Het consultatiebureau.

Alles ging weer als vanouds tenminste …….. Julie en ik schrokken wakker toen we de deur beneden dicht hoorde vallen en de vader van Julie hoorde roepen: “Ik ben er.” “Komen jullie?” Met een slaperig hoofd deed ik snel Julie haar jasje aan en sprintte ik naar beneden. Door alle haast vergat ik bijna haar groeiboekje, maar gelukkig was haar vader zo slim om mij daar aan te herinneren. Het regende buiten, hoe moest ik Julie nou vervoeren? De wagen vind ik zo’n gedoe voor zo’n klein stukje en de maxi cosi heeft geen regenkap, dan maar in haar vaders armen met mij en de paraplu ernaast. Het wandelingentje buiten was net te kort om mijn slaperige hoofd wakker te krijgen. Gelukkig was het bij het consultatiebureau rustig en kon ik meteen weer in het krappe hoekje, waar het aankleedkussen ligt, Julie uitkleden. De vader van Julie zette dit keer geen valletjes, maar ging een eindje verderop zitten. Het krappe hoekje zag er binnen een paar seconde uit, zoals het er bij mijn thuis ook uitziet, namelijk als één grote ravage, maar ik had Julie uitgekleed gekregen zonder te huilen.

Het weeg en meet ritueel en meteen waren aan de beurt. Weer kregen we te horen dat Julie zo goed groeit: gewicht: 6630 gram, lengte: 63 centimeter en hoofdomtrek: 41,5 centimeter. Weer die twee stomme prikjes, maar wat was ze toch stoer. Ze gaf bijna geen kick en voor dat ik het wist had ik Julie alweer in mijn armen en konden we naar huis. “Nu voorlopig geen prikjes meer”, hoor ik de verpleegster nog zeggen en weg zijn we. Julie weer in de armen van haar vader met haar moeder dribbelend ernaast met een veel te kleine paraplu in haar handen.