Mees van het hoekje.

Als klein meisje had ik een vriendje, Bas. Bas woonde bij ons in de straat op de hoek. Altijd als ik bij Bas ging spelen riep ik naar mijn moeder; “ik ben naar Bas van het hoekje!” Hoe ik Bas heb leren kennen, weet ik niet, maar 1 ding weet ik wel Bas van het hoekje was vroeger mijn vriendje.
















Sinds Julie geboren is zijn er een hoop dingen veranderd in mijn leven. Het is een onvoorspelbaar, ongecontroleerd leventje, dat allerlei nieuwe belevingen met zich meebrengt. Zo ook het ontmoeten van andere mama’s. Een tijdje terug ontmoette ik de mama van Mees, wel op een hele bijzondere wijze. De eerste keer dat ik de mama van Mees tegenkwam, was tijdens mijn favoriete uitje: het consultatiebureau. Zij was één van die ervaren moeders, die haar stoere zoon met gemak stond aan te kleden en tussentijds ook nog gezellig kon kletsen met de vader van Julie en mij over prikjes en borstvoeding. De tweede keer was via een forum op het internet en wel met de volgende mededeling; “volgens mij zijn wij buren, want onze auto staat naast de Julie-mobiel op de site van je dochter.” Vanaf dit moment mailen wij ons suf. Ellenlange verhalen over van alles en nog wat, verhalen die verslavend werken. Zodra ik thuis kom vlieg ik met Julie in mijn armen naar de computer om te kijken of mijn buurvrouw alweer een nieuw stukje heeft geschreven. De mama van Mees is als een twee maanden oudere wijze zus (Mees is twee maanden ouder dan Julie), waar ik van alles aan kan vragen.

Toeval, dat zeker en weet je wat nog meer toeval is: Mees woont bij ons op het hoekje van de straat. Gelukkig duurt het nog wel even voordat ik Julie hoor zeggen: “mama, ik ben naar Mees van het hoekje.”,maar 1 ding is zeker, als ik zo naar Julie, die samen met Mees van het hoekje in de box ligt kijk, vriendjes zijn ze nu al.