Het consultatiebureau

1 week uitstel van mijn favoriete uitje. Julie was ziek en ze moest de laatste prikjes krijgen. JA, de laatste prikjes, althans voorlopig de eerste 2 jaar in ieder geval niet meer. 1 weekje maar, maar het was net genoeg om weer op te been te zijn. Met z’n drieën weer naar het bureau. Het uit en aankleed ritueel gaat nu zo gemakkelijk. Wegen en meten is een eitje. Gewicht: 9010gram, lengte: 77,2 centimeter en een hoofdomtrek van 46,8 centimeter. Julie hoeft nog niet naar het berg speelgoed op de grond. Nee, Julie vermaakt zich prima op mijn schoot kijkende naar de huilende baby’s, die te moe zijn voor hun bezoekje aan het bureau en te moe om mee te werken aan het uit en aankleedritueel.
Toch zijn we nog steeds niet voorbereid op deze oh zo leuke bezoekjes.
Julie wordt op de tafel gezet, de arts aan de ene kant en wij als ouders aan de andere kant. Meteen word er een boekje in haar handen gestopt en meteen onderga ik een vuurlinie van vragen, die duidelijk ook uit een boekje komen, maar dan wel een ander boekje dan dat Julie net in haar handen gestopt heeft gekregen. Hoe gaat het met Julie? Eet ze goed? Hoe is het met slapen? Loopt ze al los? Zegt ze woordjes? Leest ze boekjes? Deelt ze speeltjes uit? Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik had amper tijd om tussen mijn antwoorden adem te halen; Nee, Julie eet volgens mij niet zo goed, maar ze krijgt nog steeds de borst. Slapen, dat moet ze nog leren. Ja, ze kan al een beetje lopen. Woordjes, zelfs al zinnen. Boekjes lezen, dat vind ze niet echt leuk. Speeltjes uitdelen, vragend kijk naar de papa van Julie. Het duizelt van de vragen en ik weet het niet meer. Aarzelende woorden rollen er uit mijn mond. Mijn antwoorden zijn zo aan het gezicht van de arts te zien niet de juiste antwoorden. Geef me asjeblieft nu maar die prikjes, die kan ik tenminste wel aan.
Nooit gedacht dat ik zoveel vragen kreeg, waarom vraagt een arts niet gewoon: Hoe gaat het met jullie. Een makkelijke open vraag waarop ik kan antwoorden dat Julie een geweldig lief kindje is, slim met een eigenwijs pittig karakter. Dat ik van haar geniet ondanks de slechte nachten. Nee, het moet duidelijk allemaal volgens het boekje gaan. Geef mij dan dat boekje kan ik me voorbereiden op al die vragen die volgende keer zullen gaan komen.
Eenmaal thuis trek ik Julie haar jasje uit en zet haar in de woonkamer in haar stoel geef haar wat te drinken en ga wat te eten klaarmaken. Ik geef Julie haar eten en vervolgens krijg ik automatische haar lege flesje in mijn handen gestopt. He, ze deelt dingen uit. Na het eten kruipt Julie naar haar hoekje met boeken. Ik krijg er eentje in mijn handen gestopt en ze pakt er eentje voor haar zelf. Een paar seconde lezen, maar ze leest dus zeker wel. Julie is moe en gaat naar bed. Na 2 uur hoor ik Julie mama roepen. Ik reageer nooit op de eerste mama. Nog een keer mama en toen:”wa ben jij?” “Hier”, zeg ik, “in de slaapkamer.” “oké”, hoor ik haar zeggen, waarna ze lief gaat spelen in bed.
Julie doet wel degelijk alles uit het boekje alleen moet dat boekje nog even worden aangepast, want Julie zegt toch echt al hele zinnen.