Heimwee.

Pech, mislukte pannenkoek, raar in elkaar zitten, in ieder geval was het weer eens tijd om naar dat vervelende ziekenhuis te gaan, om eindelijk eens af te rekenen met mijn lichamelijke klachten. Een simpele kijkoperatie liep natuurlijk weer eens af in een drama. Thuis beginnen met de voorbereiding en daarna de volgende dag even ziekenhuis in en meteen weer het ziekenhuis uit, zo was het afgesproken. Helaas ging het met de voorbereiding thuis helemaal mis en zo belandde ik op de spoedeisende hulp. Ik lag op een zaal met huilende, kreunende en brakende mensen vergezeld door de vrouw met de magische handen. Manlief was thuis, want er moest toch iemand bij Julie blijven. Een arts die duidelijk geen verstand van sociale vaardigheden had, vroeg haar anamnese met een gordijn half voor haar gezicht uit. Geen 1 keer maakte ze oogcontact en geen 1 keer zei ze wat ze ging doen. Een zuster kwam er aan en vroeg in welke arm ze bloed af mocht nemen. “Waarom”, zei ik en terwijl ik dat zei hoorde ik de arts door de telefoon zeggen we zitten eigenlijk vol, want ik heb nu twee patiënten liggen die opgenomen moeten worden. Opeens besefte ik, dat dit wel eens over mij kon gaan en zei tegen de zuster dat ik nu eerst wel eens wilde weten wat er allemaal ging gebeuren. Even later werd ik naar een andere zaal gebracht, tja inderdaad opgenomen. Een andere afdeling werd het, omdat de afdeling waar ik thuis hoorde vol lag. Op de afdeling gynaecologie was nog wel een plekje voor me vrij, wel heel toevallig allemaal. Eindelijk alleen, krijg ik een brok in mijn keel, overal hoor ik huilende baby’s, zie ik uitgeputte moeders, maar blije moeders op zaal liggen en denk ik terug aan de tijd dat ik hier op precies zo’n zelfde manier lag samen met mijn lieve dochter. Ik voel een traan over mijn gezicht lopen en krijg opeens een enorm raar gevoel van binnen, ik mis Julie. Ik heb last van heimwee. Om de nacht door te komen heb ik tot diep in de nacht de vader van Julie lastig gevallen met smsjes. De volgende ochtend kreeg ik bezoek. Als een klein kind zat ik ongeduldig te wachten in mijn bed. Eindelijk hoor ik de vader van Julie op de gang en even later zit mijn lieve Julie bij mij op schoot. Het nare gevoel verdwijnt meteen, mijn heimwee is weer weg. Weer bloed afnemen, maar het interesseert me niks meer, want Julie, die helemaal in een deuk ligt om de buisjes die langzaam volstromen met bloed, zit lekker op mijn schoot.