Gek op papa!

Ik lig, letterlijk geïnstalleerd in bed met allerlei kussens om me heen, buik naar rechts en rug schuin omhoog, te genieten van het getik in mijn buik: de hik. Opeens begint het binnen wild te spartelen en ik maak een sla beweging naar links, waar de snurkende vader van het spartelende kindje ligt. “Het beweegt, voel nou!, roep ik.” Ik hoor een hoop gebrom en gemopper naast me en uiteindelijk voel ik een hand op mijn buik, natuurlijk weer eens veel te laat, landen. Met een slaperige stem krijg ik te horen: “bouw jij nou maar lekker negen maanden lang een band op, want je zult het hard nodig hebben het eerste jaar.” “Mijn tijd komt nog wel, als ze bijna kan lopen en als ze wat steviger is.” Zo gevoelig, maar vooral fel als ik was tijdens mijn zwangerschap ging ik hier meteen tegen in, maar helaas tevergeefs, want na 1 seconde hoorde ik alweer een hoop gesnurk naast me.

Julie werd geboren, een meisje! Een traan liep over haar vaders gezicht en daarmee begon het. Haar vader deed echt alles; haar uit bedje halen voor de voeding, helpen met aanleggen, boertje laten, luier verschonen, in bad, spelen, rondjes lopen in huis en zo kan ik nog wel even doorgaan. Op de dagen dat ik er niet zou zijn zou de vrouw met de magische handen op Julie passen, echter was de vader van Julie zo dol op zijn dochter, dat hij ook liever deze dagen zelf deed, zodat hij lekker een dag alleen was met zijn dochter en eindelijk ook eens een flesje kon geven. Julie leerde haar vader zo heel erg goed kennen. Ze vindt het heerlijk om kusjes van haar papa te krijgen, lekker om in papa’s haren te slingeren en geniet van het stiekeme hapje banaan. Bij alles wat haar vader doet lacht ze voluit. Soms zitten we naar buiten te kijken en dan opeens ziet ze haar vader buiten lopen en dan begint ze heel wild te trappelen. Julie is gek op haar papa en haar papa is gek op haar.