam daar dus verandering in. Gelukkig bleven de nachten ongestoord. Tijdens een brede lach zag ik weer een puntje tevoorschijn komen. Niks van gemerkt. Links bovenin, tand nummer 5. De volgende dag ging ik weer even in Julie haar mond gluren hoe het met tand nummer 5 ging, zag ik daar tot mijn verbazing dat tand nummer 6 rechts bovenin ook al door was. De telefoonboom was inmiddels alweer ingezet, Julie had alweer zes tanden. Het bleef alleen niet bij die 6 tanden want een paar dagen later stond links onderin haar mondje tand nummer zeven, helemaal scheef. Nergens last van gehad gelukkig. Nu het zwaarste gedeelte de kiezen en volgens mij gaat dat niet heel lang meer duren, want het kwijl stroomt alweer uit Julie haar zeven tandige mond.

Dat die tanden opeens zo snel gaan, dat kan natuurlijk, maar het bleef niet bij die tanden. Ik dacht eerst dat het aan mij lag, maar sinds Julie 1 jaar oud is lijkt ze zoveel wijzer en ouder. Het babyzijnde is er een beetje vanaf. Ze wandelt vrolijk door de kamer achter haar babywagen. Wil ook dat de baby iedere dag een schone luier krijgt. Kent heel goed het verschil tussen ja en nee en het woordje "die" met haar wijsvingertje doet het ook aardig goed. De volgende verrassing die Julie voor mij in petto had kwam na een dag hard werken. Julie had haar dag doorgebracht met de vrouw met de magische handen. Lag het daar aan? Ik was druk bezig met Julie haar avondprakje en Julie was lekker in de keuken aan het rommelen met allerlei potjes en pannetjes. Opeens zie ik naast me Julie staan helemaal los. Heel vreemd gezicht zo klein mensje wat ineens helemaal los kan staan. Dat was weer iets voor de telefoonboom. Ik merkte meteen het nadeel van fulltime werkende mama zijn. Zodra ik de vrouw met de magische handen aan de telefoon krijg, krijg ik te horen: “oh, ik dacht dat jullie dat wel wisten.” “Ze heeft het namelijk de hele dag al gedaan.”

Het is een prachtig gezicht. Heel voorzichtig duwt Julie zich omhoog vanuit zit naar staan. Zoveel kracht zit er in haar beentjes. Heel stevig staat ze dan en heel stabiel. Ook kan ze iets in haar handen houden, maak niks uit ze staat als een rots. Los stapjes zetten dat niet hoor, want dan raak je uit balans. Ze blijft gewoon alleen maar stil staan.