Goede voornemens.

De laatste dag van het jaar 2005. 2005, een jaar dat voor de rest van mijn leven zoveel zal betekenen. Het jaar wat zoveel verande- ringen voor me mee heeft gebracht. Het jaar dat me veranderd heeft van jonge vrouw naar moeder. Het jaar waarin mijn dochter geboren is!

De hele dag zijn er geluiden van vuurwerk te horen op de straat en gezien de leeftijd van ons huis lijkt het net of er binnen ook een rotje is afgestoken of dat er een gillende vuurpijl net door je huis is gevlogen. Julie, die wonder boven wonder sliep merkte niks van de herrie. Het leuke was dat Julie, zo jong als ze is, het voor elkaar had gekregen dat haar gekke tante oud en nieuw in Rotterdam kwam vieren, zodat we eindelijk weer eens het nieuwe jaar ingingen met de familie. Rond 23.00 uur ’s avonds pak ik Julie uit bed dikke tranen rollen over haar wangen, ze was duidelijk geschrokken. Het badkamer licht was aangegaan en had haar hele donkere kamer plotseling verlicht. Gelukkig deden de gekke bekken van haar oma en tante de tranen snel weer verdwijnen. Om 00.00 uur lag Julie alweer te slapen. Het vuurwerk deed haar niks. De dag van het laatste jaar was afgelopen de dag dat Julie precies 24 weken oud was, was voorbij en het moment van goeie voornemens was aangebroken.
Gezien het feit, dat Julie echt het eten van je lepel afkijkt hebben we besloten om te stoppen met stiekem een hapje fruit te geven. Ons goeie voornemen werd dan ook vast voedsel aanbieden. Zo kreeg Julie op 1 januari 2006 haar eerste echte fruithapje. Wat was dat een feest en wat hebben wij toch met z’n alle gelachen.