Osteopaat, fysiotherapeut en haptonoom.

Laatst vroeg iemand aan mij; "hoe zit dat nou met dat slapen van Julie, je schrijft er niks meer over." Dit verplichtte mij, om er toch maar weer eens een stukje aan te wagen:

Op een dag vroeg een geleerde vrouw aan mij; “hoe gaat het met je dochter” waarop ik antwoordde dat het wel ging, maar dat Julie wel een moeilijke slaapster was. De geleerde vrouw, zo vakkundig als ze is, somde meteen een paar technische vragen op om haar DD (differential diagnose) samen te stellen. Samengevat: het kwam er op neer dat Julie eigenlijk neigt naar een huilbaby, maar dat ik dit voorkwam door haar rond te dragen in de draagzak. Na alle vragen samengevoegd kwam boven aan haar DD lijstje het KISS-syndroom (Kopgewrichten Invloed bij Stoornissen in de Symmetrie, voor meer informatie zie www.kiss-kinderen.nl) te staan. Ik kon mezelf wel voor m'n kop slaan dat ik hier niet aan had gedacht en meteen belde ik de huisarts om een afspraak te maken voor een verwijzing. Mijn huisarts, die het volste vertrouwen heeft in mijn moederinstinct, schreef meteen een verwijzing uit. Daarna maakte ik een afspraak met een vrouw die al menige baby’tjes met het KISS-syndroom had behandeld. Twee dagen later kon ik bij haar terecht. Ergens was ik opgelucht, maar hoe dichter ik bij de afspraak kwam hoe zenuwachtiger ik werd. Ik bracht Julie in de draagzak naar de vrouw, die haar zou helpen en van haar een totaal ander kind zou maken. De behandeling was hartverscheurend. Geef mij maar liever vaccinaties, want deze huil van Julie ging echt door merg en been. Tijdens de behandeling van Julie voelde ik een traan over mijn wangen lopen. Ik had echt met haar te doen. De vrouw vroeg na de behandeling aan mij; “durf je nog een afspraak aan, want ze heeft het wel echt nodig” en daaraan voegde ze nog toe; “het is goed, dat je zo vroeg bent gekomen”. Na de behandeling werd Julie thuis wakker en meteen kon je merken dat ze een totaal ander kind was. Ze werd wakker met een lach op haar gezicht, ze dronk alsof ze dagen niet had gedronken en daarna ging ze brabbelen en lachen. Na een uur gaf ze aan dat ze moe was, waarna ik haar in bed legde en wonder boven wonder, ze viel in slaap. Een wonder, want normaal gesproken als ik Julie plat op haar rug legde begon ze altijd meteen heel hard te huilen. Julie heeft vorige week haar derde behandeling achter de rug en ze reageert zo goed op de behandeling, dat we nu pas weer over 4 weken terug moeten. Julie slaapt als een roosje in haar eigen bedje, ze is vrolijk als ze wakker is, haar verschrikkelijk pijn huiltje is verdwenen, ze kan wandelingen maken in haar wagen en haar draagzak, die mij door deze lastige periode heen heeft geholpen, ligt zielig in een hoekje van haar kamer. Het gaat dus heel goed met Julie haar slaap-gedrag.