Het eerste woordje.

Iedere moeder is volgens mij wel nieuwsgierig naar wanneer haar kindje gaat praten, nieuwsgierig naar het eerste woordje.Wat zou het eerste woordje zijn: mama?

Zo ben ook ik ontzettend benieuwd naar wat voor woordje er bij Julie uit haar mondje zal komen rollen. Zou het mama zijn? Soms hoop ik er zo erg op, dat ik het me inbeeld dat ik haar mama hoor zeggen.

Julie heeft inmiddels al een goeie baby brabbel ontwikkeld. Allerlei geluidjes komen uit haar mond. Ze weet goed het verschil tussen harde en zachte geluiden. Vooral de harde geluidjes vind ze leuk om te maken en dan vooral lekker als een echte meid hoog gillen. Julie is een echte kletskous.

Echter is het geen mama wat ik hoor, want sinds kort is het overduidelijk dat het eerste woordje gezegd is. Zodra Julie na een lekkere lange slaap wakker word, hoor je allerlei lach geluidjes uit haar kamer komen. Als het iets te lang duurt, dat er iemand haar uit bedje haalt, gaat Julie gelukkig niet huilen. Nee, Julie zegt gewoon papa en dat werkt, want haar vader staat dan meteen lachend in haar kamer helemaal trots te zijn, dat zijn dochter papa zegt.



Julie haar eerste woordje is dus papa!

Het consultatiebureau.

Het consultatiebureau van horen zeggen.

Het was weer tijd om met Julie naar het consultatiebureau te gaan. Tot mijn grote spijt kon ik dit keer niet gaan. Stom eigenlijk, want hoe vervelend ik de bezoekjes aan het bureau ook vind, omdat het je hele ritme door elkaar gooit, had ik toch heel graag mee gewild. De vader van Julie stond te popelen. (Ik heb hem toen maar niet verteld dat het een afspraak bij de arts was en niet bij de verpleegkundige??!!) Het enige wat ik hoefde te doen was het groeiboekje voor hem klaar te leggen en dan zou alles goed komen. Het verslag over het bezoek aan het consultatiebureau is dan ook van horen zeggen en wel van de vader van Julie.













11.05 Julie ligt nog steeds te slapen, dan maar alvast alles klaarzetten, wat moet er eigenlijk ook alweer allemaal meegenomen worden. Een luier, billendoekjes, hum dat moet toch wel genoeg zijn, waarom gaat er dan altijd zo’n enorme tas mee? De luier pas wel in mijn kontzak. Drie billendoekjes uit zo’n grote verpakking in een boterhammenzakje, zo nu passen die ook wel in mijn kontzak. Wanneer word Julie nou eens wakker het is al bijna 11.15 en dan hebben we de afspraak. Dan maar wakker maken en haar berenpakje aantrekken. Zo in vaders armen, niks geen wagen nodig, mee naar het bureau. Regen buiten, toch weer terug om een paraplu te halen. Halverwege weer terug want het groeiboekje ligt nog op het kookeiland, je moet ook aan alles denken. Als een echte Surinamer kom ik 10 minuten te laat aan en nog zijn er 2 mensen voor me. Hoe doen ze dat toch. Julie uitkleden en op de weegschaal 7650 gram, 65,3 centimeter lang en een hoofdomtrek van 43,7 centimeter. Nu wachten tot we aan de beurt zijn, dat is best wel koud zo in je luier. Aha de omslagdoek vergeten, dan maar weer het berenpakje aan. Eindelijk zijn we aan de beurt. Julie die het wachten alweer zat was wilde bijna gaan protesteren, gelukkig kreeg ze voor haar half jarige verjaardag een knisperboekje en daar was ze wel even zoet mee. Nog een paar gymnastiek oefeningen en toen waren we alweer klaar. Bijna alle aankleedkussens waren bezet door moeders met hun kinderen. Met grote ogen werd ik aangekeken toen ik met Julie samen naar het laatste aankleedkussen liep. Terwijl ik Julie weer aankleed zeg ik tegen haar; “papa is wel een beetje ruwer dan mama hè.” Achter me hoor ik de moeders in koor zeggen, tja maar papa doet het tenminste! Met Julie in mijn armen loop ik naar buiten, zeg de moeders gedag en tegen Julie zeg ik; "ging best wel goed hè zo zonder mama”

6 maanden

Toen ik nog lang niet aan kinderen moest denken, hoorde ik wel eens verhalen van moeders aan over hun kinderen die niet hun groentehapje wilden eten, maar wel hun fruithapje. Zo bij de hand als ik als niet moeder zijnde was, zei ik dan, tja dan had je maar eerst met groentehapjes moeten beginnen in plaats van de fruithapjes.

De dag van Julie haar half jarige verjaardag, wilde ik op een bijzondere manier vieren, namelijk met het allereerste hapje van een prakje eten. Helaas was dit al niet meer haalbaar, omdat Julie sinds twee weken af en toe al een fruithapje krijgt. Wat nu? Hoe moest ik dan deze dag vieren. Vanaf deze dag dan maar afspreken dat Julie iedere dag een prakje krijgt is ook zo saai voor zo’n speciale dag. Een lekker taart met een half kaarsje erop, daar is ze toch nog net te jong voor, dan maar haar eerste groente hap. Hmmm fruit – groente, groente - fruit. Oh jee ook ik had het nu als moeder zijnde andersom gedaan, als dat maar goed gaat. Voor deze speciale dag kreeg ik veel advies van anderen. Ik zou maar een zeil op de grond leggen, heb je de kinderstoel al goed ingepakt en heb je een goeie vlekkenoplosser in huis, doe een schort om en zo kan ik nog wel even door gaan.

Hoe ging ik dit aanpakken. De vader van Julie, die normaal de warme maaltijden verzorgt, was uitgerekend deze dag verhinderd. Dat betekende, dat ik als keuken prinses, de eerste warme maaltijd van mijn dochter moest klaarmaken. Twee pannetjes had ik opgezet 1 voor de aardappeltjes en 1 voor de worteltjes. Veel te veel had ik klaar gemaakt. Gelukkig was de vader van Julie net op tijd thuis om Julie haar eerste groentehapje te geven. Heerlijk vond ze het! Zelfs zo lekker dat ze haar bord erbij op wilde eten. Niks knoeien, spugen of spetteren. Het was een geslaagd wortelprakje en ook de vader die het zelfde voorgeschoteld kreeg tijdens zijn avondeten had er van zitten smullen. Kan ik toch nog een beetje koken?!

Goede voornemens.

De laatste dag van het jaar 2005. 2005, een jaar dat voor de rest van mijn leven zoveel zal betekenen. Het jaar wat zoveel verande- ringen voor me mee heeft gebracht. Het jaar dat me veranderd heeft van jonge vrouw naar moeder. Het jaar waarin mijn dochter geboren is!

De hele dag zijn er geluiden van vuurwerk te horen op de straat en gezien de leeftijd van ons huis lijkt het net of er binnen ook een rotje is afgestoken of dat er een gillende vuurpijl net door je huis is gevlogen. Julie, die wonder boven wonder sliep merkte niks van de herrie. Het leuke was dat Julie, zo jong als ze is, het voor elkaar had gekregen dat haar gekke tante oud en nieuw in Rotterdam kwam vieren, zodat we eindelijk weer eens het nieuwe jaar ingingen met de familie. Rond 23.00 uur ’s avonds pak ik Julie uit bed dikke tranen rollen over haar wangen, ze was duidelijk geschrokken. Het badkamer licht was aangegaan en had haar hele donkere kamer plotseling verlicht. Gelukkig deden de gekke bekken van haar oma en tante de tranen snel weer verdwijnen. Om 00.00 uur lag Julie alweer te slapen. Het vuurwerk deed haar niks. De dag van het laatste jaar was afgelopen de dag dat Julie precies 24 weken oud was, was voorbij en het moment van goeie voornemens was aangebroken.
Gezien het feit, dat Julie echt het eten van je lepel afkijkt hebben we besloten om te stoppen met stiekem een hapje fruit te geven. Ons goeie voornemen werd dan ook vast voedsel aanbieden. Zo kreeg Julie op 1 januari 2006 haar eerste echte fruithapje. Wat was dat een feest en wat hebben wij toch met z’n alle gelachen.