Dromen.

Vannacht droomde ik, dat ik weer dun was.
Wat kunnen dromen toch heerlijk onwezenlijk zijn.

Het drama dat peuterspeelzaal heet.

Het was zover. Mijn kleine meisje mocht voor het eerst naar de peuterspeelzaal. Wat kon hier nou mis aan gaan? Julie kende de peuterspeelzaal en kende de juf van samenspel (clowntje piet) Het is tegenover ons huis. Alle kindjes huilen bij afscheid en moeders hebben het er vaak moeilijker mee dan de kinderen zelf. Gelukkig moest ik werken en was deze klus bestemd voor de papa van Julie en Julie huilt nooit bij haar papa. (zegt hij) Julie had er zin in. Een vrolijke ochtend, eindelijk haar nieuwe K3 boterhamtrommeltje gevuld en alles in haar nieuwe rugzak. Op naar de peuterspeelzaal. Het afscheid ging goed. Julie zwaaide zelfs, alleen daarna werd alles opeens anders. Toen de vader van Julie onze lieve dochter weer na 3 uur ging halen, kregen wij een heel andere dochter terug. Twee uur lang heeft ze in de armen van haar vader gehuild. Ontroostbaar. De meest verschrikkelijke verhalen kregen we van haar te horen. Ze had het over slaan, luier verschonen, huilen, vallen en vooral over niet leuk op school. De volgende dag was mijn lieve kleine meisje veranderd in een totaal ander kind. Huilbuien en woedeaanvallen, geen idee wat ik met haar aan moest. De volgende peuterspeelzaal dagen waren drama. Julie was totaal overstuur bij het afscheid nemen, gillend en schoppend. Er waren twee begeleidsters nodig om haar vast te houden, daarbij stond ze bij het ophalen vervolgens weer of nog steeds overstuur te huilen.

Iets wat leuk had moeten zijn, was gewoon verschrikkelijk. In plaats dat ik mijn vrije ochtend kon gebruiken voor opruimen, lag ik alleen maar te huilen in bed. Julie was na een paar dagen peuterspeelzaal totaal veranderd. Ik had een zenuwkindje met verlatingsangst, weg mijn lieve vrolijke, dansende en zingende dame. Ik vond het verschrikkelijk om te zien. Overgeven, aan haar tong plukken, op haar vingers kauwen en heel de nacht wakker worden met nachtmerries. Daarbij kon ik haar nergens meer alleen laten. Julie hing echt letterlijk aan mijn been. Geen opa en oma meer en geen papa meer, alleen nog maar mama en drama als die er 1 seconde niet in beeld was.
Het was weekend en geen peuterspeelzaal, maar Julie was nog steeds over haar toeren. Het hele weekend zei ze school is niet leuk, papa komt zo, mama komt zo en als we langs schooltje liepen ging mevrouw trillen van angst. Dit kon toch niet de bedoeling zijn van een peuterspeelzaal. Zou ze te jong zijn of past deze peuterspeelzaal niet bij haar. Wat doe ik haar aan dacht ik en met deze instelling bracht ik haar dinsdag naar de peuterspeelzaal. Na een gesprek met haar juffie, komt het er op neer dat ik moet doorzetten, dat dit nou de peuterpuber fase is, dat Julie een drammerig kindje is, waar ik veel problemen mee kan krijgen, dat het door mijn hormonen komt en dat het komt omdat er een baby aankomt. Het zal allemaal wel, maar na nog twee korte bezoekjes peuterspeelzaal stegen de zogenaamde hormonen me naar mijn hoofd en haalde ik haar ervan af. Wat een goed gevoel gaf dat zeg. Daarmee had ik Julie nog niet terug. Dat duurde wel zeker 2 weken, maar iedere dag zag ik steeds meer terug komen van mijn lieve vrolijke meisje.

Zou ik ooit nog de stap durven te nemen om Julie naar een peuterspeelzaal te brengen?

De doptone.

Vanaf ongeveer 12 weken zwangerschapsduur, is het mogelijk de hartslag van het kind te horen door middel van een doptone. Dit is dan ook 1 van de handelingen die ik verricht tijdens een zwangerschap controle. De doptone is een apparaat dat met geluidstrillingen de hartslag waarneemt. Het mooie van dit apparaat is dat het zoveel mensen blij maakt. Zodra een cliënt naar de onderzoeksbank mag, zie ik ze al verlangend kijken naar het apparaat. De doptonekop met gel op de buik plaatsen en de harttonen van je baby zijn voor iedereen waarneembaar. Opa’s, oma’s, vriendinnen, noem het maar op gaan mee om te luisteren naar het geluid uit de doptone. Veel gestelde vraag was dan ook altijd: “Jij luistert zeker iedere dag naar je baby?” Ik vind het prachtig om naar mijn eigen kindje te luisteren, maar eigenlijk luister ik zelf nooit. Ik voel mijn kindje bewegen en dat vind ik voldoende. Toch vind ik het een wonderlijk apparaatje. Ik heb me regelmatig afgevraagd of mijn baby in de buik de harttonen kon horen van de andere baby’s of dat de geluidstrillingen zo dusdanig sterk waren dat mijn baby daarop reageerde. In ieder geval bij iedere buik die ik controleerde sprong mijn baby enthousiast rond in de buik.
Het horen van de harttonen, maakt mensen blij en stelt mensen vaak gerust. Het is dan ook echt wachten tot de volgende afspraak bij de verloskundige voor dat je het mooie geluid weer kan horen, dit duurt vaak lang voor je gevoel. Zeker in het begin van de zwangerschap. Sommige zwangeren geven dan ook aan het hartje het liefst ook thuis te willen horen. Vanaf de tweede helft van de zwangerschap kan je de harttonen ook vaak horen met een toeter. Dit is echter een ingewikkelde handeling, daarbij is het niet voor iedereen waarneembaar. Een blokker weet er mooi op in te spelen en zet een goedkopere versie van een doptone in de aanbieding. Toch blijft het een hoop geld voor een apparaat wat je na de zwangerschap niet meer kan gebruiken. Je zou er ook 1 kunnen huren, zodat je zelf kan bepalen wanneer je het hartje van je baby hoort. http://www.babybeats.nl/


Ik luister niet thuis, maar ik begrijp het wel. Het is inderdaad een wonderlijk geluid, en het opent even een klein luikje naar binnen de buik.