Het consultatiebureau.

Het consultatiebureau van horen zeggen.

Het was weer tijd om met Julie naar het consultatiebureau te gaan. Tot mijn grote spijt kon ik dit keer niet gaan. Stom eigenlijk, want hoe vervelend ik de bezoekjes aan het bureau ook vind, omdat het je hele ritme door elkaar gooit, had ik toch heel graag mee gewild. De vader van Julie stond te popelen. (Ik heb hem toen maar niet verteld dat het een afspraak bij de arts was en niet bij de verpleegkundige??!!) Het enige wat ik hoefde te doen was het groeiboekje voor hem klaar te leggen en dan zou alles goed komen. Het verslag over het bezoek aan het consultatiebureau is dan ook van horen zeggen en wel van de vader van Julie.













11.05 Julie ligt nog steeds te slapen, dan maar alvast alles klaarzetten, wat moet er eigenlijk ook alweer allemaal meegenomen worden. Een luier, billendoekjes, hum dat moet toch wel genoeg zijn, waarom gaat er dan altijd zo’n enorme tas mee? De luier pas wel in mijn kontzak. Drie billendoekjes uit zo’n grote verpakking in een boterhammenzakje, zo nu passen die ook wel in mijn kontzak. Wanneer word Julie nou eens wakker het is al bijna 11.15 en dan hebben we de afspraak. Dan maar wakker maken en haar berenpakje aantrekken. Zo in vaders armen, niks geen wagen nodig, mee naar het bureau. Regen buiten, toch weer terug om een paraplu te halen. Halverwege weer terug want het groeiboekje ligt nog op het kookeiland, je moet ook aan alles denken. Als een echte Surinamer kom ik 10 minuten te laat aan en nog zijn er 2 mensen voor me. Hoe doen ze dat toch. Julie uitkleden en op de weegschaal 7650 gram, 65,3 centimeter lang en een hoofdomtrek van 43,7 centimeter. Nu wachten tot we aan de beurt zijn, dat is best wel koud zo in je luier. Aha de omslagdoek vergeten, dan maar weer het berenpakje aan. Eindelijk zijn we aan de beurt. Julie die het wachten alweer zat was wilde bijna gaan protesteren, gelukkig kreeg ze voor haar half jarige verjaardag een knisperboekje en daar was ze wel even zoet mee. Nog een paar gymnastiek oefeningen en toen waren we alweer klaar. Bijna alle aankleedkussens waren bezet door moeders met hun kinderen. Met grote ogen werd ik aangekeken toen ik met Julie samen naar het laatste aankleedkussen liep. Terwijl ik Julie weer aankleed zeg ik tegen haar; “papa is wel een beetje ruwer dan mama hè.” Achter me hoor ik de moeders in koor zeggen, tja maar papa doet het tenminste! Met Julie in mijn armen loop ik naar buiten, zeg de moeders gedag en tegen Julie zeg ik; "ging best wel goed hè zo zonder mama”